Οι συνδυασμοί των Γ. Καμίνη στην Αθήνα (“Δικαίωμα στην πόλη”) και του Γ. Μπουτάρη (“Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη”) για πρώτη φορά, ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, ανοίγουν δρόμους δημοκρατικής παρέμβασης και ανατροπής στις δύο μεγάλες μας πόλεις. Να βγουν από το τέλμα και την κακοδιαχείριση. Να συσπειρωθούν οι ενεργοί πολίτες, οι δημοκράτες, οι οικολόγοι, οι αριστεροί, οι νέες και οι νέοι, να πάρουν την πόλη στα χέρια τους, να αλλάξουν ό,τι μπορέσουν.

Οι αλλαγές αυτές δεν μπορεί να πραγματοποιηθούν αν δεν υπάρξει αντιπαράθεση με τις δεξιές δυνάμεις που με τους πελατειακούς μηχανισμούς τους έχουν εγκατασταθεί στη ζωή και τη διοίκηση των δύο δήμων εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Άρα ο αγώνας απαιτεί την ευρύτερη δυνατή συνάντηση των δυνάμεων που απορρίπτουν, συγκρούονται με τη σημερινή διοίκηση των δήμων. Οι δύο αυτοί συνδυασμοί πολιτικής συνεργασίας είναι συνάμα συνδυασμοί πέρα από κόμματα. Επειδή οι επικεφαλής τους είναι ακομμάτιστοι αλλά και λόγω της ισχυρής παρουσίας πολιτών που έχουν βαθιά κατανοήσει πόσο ζημιά στην αυτοδιοίκηση έχουν προκαλέσει ο κρατικός και κομματικός εναγκαλισμός. Οι συνδυασμοί του Γ. Καμίνη και του Γ. Μπουτάρη είναι σήμερα οι μόνοι πόλοι συσπείρωσης που έχουν πραγματική δυνατότητα να σπάσουν τις δυνάμεις της συντήρησης. Η σαφής και έγκαιρη στήριξη των δύο συνδυασμών, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, από την Δημοκρατική Αριστερά ήταν μια συνεπής αριστερή επιλογή που αποδεικνύει ότι το νέο κόμμα είναι αποφασισμένο να υλοποιήσει την πολιτική του.

Η επιτυχία των συνδυασμών του Γ. Μπουτάρη και του Γ. Καμίνη, όχι μόνον η εκλογική, αλλά στην πράξη, στην εφαρμογή των δεσμεύσεων τους στον δήμο, θα κριθεί και από την ικανότητά τους να συσπειρώσουν ευρύτερες δυνάμεις, πολίτες πέρα από κόμματα, δημότες που θέλουν αλλαγή στον δήμο και αλλαγές στην πόλη τους. Από την εγκατάσταση ενός πλούσιου, μόνιμου, ζωντανού διαλόγου με πολίτες, κόμματα και οργανωμένες ομάδες που στις εκλογές κάνουν άλλες επιλογές.

Η διεργασία αυτή είναι σήμερα ζωτικού ενδιαφέροντος από τη σκοπιά της σύγχρονης αριστεράς. Αντίθετα με τις βεβιασμένες απορριπτικές θέσεις που έχουν εκδηλωθεί και από κόμματα και στελέχη, ορθότερη είναι μια προσπάθεια ψύχραιμης και χωρίς προκαταλήψεις προσέγγισης, με επιχειρήματα. Είναι κοινή λογική, προφανές, ότι η ανατροπή στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη δε μπορεί να γίνει... κατά του ΠΑΣΟΚ. Όταν δημιουργούνται οι δυνατότητες για μια σημαντική αλλαγή, με φερέγγυους επικεφαλής, που δίνουν ένα νέο σύγχρονο δημοκρατικό περιεχόμενο στην αυτοδιοίκηση, ποιος λόγος μπορεί να οδηγεί στην αδιαφορία για το τελικό αποτέλεσμα;

Δύο είναι τα επιχειρήματα που διατυπώνονται σχετικά και τονίζονται ιδιαίτερα από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το ένα είναι ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου θα είναι δημοψήφισμα κατά της κυβέρνησης. Αθροίζοντας αριστερές ψήφους και τις ψήφους στους δεξιούς υποψηφίους μπορεί να βγεί πλειοψηφία το “όχι” στην κυβέρνηση - δεν εκφράζει όμως πραγματική συμφωνία. Είναι υποταγή των αριστερών στους επικοινωνιακούς στόχους της Ν.Δ. και όλοι πρέπει να το καταλαβαίνουν. Από αριστερή σκοπιά δεν μπορεί να θεμελιωθεί μια προσέγγιση των εκλογών της αυτοδιοίκησης ως ένα είδος συμβουλευτικού δημοψηφίσματος, που θα ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση για διορθώσεις στην πολιτική της. Πρωτίστως είναι μάχη για τους συγκεκριμένους θεσμούς εξουσίας, για αλλαγές υπέρ των πολιτών, των εργαζομένων, των νέων, στο πλαίσιο πάντα μιάς στρατηγικής. Μου φαίνεται εντελώς εκφυλισμένη μια αριστερή πολιτική που εγκαταλείπει τη μάχη της εξουσίας στους άλλους για να ασχοληθεί εκείνη με τη διαχείριση μηνυμάτων.

Από αυτό το θέμα, όμως, έως το σύνθημα ότι η Δημοκρατική Αριστερά στηρίζοντας Μπουτάρη και Καμίνη απεκάλυψε τους μύχιους πόθους της - να πάει στο ΠΑΣΟΚ- η απόσταση είναι μεγάλη. Το σύνθημα το επανάλαβε και ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη. Ξέρουν ότι δεν είναι αλήθεια. Αλλά και αλήθεια να ήταν, είναι επαρκής λόγος για να είναι κανείς αντίθετος στη συνεργασία στον δήμο; Όχι βέβαια. Η ορθότητα του στόχου της ανατροπής στις δύο πόλεις είναι ανεξάρτητη από τις επιμέρους στοχεύσεις κομμάτων ή και τις υποψίες για τις στοχεύσεις τους. Άρα, το σύνθημα αυτό είναι υπεκφυγή. Και μπορεί να λειτουργήσει ως διακήρυξη αυτοπεριθωριοποίησης των αριστερών δυνάμεων. Ας προσγειώσουμε όσο το δυνατόν τις αναζητήσεις μας και την καχυποψία. Θα χάσει η αριστερά, οι αξίες της, οι ιδέες της αν κερδίσουν Καμίνης και Μπουτάρης; Όχι, βέβαια. Θα κερδίσουν αριστεροί και αριστερά αν μείνει ο Κακλαμάνης και βγεί ο Γκιουλέκας; Σίγουρα όχι.