...Αλλά το βλέμμα, σύντροφοι, το βλέμμα!
Θέμης Δημητρακόπουλος, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2011-03-30
Τις προάλλες, παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια αγαπημένη όπερα που έχω δει δεκάδες φορές από παιδί (οικογενειακή παράδοση γαρ, πατέρας βαρύτονος στη Λυρική), την Τραβιάτα (ελληνιστί, η παραστρατημένη...), σε ένα ολόφρεσκο, νεωτερικό ανέβασμα και νιώθοντας ρίγη νοητικής και αισθητικής συγκίνησης προσπάθησα να κατανοήσω πού οφειλόταν: οι υπέροχες μελωδίες πάντα οι ίδιες, οι άριες και τα ντουέτα πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα, το λιμπρέτο κι η πλοκή προδιαγεγραμμένα, χωρίς καμιά έκπληξη... Κι όμως, η έκπληξη ήταν έντονα παρούσα, καραδοκούσε σε κάθε σκηνή, σε κάθε νότα, κι υπήρχε κάτι που δεν σε άφηνε να πλήξεις ούτε στιγμή, που σε έκανε να νιώθεις πως αυτό το εξαίσιο κράμα μουσικής και θεάτρου που είναι η όπερα το έβλεπες για πρώτη φορά.