«ΕΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ: σταματήστε να ονειρεύεστε τον Μάη του ΄68, ονειρευτείτε το μέλλον» λέει ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Τη συζήτησή μας, τηλεφωνικάμε τις Βρυξέλλες όπου βρίσκεται ως επικεφαλής των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, μονοπωλεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων» και η οικονομική κρίση. Ο γαλλογερμανός ευρωβουλευτής «τα χώνει» σε όλους και δεν χαρίζεται σεκανέναν:ούτε στην Ευρώπη ούτε στους Ελληνες.

Από τον Δεκέμβριο του 2009 η χώρα αγωνίζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οπως ήταν επόμενο, έκτοτε η κρίση χρέους κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση και όχι πάντα με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο.

Τους τελευταίους 18 μήνες διαμορφώθηκε μια σειρά από αστικούς μύθους γύρω από την κρίση, οι οποίοι, αν και στερούνται ρεαλιστικής βάσης, έγιναν ευρύτατα αποδεκτοί, καθώς υπαινίσσονταν ότι υπήρχε ένας πιο εύκολος δρόμος εξόδου από αυτήν.

...Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στις σημερινές συνθήκες, πιστεύει ότι μπορεί και πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο:
-στην ανάδειξη και προώθηση πολιτικών λύσεων που θα απαντούν στον κίνδυνο της χρεοκοπίας και θα αντιμετωπίζουν τα διαρθρωτικά προβλήματα.
-στην υποστήριξη δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων για αλλαγές στο κράτος και την δημόσια διοίκηση
-στην καλλιέργεια ενός νέου οικονομικού πολιτισμού με υψηλή κοινωνική ευθύνη, διάθεση για αυξημένη παραγωγικότητα και αίσθηση υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος.
Η προώθηση αυτού του πλαισίου των πολιτικών, συνιστά ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και τις κατεστημένες λογικές. Αποτρέπει την κοινωνική αποδόμηση, ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο, προωθεί ώριμες αλλαγές, δημιουργεί ευρύτερες συσπειρώσεις και προετοιμάζει το έδαφος για μεγαλύτερες και βαθύτερες αλλαγές.

Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, η διέξοδος από την κρίση όχι μόνο δεν διαφαίνεται, αλλά η χώρα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης. Η εφαρμογή του θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και θα επιτείνει την ύφεση. Οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και η φοροεπιδρομή σε βάρος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και των πολιτών με φορολογική συνέπεια, θα πλήξουν ακόμα περισσότερο την κοινωνία.

Τα ποτάμια του λαϊκισμού καθημερινά φουσκώνουν και αναμένεται να ξεχειλίσουν τις επόμενες ημέρες. Το μείγμα που έχει δημιουργηθεί στη χώρα είναι εκρηκτικό, καθώς συναθροίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, όσοι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με ένα κομμάτι των λεγόμενων αγανακτισμένων, που στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους θεωρούν ότι «για όλα φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι» και φαντασιώνονται ότι αν υπήρχε ένας ηγέτης τύπου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα πληρώναμε τα δανεικά, καθώς επίσης με ένα ακραίο και επιθετικό τμήμα της ακροδεξιάς.

Ολα άρχισαν την περασµένη Τρίτη. Απροειδοποίητα, αλλά όχι αναπάντεχα. Με µουσική συνοδεία τη βουή της πλατείας. Πρώτα, ένας βουλευτής Κοζάνης του ΠΑΣΟΚ δήλωσε ότι τα µέτρησε, τα ζύγισε και αποφάσισε ότι δεν µπορεί να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσµο Πρόγραµµα, εφ’ όσον στις προβλέψεις του περιλαµβάνεται η ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ.

Ο πρώτος στόχος τώρα είναι να µην αυτοκτονήσουµε ως χώρα. Ο κίνδυνος είναι µεγάλος καθώς πολιτικό σύστηµα και κοινωνία έχουµε µετατρέψει µια δύσκολη αλλά διαχειρίσιµη στο πλαίσιο της ευρωζώνης δηµοσιονοµική κρίση, σε επικείµενη εθνική καταστροφή.

Το ελληνικό πρόβλημα πάλι στο προσκήνιο. Δεν είναι ένα κακό όνειρο ή μια προσωρινή κατάσταση. Η καθοδική πορεία τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Η χρεοκοπία προ των πυλών και μόνο η αλληλεξάρτηση με τη διεθνή οικονομία μας κρατάει ακόμη ζωντανούς.

Ζωντανούς αλλά και εγκλωβισμένους, αφού η χώρα δανείζεται ακριβά για να ξεπληρώσει τα δάνεια της. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο διαρκούς υποτίμησης και επαναφοράς του κινδύνου χρεοκοπίας.

Ένας χρόνος εφαρμογής του μνημονίου δεν έδωσε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Θέλω να καταστήσω σαφές ότι για την Αριστερά της Ευθύνης, το Δημόσιο Έλλειμμα, το Χρέος, η δυνατότητα Δανεισμού και οι όροι του Δανεισμού δεν είναι προβλήματα που αφορούν το δήθεν απρόσωπο Κράτος, αλλά είναι προβλήματα που αφορούν πρωτίστως τους εργαζομένους, τους δεινώς δοκιμαζόμενους ανέργους, τους νέους που χάνουν από τα μάτια τους την ελπίδα.

Δεν μας εκφράζει η πολιτική όσο χειρότερα τόσο καλύτερα.

Δεν επενδύουμε πολιτικά στην καταστροφή της χώρας, αλλά αντιθέτως υπερασπιζόμαστε την ανόρθωση της κοινωνίας.

Ας υποθέσουµε ότι οι «αγανακτισµένοι» (δύστυχε Στεφάν Εσέλ, τι σου έµελλε να πάθεις στην Ελλάδα...) θριαµβεύουν, κυβέρνηση και τρόικα αποχωρούν από την Αθήνα µε το ίδιο ελικόπτερο, οι βουλευτές εξαφανίζονται. Και µετά, τι;

Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τους µισθούς και τις συντάξεις, ενώ χωρίς νέο δάνειο λεφτά δεν θα υπάρχουν.

Εχει υποστηριχθεί, εντύπως και τηλεοπτικώς σε προωινές εκπομπές, από έγκριτο και σεβαστό συνάδελφο, τον κ. Κασιμάτη -συνεπικουρούμενο από τον κ. Κατρούγκαλο- ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης των ογδόντα εκατομμυρίων ευρώ, που συνοδεύεται από το Μνημόνιο, και συνήψε η Ελλάδα με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον Μάιο του 2010, περιέχει όρο (άρθρο 14 παρ. 5) «παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας» και ότι «πρόκειται για όρο που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου».

Μετά την ήτα της Ν.Δ. στις εκλογές και την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ περίμενα να δω να ξεδιπλώνεται το περίφημο σχέδιο εξόδου από την κρίση που υποτίθεται ότι διέθετε η πολιτική ηγεσία του. Αντ’ αυτού παρατήρησα μία παροχολογία στα χαρτιά και μία νέα προσπάθεια απογραφής του χρέους, τύπου Αλογοσκούφη, με το ποσοστό του σε σχέση με το ΑΕΠ να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα αλλά να μην λαμβάνεται κανένα μέτρο εισροής εσόδων. Έτσι φθάσαμε στην προσφυγή στο ΔΝΤ και στην υπογραφή του περιβόητου μνημονίου.