Αμέσως μετά τις περσινές εκλογές της 17ης Ιουνίου, η ΔΗΜΑΡ είχε να λύσει το πιο σύνθετο ίσως πρόβλημα στον πολιτικό της βίο. Είχε μόλις κατοχυρώσει την αυτόνομη πολιτική παρουσία της, πετυχαίνοντας το πιο υψηλό εκλογικό ποσοστό της «ανανεωτικής αριστεράς» από τη μεταπολίτευση και έπειτα (6,2%), είχε δηλώσει πως αποδέχεται την «εντολή για λύση» συμμετέχοντας στην τρικομματική κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας, και ταυτόχρονα είχε διακηρύξει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της συγκρότησης του «τρίτου πόλου» για τον ευρύτερο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι, η ελληνική Δημόσια Διοίκηση, έχει αναπτυχθεί κατά τρόπο ανορθολογικό, κατά παράβαση των κανόνων της διοικητικής επιστήμης, παράγοντας ένα δυσλειτουργικό, αναχρονιστικό και εν πολλοίς αναποτελεσματικό διοικητικό μοντέλο.

Για τη δημιουργία αυτού του μοντέλου, υπεύθυνες είναι κατ’ αρχάς, αν όχι και αποκλειστικά, οι επίσης ανορθολογικές κυβερνητικές πολιτικές που αντιμετώπιζαν το κράτος ως προνομιακό πεδίο κομματικής δράσης τους και μικροκομματικού σχεδιασμού:

Δεν ήταν τόσο για την ΕΡΤ. Ήταν η περίφημη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία εξουσιοδοτήθηκαν Υπουργοί να καταργήσουν την ΕΡΤ –μια αξιοθρήνητη μίμηση του Ermächtigungsgesetz, του διαβόητου εξουσιοδοτικού νόμου με τον οποίο η ελεγχόμενη από τους Ναζί βουλή, με την σύμπραξη και άλλων «υπευθύνων» κομμάτων, όχι όμως των σοσιαλδημοκρατών, εξουσιοδότησε στις 24 Μαρτίου 1933 τον Χίτλερ να αποφασίζει ό,τι θέλει. Ελεγχόμενη, μπροστά σε δεινότατα διλήμματα και σε μέγα κοινωνικό χάος, χωρίς τους ήδη απαγορευμένους κομμουνιστές, αλλά η βουλή: όχι ένα τμήμα της κυβέρνησης που ως προς την έκδοση της εξουσιοδοτικής Πράξης δεν απηχούσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Πολλοί θεώρησαν ότι η ΔΗΜΑΡ όφειλε όχι μόνο να υπερβεί τα στεγανά της στείρας αριστεράς καταγγελίας, πράγμα που έκανε για ένα χρόνο υπεύθυνα, αλλά και να υφίσταται καθημερινά τις βοναπαρτικές αποφάσεις των μη-εταίρων.

Άδικες κατηγορίες.

• Κατηγόρησαν τη ΔΗΜΑΡ ότι αποχώρησε από την Κυβέρνηση με βάση ένα ένστικτο μικροκομματικής επιβίωσης. Κι αναρωτιέμαι: αυτοί που επιβιώνουν επί 40 μεταπολιτευτικά χρόνια με διάφορα τρικ (από πρόωρες εκλογές μέχρι πλαστά διλήμματα) πώς μπορούν να αναλύουν έτσι την πολιτική μας ηθική;

Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ήταν επί της ουσίας τρικομματική σε πολλά και σημαντικά ζητήματα της ασκούμενης πολιτικής.

Υπήρξαν χειρισμοί και ενέργειες που περιόρισαν την δυνατότητα να αξιοποιείται και να γίνεται σεβαστή η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς ως ενισχυτικό στοιχείο των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, ώστε να διορθώνονται λάθη, που εξάλλου έχουν ομολογηθεί - και να προωθούνται οι διεκδικήσεις της χώρας. Όλα αυτά μάλιστα την ώρα που η χώρα χρειάζεται τη μέγιστη δυνατή συμπαράταξη, για να προωθήσει αλλαγές, τροποποιήσεις και συμπληρώσεις στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Την ώρα που η χώρα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησή της.

Για την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης (όρος που προτάθηκε από τη ΔΗΜΑΡ ακριβώς ένα χρόνο πριν) έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Θα γράφονται και θα λέγονται ακόμη περισσότερα τις ημέρες που έρχονται, καθώς θα παρακολουθούμε και τα έργα και τις ημέρες της νέας δικομματικής κυβέρνησης για τη Δεύτερη Πράξη (το grecovery), δηλαδή για την ολοκλήρωση της οριστικής αποφυγής της πτώχευσης και της χρεοκοπίας της χώρας (το grexit).

Το επεισόδιο με την ΕΡΤ είναι μάλλον η αφορμή και όχι η αιτία της εξόδου της Δημοκρατικής Αριστεράς από την Κυβέρνηση συνευθύνης. Όχι δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία αυτή η αιφνίδια αναχώρηση του Φώτη Κουβέλη από την τρικομματική διακυβέρνηση. Ήταν ας πούμε αντικειμενική εξέλιξη η κίνηση αυτή. Και Εξηγούμαι.

Ας θυμηθούμε ποιο ήταν το κρίσιμο διακύβευμα του Ιουνίου του 2012 μετά τις δεύτερες εκλογές και τα γνωστά αποτελέσματα. Περιθώρια για τρίτες εκλογές δεν υπήρχαν, η χώρα έπρεπε να σωθεί από μια ανοικτή χρεοκοπία και η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης, κάνει μια μεγαλειώδη ηγετική κίνηση

Ποιος δεν θέλει τη ΔΗΜΑΡ στο πολιτικό παιχνίδι; Ποιος θέλει να εξαφανίσει τον Φώτη Κουβέλη από την επόμενη Βουλή, διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις; Ποιον εξυπηρετεί η διάλυση ενός κόμματος, επειδή διεκδικεί το δικαίωμα στην αυτονομία των επιλογών του;

Πώς τα κατάφερε ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του να βουλιάξουν σε μια πρωτοβουλία που τη σχεδίαζαν ως περίπατο και έφθασαν να προκαλέσουν τη κυβερνητική κρίση ; Η ΕΡΤ λόγω της κακοδιοίκησης, των πελατειακών διορισμών, ακόμη και λόγω του μηνιαίου τέλους που εισπράττεται μέσω ΔΕΗ δεν προβλέπονταν να συγκεντρώνει συμπάθειες.Το κεντρικό χαρακτηριστικό των ενεργειών του Αντ. Σαμαρά ήταν (και είναι) η μονοκομματική αντίληψη για τη κυβέρνηση. Από τη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, την απόφαση των δύο υπουργών για τη κατάργηση της ΕΡΤ, τις δημόσιες επιθέσεις και τις διαρροές έως και τις δικαστικές μάχες στο ΣΤΕ.

Με την τρικομματική να έχει καταρρεύσει και τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ να συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, συμβαίνει ένα παράδοξο: αντί να κατηγορείται το Μαξίμου που τα έκανε θάλασσα και ο Βενιζέλος που άλλαξε πολιτική στο θέμα της ΕΡΤ για μια χούφτα υπουργεία, τα έχουν βάλει με τον Φ. Κουβέλη.

Πριν ένα χρόνο, στις 20 Ιουνίου 2012, μου τηλεφώνησε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ζητώντας μου να συμμετάσχω στην κυβέρνηση, μετά από σύμφωνη γνώμη των τριών αρχηγών που θα συγκροτούσαν την κυβέρνηση συνεργασίας. Παρά την έντονη επιφύλαξή μου, αποδέχθηκα να συμμετέχω στη συγκεκριμένη κυβέρνηση σωτηρίας, με ιδιαίτερα συναισθήματα, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας και τους συμπολίτες μας, πολλοί από τους οποίους βρισκόντουσαν -και βρίσκονται ακόμα και σήμερα- σε βαθιά απόγνωση. Πράγματι, στις 21 Ιουνίου ορκίστηκα μέλος της κυβέρνησης.

Στο επίκεντρο της κυβερνητικής κρίσης βρίσκεται αίφνης η ΔΗΜΑΡ, η αποχωρούσα από το τριμερές κυβερνητικό σχήμα. Η Δημοκρατική Αριστερά βάλλεται ως προάγουσα την αστάθεια και υπαναχωρούσα. Είναι όμως έτσι; Αραγε η ΔΗΜΑΡ προκάλεσε το ατύχημα της μαύρης ΕΡΤ; Η ΔΗΜΑΡ συνήψε τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις του 2010-12; Η ΔΗΜΑΡ ολιγώρησε στις μεταρρυθμίσεις και τις τομές της κρίσιμης τριετίας;