Συχνά η αυστηρότερη επικριτική γραφή μπορεί να θεμελιωθεί στην απλή αντιγραφή. Αντιγράφω, λοιπόν: «Η νέα κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης» (υποτίθεται ότι τα κεφαλαία δηλώνουν σέβας και προκαλούν δέος) «δεν θα αποτελείται από “φέουδα” κομματικών επιρροών, θα λειτουργεί ενιαία, θα στηρίζεται στη διαφάνεια, στις προγραμματικές συμφωνίες των κομμάτων που τη στηρίζουν και στη στελέχωση του διοικητικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια».

Περάσαμε πάλι δίπλα από το χείλος του γκρεμού και τη... γλυτώσαμε. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσουμε τη συζήτηση για το ποιος φταίει σε τι. Ο κ. Κουβέλης προφανώς φοβήθηκε εν όψει της μελλοντικής υλοποίησης των όσων είχε και ο ίδιος συμφωνήσει.

Η ΕΡΤ είναι σοβαρό θέμα αλλά δυστυχώς δεν είναι το μόνο. Δυστυχώς, με αφορμή την περίπτωση της ΕΡΤ αναδείχτηκε ένα παλιό πρόβλημα: το γεγονός ότι η κυβερνητική στελέχωση της ΝΔ έχει επανειλημμένως δράσει μονομερώς, αποδεχόμενη απαιτήσεις της τρόϊκας, πριν καν διαβουλευτούν με τους κυβερνητικούς εταίρους, φέρνοντάς τους μπροστά σε τετελεσμένα. Ας υπενθυμίσω την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την επιμήκυνση του «χαρατσιού» και το 2013, την πρόταση για λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές, το προωθούμενο μοντέλο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, πρέπει να συμπεριλάβουμε και τις παλινωδίες για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Θα ακουστούν πολλά για τη στάση του Φώτη Κουβέλη στην τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Θα είναι πολλοί όσοι θα προσπαθήσουν να του φορτώσουν ακαμψία και ευθύνες για το ναυάγιο. Τίποτε όμως δεν μπορεί να ακυρώσει το βασικό συμπέρασμα: επιτέλους, κάποιος πολιτικός σέβεται τον εαυτό του.

Η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές. Η ΔΗΜΑΡ έδωσε και θα δώσει τη μάχη για την παραμονή της χώρας στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο.Η ΔΗΜΑΡ θα είναι παρούσα σε αυτή τη μάχη με τις δικές της διακριτές πολιτικές θέσεις. Η ΔΗΜΑΡ επιμένει στη μεταρρυθμιστική της πολιτική και στην αναζήτηση και διεκδίκηση λύσεων μέσα στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.Αυτή θα είναι η πολιτική μας παρουσία.Σε αυτή την προσπάθεια η ΔΗΜΑΡ θα είναι ενεργή, αλλά και αντίθετη σε αυθαιρεσίες, αυταρχισμούς και πολιτικές που προωθούν κομματικές επιλογές και δεν υπηρετούν την ανόρθωση της χώρας, της κοινωνίας και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

...Θεωρώ ότι πρέπει πλέον να γίνει αντιληπτό ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης όχι μόνο αποσταθεροποιεί την κυβέρνηση αλλά πλήττει και αλλοιώνει την ίδια την λαϊκή βούληση, που έδωσε εντολή για συγκρότηση συμμαχικών κυβερνήσεων. Εμείς λοιπόν ως ΔΗΜΑΡ, αυτό που επίμονα ζητάμε είναι ένα διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας της κυβέρνησης. Αυτό που περιγράψαμε, πριν ακριβώς ένα χρόνο, στο κείμενο της ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ και δεν έγινε σεβαστό αλλά είναι και ανεπαρκές. Έχω υποστηρίξει ότι πρέπει να αλλάξουμε την πρώτη σελίδα της Προγραμματικής Συμφωνίας. Αυτό μας ενδιαφέρει πρωταρχικά.

Δεν έχουμε τρικομματική κυβέρνηση, ούτε καν μονοκομματική. Η χώρα κυβερνάται από sui generis κομματική ομάδα, η οποία μπορεί και να μην εκπροσωπεί και να μην εκφράζει πλήρως τη ΝΔ αλλά προφανώς καλύπτεται πολιτικά από το πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Άρα έχουμε:

• τη συγκυβερνητική ΝΔ (οι συμμετέχοντες στην Κυβένηση και εν γένει συμπράττοντες)

• την κυβερνώσα Δεξιά (οι λαμβάνοντες τις κρίσιμες αποφάσεις εκτός οργάνων)

• τη δυσφορούσα συντηρητική παράταξη (οι ιδεολογικά ανήκοντες αλλά πολιτικά διαφωνούντες με τις επίσημες πρακτικές).

Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στη διαρκή επιτροπή της Βουλής, εμείς θα επιδιώξουμε να έρθει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο στην ολομέλεια. Σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι καλή εξέλιξη να μην ψηφιστεί. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Είναι δημοκρατική υποχρέωση να υπάρξει αυτό το νομοθέτημα. Θεωρώ ότι εξέλιξη του όλου ζητήματος είναι σε κάθε περίπτωση αναντίστοιχη προς τη σπουδαιότητα του θέματος. Διότι, ναι η δημοκρατία έχει ανοχή. Αλλά, ταυτόχρονα, έχει και κανόνες δικαίου οι οποίοι πρέπει να γίνονται σεβαστοί από όλους. Ο προωθούμενος εκφασισμός της κοινωνίας πρέπει να αντιμετωπιστεί και στο θεσμικό επίπεδο

Να μην ξανακούσω για τις δυνάμεις του «δημοκρατικού, συνταγματικού, ευρωπαϊκού τόξου». Γιατί όταν στο κορυφαίο θέμα της αντιμετώπισης του ρατσισμού και του ναζισμού δεν μπορούν να συνεννοηθούν, πού θα συναντηθούν για να δικαιολογήσουν τον τίτλο που, κατά τα άλλα, θέλουν να κουβαλάνε; Στον ΦΠΑ για την εστίαση; Ο λόγος για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν την καρικατούρα του νέου δικομματισμού, που με τις πράξεις τους και τις ανακοινώσεις τους υποβαθμίζουν (ναι, πάντα υπάρχει πιο κάτω) το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο τίτλος που αποτελεί τοπική λαϊκή παροιμία, θα ήταν σωστότερος ως εξής: «Στη Ελλάδα, τη νύχτα, οι μάντρες περπατάνε, γιατί δεν υπάρχει κτηματολόγιο». Σε προηγούμενο σημείωμά μου («Καθημερινή» της Κυριακής 12/5/2013) αναφέρθηκα στα προβλήματα που δημιουργεί η έλλειψη ολοκληρωμένου Κτηματολογίου στον τόπο μας. Το θέμα είναι τόσο σημαντικό που αξίζει να ασχοληθούμε και με άλλες πτυχές του ιδίου προβλήματος.

Τι είναι, επιτέλους, αυτό το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο»; Είναι κανένας ιδεολογικός... δογματισμός του Κουβέλη; Είναι καμιά... παραξενιά του Ρουπακιώτη; ’Η μήπως είναι καμιά... εμμονή του Βενιζέλου; Και πώς ήρθε στο προσκήνιο;
Κατ’ αρχήν, η νομοθετική πρωτοβουλία Ρουπακιώτη απορρέει από διεθνή υποχρέωση της χώρας. Υπάρχει απόφαση-πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την καταπολέμηση των επικίνδυνων εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας και δικαστικής συνεργασίας των κρατών-μελών της ΕΕ. Με χρονικό πλαίσιο συμμόρφωσης και τελική αξιολόγηση των νέων ρυθμίσεων για όλες τις χώρες-μέλη μέχρι το τέλος Νοεμβρίου του 2013. Δεύτερον, η Ελλάδα έχει πρόβλημα ρατσισμού και ξενοφοβίας σε... έξαρση. Η δε υπάρχουσα νομοθεσία δεν καλύπτει, σύμφωνα με τη Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το ευρωπαϊκό πλαίσιο...

Οι πλατείες των αγανακτισμένων ερήμωσαν και οι διαδηλώτριες ιαχές που δονούσαν άλλοτε τους αθηναϊκούς δρόμους, σίγησαν. Οι ουρανόθεν αεροψεκασμοί σταμάτησαν και ο Τέρενς Κουίκ αναγνώρισε στον εαυτό του την πολυτέλεια της παραίτησης από το βαρύ καθήκον του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εν τω μεταξύ βρήκε χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με τα ενδοοικογενειακά του?

Πόθεν η μεταβολή σκηνικού όταν η αλλαγή κλίματος στις αγορές και στο εξωτερικό δεν έχει, ακόμα, πρακτικό αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία; Διότι σε αυτήν το αποτύπωμα της βαθιάς κρίσης παραμένει ευδιάκριτο. Εξαετής κρίση, στρατιές ανέργων, χρηματοδοτική ανομβρία για τις επιχειρήσεις, απαξίωση ακίνητης περιουσίας, βίαιη περικοπή μισθών και συντάξεων.