Η περίπτωση Ζωής Κωνσταντοπούλου επαναφέρει το ζήτημα της σχέσης πολιτικών και ΜΜΕ, κυρίως με την τηλεόραση. Φυσικά στην τηλεόραση, όπως και σ’ όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, γίνονται και πολύ σοβαρές προσπάθειες, οι οποίες όμως είναι πέρα από το στόχο αυτού του άρθρου. Οι «υπερασπιστές» όμως του «κοσμάκη» εξακολουθούν να θέτουν την ατζέντα τους στην πολιτική σκηνή, ακόμη και σήμερα.

Πριν από την κρίση αποδέχονταν όλα τα συντεχνιακά αιτήματα και πίεζαν τους πολιτικούς να τα υλοποιήσουν. Μετά την κρίση οδύρονται για την κατάσταση του λαού, στην οποία οι ίδιοι με τις πιέσεις τους έχουν συμβάλει τα μέγιστα (μόνο το τι έγινε με το νομοσχέδιο Γιαννίτση, αρκεί για να κατανοήσουμε τα φαινόμενα). Έτσι άκουσα, κατάπληκτος, έναν από τους πρωθιερείς των πρωινάδικων πολιτικών εκπομπών να αναρωτιέται: «Μα αν εμείς υπολογίσουμε πως κάθε χρόνο καταθέτουμε στο ΔΝΤ ένα δισ. ευρώ, τότε για τα τελευταία 30 χρόνια θα είχαμε ένα κεφάλαιο 30 δισ., που θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, όπου θέλουμε». Αλήθεια, πού μπορούμε να πάμε με τέτοιους διαμορφωτές της κοινής γνώμης;

Από την άλλη έχουμε πολιτικούς σαν την κυρία Κωνσταντοπούλου που λατρεύουν να «μισούν» την τηλεόραση μπροστά στις κάμερες. Την είδαμε να εξευτελίζει έναν αξιωματικό της ελληνικής αστυνομίας, μόνο και μόνο για να δείξει στις κάμερες τα «φιλολαϊκά» της αισθήματα. Αν πάντως ο αξιωματικός ήταν το ίδιο αγενής και με περισσότερη αίσθηση του χιούμορ, στην ερώτησή της «σε ποια δύναμη ανήκετε;», θα έπρεπε να τής απαντήσει «του 16ου, κυρία Πρόεδρε», και δείχνοντας τις επωμίδες του να της πει, όπως ο αείμνηστος Χατζηχρήστος, «να, και από εδώ και από εδώ».

Βεβαίως, το επικίνδυνο πολιτικό φαινόμενο που ονομάζεται Ζωή Κωνσταντοπούλου κτύπησε και την επόμενη μέρα. Με οργίλο ύφος ρωτούσε ένα δημοσιογράφο ποιος είναι και από ποιο κανάλι, βρίσκοντας ευκαιρία να επιτεθεί σ’ όλα τα μέσα ενημέρωσης. Φυσικά ήξερε και ποιος ήταν και από ποιο κανάλι γιατί, και όταν έχτιζε τη δημοτικότητά της, αλλά και σήμερα, αναζητεί αυτόν ή κάποιον συνάδελφό του, αυτό ή κάποιο άλλο κανάλι. Ο Ντοστογιέφσκι, αν ζούσε σήμερα στην Ελλάδα, θα έγραφε για τον μεγάλο τηλε-λαϊκιστή και όχι για τον μεγάλο ιεροεξεταστή. Τελικά είναι αλήθεια, κάθε λαός έχει την πρόεδρο της Βουλής και τους τηλε-πατέρες που του αξίζουν.