Κυβέρνηση με διχασμένη προσωπικότητα

Ο πρωθυπουργός επισκέπτεται κέντρα τεχνολογίας, επαινεί την καινοτομία και υμνεί τις start up επιχειρήσεις. Και την ίδια ώρα, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών ετοιμάζει νομοσχέδιο για να καταστρέψει το πιο πετυχημένο ελληνικό start up, το Beat (πρώην Taxibeat), μια ηλεκτρονική πλατφόρμα διαμεσολάβησης, την οποία χρησιμοποιούν 1.000.000 πολίτες και 8.000 επαγγελματίες ταξί.

Προκύπτουν τρία θέματα. Ενα πολιτικό: Γίνεται ρουσφέτι στους νταβατζήδες του κλάδου, που δεν θέλουν να επιβραβεύονται οι πιο άξιοι επαγγελματίες ταξί. Ενα οικονομικό: Γίνεται επίθεση στην καινοτομία, στην επιχειρηματικότητα, στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Και, τρίτο, ένα θέμα λογικής: Πώς θα υποχρεωθεί μια πλατφόρμα διαμεσολάβησης, ένα application, να μετατραπεί σε... εταιρεία μεταφορών και οι χρήστες του σε μισθωτούς της; Πώς, σε ποια χώρα θα ήταν δυνατό να σταθεί ένας τέτοιος νόμος;..

Το γεγονός θα μπορούσε να ήταν, απλώς, ανέκδοτο. Δυστυχώς, είναι δείγμα μιας κυβέρνησης σε παραζάλη. Ακραίο, όχι μοναδικό.

Το ίδιο υπουργείο (αυτό που κρατικοποίησε τα χρέη του ΟΑΣΘ και πριμοδότησε τους εργολάβους με μισό δισ. ευρώ…) καταγγέλλει τη Fraport ότι δεν κάνει επενδύσεις στα 14 αεροδρόμια, ενώ στο συρτάρι του μουλιάζουν τα σχετικά επενδυτικά σχέδια που του έχουν υποβληθεί, και μόνο αφού αυτογελοιοποιηθεί θυμάται να εγκρίνει τα 7 από τα 14. Αλλος υπουργός αρνείται να περικόψει δαπάνες, με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να κάνει περικοπές ενόψει των περιφερειακών εκλογών του 2019. Και το υπουργείο Αμύνης (που είχε δεσμευτεί να κόψει 400 εκατ. εδώ και δύο χρόνια) σχεδιάζει να περικόψει επτά (7) εκατ. ευρώ, το 2018!

Ολα αυτά δεν προσομοιάζουν σε κυβέρνηση, αλλά, μάλλον, σε παιδική χαρά. Δείχνουν παντελή έλλειψη συνοχής, πειθαρχίας και κατεύθυνσης.

Συμβαίνουν, πράγματι, πολλά παράδοξα. Παράδειγμα, ένα σαπιοκάραβο (που δεν θα επιτρεπόταν να προσεγγίσει σε κανένα διυλιστήριο καμίας ευρωπαϊκής χώρας…) ανέδειξε τη σάπια δομή ενός υπουργείου και την απίστευτη ανικανότητα του υπουργού. Ο οποίος, αντί να αναλάβει τις ευθύνες του και να παραιτηθεί, σφιχταγκαλιάζεται και συμπαρασύρει μαζί τον πρωθυπουργό του –εμφανίζοντάς τον οιονεί όμηρο αντί να τον προστατεύσει. Αλλο, νωπό, παράδειγμα: Επί μέρες, ένα πόρισμα για μια μεγάλη τράπεζα διανέμεται κατά δόσεις στα μέσα ενημέρωσης, η μετοχή της τράπεζας βυθίζεται, αλλά ουδείς συγκινείται, ουδείς ασχολείται. Η απόλυτη κυβερνητική αδιαφορία – ως αυτά να συνέβαιναν σε κάποια άλλη χώρα…

Οσα διαδραματίζονται τελευταία είναι επικίνδυνα, ιδιαίτερα επειδή γίνονται σε μια φάση που απαιτείται μέγιστη στράτευση δυνάμεων.

Ο πρωθυπουργός είχε παραδεχτεί ότι είχε αυταπάτες. Το αληθινά βαρύ, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι οι αυταπάτες που είχε. Είναι όσα επιτρέπει να γίνονται σήμερα έχοντας πλήρη επίγνωση. Αυτά, για τα οποία δεν έχει καμία αυταπάτη – ευκρινέστατα φαίνονται. Είτε συμφωνεί και τα καλύπτει είτε δεν συμφωνεί αλλά τα ανέχεται, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί. Είναι διά γυμνού οφθαλμού ορατό ένα μεγάλο σχίσμα που τη διαπερνά. Στο εσωτερικό της συγκρούονται δύο ομάδες με διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις για την πορεία της χώρας, τις μεταρρυθμίσεις, τον ρόλο του κράτους, τη σημασία των θεσμών, τη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Δύο ομάδες με ριζικά διαφορετικούς αστερισμούς αξιών: Από τη δημοκρατική ευθύνη έως τη ρουλέτα, από τη διαφάνεια έως τα νταραβέρια, από την αξιοκρατία έως τα πελατάκια, δύο αντίθετοι και μάλιστα αλληλοαποκλειόμενοι κόσμοι, συμβιώνουν σε συσκευασία μιας κυβέρνησης.

Αυτό το σχίσμα όχι μόνο δεν μπορεί να καλυφτεί με εντολές περί καλύτερου συντονισμού (δεν είναι εφικτός ο συντονισμός τόσο διαφορετικών αντιλήψεων…) αλλά, όσο διατηρείται, τείνει να δημιουργεί καταστάσεις παράλυσης και διαλυτικά φαινόμενα σε όλο το βάθος και ολόκληρο τον κορμό του κυβερνητικού-κρατικού μηχανισμού. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη σημερινή τελική φάση της επίπονης, σκληρής προσπάθειας του ελληνικού λαού να σταθεί στα πόδια του, να βγει από την εποχή των μνημονίων.

Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πει «εγώ δεν ήξερα». Ολες/όλοι γνωρίζουν ότι γνωρίζει. Οτι δεν έχει αυταπάτες. Γι’ αυτό χρεώνεται με την πλήρη, την απόλυτη ευθύνη.