Με ποια κριτήρια διαμορφώνεται η ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας; Το ερώτημα τίθεται εκ των πραγμάτων, από την όλως παράδοξη στάση της χώρας μας σε δύο μείζονα θέματα: Την Ενιαία Αγορά πρώτο, το ευρωομόλογο για την πολεμική βιομηχανία και την άμυνα, δεύτερο.

Το πρώτο θέμα είναι ο κατακερματισμός της ενιαίας εσωτερικής αγοράς –του κορυφαίου επιτεύγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την πανδημία και μετά, τα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη ενισχύουν τις εθνικές επιχειρήσεις τους σε βάρος των επιχειρήσεων των πιο αδύναμων χωρών, δίνοντάς τους κρατικές ενισχύσεις που παραβιάζουν τις αρχές της Ενιαίας Αγοράς και στρεβλώνουν τους κανόνες ανταγωνισμού. Κάνοντας -με έναν πολύ δικό τους τρόπο…- την κρίση ευκαιρία, επιδοτούν τις επιχειρήσεις τους για να διευρύνουν τα μερίδιά τους, να εκτοπίζουν τους ανταγωνιστές τους των φτωχότερων χωρών και, ίσως, σε επόμενη φάση, κάποιους εξ αυτών να τους εξαγοράσουν –ώστε να έχουμε και ωραίες «ξένες επενδύσεις».

Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;

Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.

Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.

Η «έκπληξη του CHP», όπως λένε από χθες το βράδυ Τούρκοι αναλυτές, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στην Τουρκία και από σήμερα η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με το πιο πιθανό σενάριο αυτό των έντονων αναταράξεων στην εσωτερική πολιτική και ίσως και στην εξωτερική.

Η νίκη του CHP, που οφείλεται στον συνδυασμό δυνάμεων του Εκρέμ Ιμάμογλου και του αρχηγού του κόμματος Οζγκιούρ Οζέλ, αποτελεί αναμφισβήτητη ένδειξη ότι η τουρκική κοινωνία δεν έχει «λοβοτομηθεί» από τον ισλαμισμό και τον αυταρχισμό και αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντική προοπτική για την δημοκρατία στην χώρα.