Θα μπορούσε να είναι τρίπτυχος πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ ή κάποιου σημερινού μετα-σουρεαλιστή ζωγράφου: Ενας ευτραφέστατος πενηντάρης βαδίζει με ατσαλάκωτο κοστούμι και μεταξωτή γραβάτα πάνω σε πορφυρό χαλί. Εχει το ύφος εκείνου που πάει να συναντήσει το πεπρωμένο του. Στη δεύτερη εικόνα, το κάδρο ανοίγει και διαπιστώνουμε πως το χαλί ούτε αιωρείται μεταξύ ουρανού και γης ούτε έχει καν στρωθεί σε μια ψηλή εξέδρα - το έχουν απλώσει στην ακρογιαλιά, ανάμεσα σε όστρακα και σε βότσαλα. Ο ήρωάς μας εξακολουθεί ακάθεκτος. Στην τρίτη εικόνα, έχει πια φτάσει εκεί όπου σκάει το κύμα. Το κύμα μιας μάλλον ρηχής και βρώμικης θάλασσας. Παρά τα επιπλέον κιλά, που οπωσδήποτε καταπονούν τη μέση του, ο άνδρας σκύβει. Υποκλίνεται βαθιά. Στο κενό.

Δεν πρόκειται, αλίμονο, για έργο τέχνης για να πυροδοτήσει αναλύσεις απ’ τους επαΐοντες και για να συγκινήσει το κοινό. Είναι οι φωτογραφίες του κυρίου Πάνου Καμμένου απ’ τον επίσημο εορτασμό της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Στο φόντο του υπουργού Αμύνης, διακρίνονται ναύαρχοι με κλάρες και παράσημα. Κι ακόμα παραπίσω, κοπέλες με παραδοσιακές ενδυμασίες να κρατούν ασπίδες και να ανεμίζουν ξένες σημαίες. Της Αμερικής, της Ρωσίας, της Κούβας. Ο Ρενέ Μαγκρίτ έχει πλέον δώσει τη θέση του στον Μποστ.

Αφού ξεκαρδιστείτε, αναρωτηθείτε πού ακριβώς έγκειται το γελοίον του πράγματος. Στους εξωφρενικούς αναχρονισμούς που κορυφώθηκαν με την τέλεση χριστιανικού μνημοσύνου για τους νεκρούς μιας ναυμαχίας του 480 π.Χ.; Στον αφόρητο στόμφο της όλης εκδήλωσης; Ή - πρώτα και πάνω από όλα - στο γεγονός ότι ο κύριος Καμμένος και η συνοδεία του πόζαραν σαν φυσικοί και αποκλειστικοί κληρονόμοι των Σαλαμινομάχων; Σαν ιδιοκτήτες ενός κλέους που ανήκει στην ανθρωπότητα; Σε ένα πανέξυπνο τραγούδι του, ο Γιώργος Ζαμπέτας σκιαγραφεί το αποσπόρι μιας τρισένδοξης οικογένειας: «Ο απόγονος φοράει τη μεγάλη τους στολή και πορτιέρης έχει γίνει σε δραματική σχολή...».

Οι εθνικόφρονες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα όχι μονάχα κοκορεύονται σε κάθε ευκαιρία μες στη στολή των προγόνων τους. Πασχίζουν κιόλας - στενεύοντας από εδώ, φαρδαίνοντας από εκεί - να τη φέρουν στα μέτρα τους.

Τα ίδια έκαναν και στην Αμφίπολη. Τι δεν ακούσαμε το καλοκαίρι του 2014! Οτι η ανακάλυψη του τύμβου εντός των σημερινών μας συνόρων αποδεικνύει την προαιώνια ελληνικότητα της Μακεδονίας! Πως εάν ο σκελετός ανήκει στον Μεγαλέξανδρο, η πατρίδα μας θα ξεπεράσει ακαριαία τη βαθιά της κρίση και θα δοξαστεί εκ νέου στα πέρατα της οικουμένης! Κάποιοι φαντασιόπληκτοι έφτασαν να ελπίζουν πως χάρη στην Αμφίπολη θα ξανακέρδιζαν τις εκλογές...

Η Ιστορία εκδικήθηκε με τον ιδιοφυέστερο τρόπο. Το μνημείο είναι - σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση - για τον Ηφαιστίωνα. Για τον αγαπημένο τού Αλέξανδρου, που οι ευσεβείς σοφολογιώτατοι και βλαχοδήμαρχοι ημών των Γραικών και τι δεν θα ’διναν να εξαφανίσουν από το πλευρό του.

Οχι κυρίως - πιστεύω - «από αστείαν αιδώ» (που λέει κι ο Καβάφης) για την ομοφυλοφιλία καθεαυτήν. Οσο διότι η σχέση με τον Ηφαιστίωνα ανεβάζει τον Αλέξανδρο σε ύψη απρόσιτα.

Δεν υπήρξε ο κοσμοκατακτητής ένας μανιακός του πλούτου και της εξουσίας, όπως οι ίδιοι οι βλαχοδήμαρχοι στην ελάχιστή τους κλίμακα. Δεν ήταν καν ο πρίγκιπας του παραμυθιού, που αναζητούσε την πριγκίπισσά του για να την παντρευτεί, σαν τον Γουίλιαμ με την Κέιτ Μίντλετον, να φτιάξουν μια οικογένεια-πρότυπο για τους υπηκόους τους. Ο παράφορος βίος του, οι κραιπάλες που σκότωσαν πρόωρα τον ίδιο και τον Ηφαιστίωνα παραπέμπουν περισσότερο στους ρομαντικούς ποιητές. Και στους ροκ σταρ.

Πώς να χωρέσει ένας ροκ Μέγας Αλέξανδρος στο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»; Πώς να οργανώσουν αρχιερατικό μνημόσυνο για τον ακόλαστο Ηφαιστίωνα;

Η μάχη για τους πουριτανούς προγονόπληκτους - δεξιάς μα και αριστερής προέλευσης - έχει παταγωδώς χαθεί.

Ερως ανίκατε μάχαν...