Κι όμως. Το πολιτικό θέμα με τις δηλώσεις Νεφελούδη που προκάλεσαν τόση φασαρία, δεν είναι η φράση «προσοχή στα καλσόν» που έγραψε στην ανάρτησή του. Δεν είναι ο μοναδικός που σκέφτεται και εκφράζεται έτσι, η χυδαιότητα δεν αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια. Το θέμα, δεν είναι ούτε η Αριστερά από την οποία πράγματι απουσίαζαν στο παρελθόν τέτοιες συμπεριφορές. Ο Νεφελούδης είναι αριστερός (επειδή το δηλώνει;) για να έχουμε ανάλογες απαιτήσεις; Ας ρωτηθούν πρώην σύντροφοί του.

Το θέμα βρίσκεται στο κομμάτι εκείνο της ανάρτησης όπου ο Νεφελούδης αναφέρεται στο δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού και γράφει χαρακτηριστικά: όταν χρειάστηκε να ασχοληθούμε, μιλώ για πέρσι τον Ιούλιο, πήραν το μάθημά τους.

Τι μας λέει ο Νεφελούδης δηλαδή; Ότι οι υποστηρικτές του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα (τους οποίους ταυτίζει με τους οργανωτές της συγκέντρωσης της Τετάρτης), έχασαν και πήραν το μάθημά τους. Οι ηττημένοι του καλοκαιριού λοιπόν.

Οι νικητές; Θα ήθελε ο διορισμένος γραμματέας του υπουργείου να μας μιλήσει για τους νικητές; Όχι γι’ αυτούς που υιοθέτησαν το ψεύτικο δίλημμα του δημοψηφίσματος (η κυβέρνηση έλεγε όχι στην λιτότητα, ενώ πρότεινε στους δανειστές ένα δικό της μνημόνιο!), όχι για τα θύματα δηλαδή της κυβερνητικής προπαγάνδας που επεσαν στην παγίδα της.

Αλλά γι’ αυτούς που διαχειρίστηκαν το ΟΧΙ. Αυτούς που σε λίγα εικοσιτετράωρα, μετέτρεψαν το ΟΧΙ, στο απόλυτο ΝΑΙ και κάτι περισσότερο. Αυτούς που οδήγησαν 800.000 ψηφοφόρους στην ιδιώτευση, δεν πήγαν καν να ψηφίσουν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Αυτούς που είδαν την απόλυτη ματαίωση ενός αφηγήματος το οποίο είχαν πιστέψει. Αυτούς που έπεσαν θύματα της παρέας του Νεφελούδη.

Η λογική Νεφελούδη, εντάσσεται σε μια ευρύτερη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που αναζητά διαχωριστικές γραμμές με πολιτικό πρόσημο. Το έχει ανάγκη, ιδιαίτερα μετά την απόλυτη ταύτιση του με μνημόνια και απόλυτα ακραίες κατά των οικονομικά αδύνατων, πολιτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει μια ταυτότητα, κάτι πρέπει να εκπροσωπεί για να συνεχίσει να έχει πολιτική παρουσία. Η εξουσία, μπορεί να λειτουργεί σήμερα συνεκτικά, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί αύριο, όταν φύγει από αυτή.

Και επειδή η ταύτιση με τους δανειστές (που τον επαινούν και κολακεύουν), αλλά και με ακραίες πολιτικές (που εξοντώνουν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας), δεν του δίνουν την πολιτική ταυτότητα που αναζητεί, προσπαθεί να βρει εικονικούς εχθρούς. Χθες τους «μένουμε Ευρώπη», σήμερα τους «παραιτηθείτε», αύριο κάποιους άλλους. Είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης, έστω και αν αυτή επιχειρείται να επιτευχθεί μέσα από μικρούς και μεγαλύτερους εμφύλιους ή χυδαίο πολιτικό λόγο…