Πολλοί, του αρχηγού περιλαμβανομένου, ήξεραν από την αρχή ότι κορόιδευαν. Ηταν όμως ένας τρόπος να διεκδικήσουν την εξουσία, θεμιτός, αθέμιτος, δεν έχει σημασία, δεν υπήρξαν άλλωστε οι πρώτοι διδάξαντες. Αλλοι πίστευαν πραγματικά αυτά που υπόσχονταν, ότι θα άλλαζαν την Ελλάδα και την Ευρώπη, θα έσκιζαν τα Μνημόνια και θα διέγραφαν το χρέος, και έπαθαν πραγματικό σοκ όταν προσγειώθηκαν ανώμαλα. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ σύντομα ήρθε αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Και είχε δύο επιλογές.

Η μία ήταν να μείνει συνεπής στις θέσεις του. Να συνεχίσει στον δρόμο που χάραζαν ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης, να τραβήξει το σχοινί μέχρι να σπάσει και να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βενεζουέλα των Βαλκανίων. Μπορεί να πεινούσαμε, αλλά θα ήμασταν υπερήφανοι. Η άλλη επιλογή ήταν να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό επειδή εκουσίως ή ακουσίως τον εξαπάτησε, να αναλάβει την ιδιοκτησία του Μνημονίου και να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη, ισχυρή μεταρρυθμιστική δύναμη. Μπορεί να μην ήταν δίκαιο, αλλά θα ήταν λυτρωτικό.

Δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Αντίθετα, συνέχισε να πουλάει τρέλα. Δείτε τι έγινε χθες στη Βουλή, κατά τη συζήτηση για την αξιοποίηση του Ελληνικού. Πρώτον, την κυβερνητική θέση ανέλαβε να την υπερασπιστεί ο υπουργός... Πολιτισμού. Δεύτερον, ο συγκεκριμένος υπουργός δεν μίλησε για πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της συμφωνίας, για κέρδη και ζημίες, αλλά για τις υποχωρήσεις και θυσίες που έχει ο μακρύς δρόμος προς τον σοσιαλισμό! «Εμείς θα τιμήσουμε τις υπογραφές μας και, όταν στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό δυναμώσουμε, τότε θα τα πάρουμε πίσω»: αυτό είναι το μήνυμα που, μέσω του Αριστείδη Μπαλτά, έστειλε η κυβέρνηση στους επενδυτές. Κι όταν η αντιπολίτευση αντέδρασε, της έριξε μια γρήγορη ψυχανάλυση.

Ετσι, με ολίγον Φρόιντ και μπόλικο Μαρξ θα συνεχίσει να πορεύεται αυτή η κυβέρνηση. Μόνο που αυτός ο δρόμος είναι στην πραγματικότητα παράκαμψη. Οι επιλογές εξακολουθούν να είναι δύο, ο δρόμος της Ευρώπης και ο δρόμος της Βενεζουέλας. Η τρέλα στην εξουσία έχει ημερομηνία λήξης.