Tις τελευταίες μέρες πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα διανοουμένων, επιστημόνων και αναλυτών οι οποίοι αφού επαινέσουν τον πρωθυπουργό για το «θάρρος», την «τόλμη», την «ηρεμία», την «εξυπνάδα» να δεχτεί έστω και την τελευταία στιγμή παραμονή της χώρας στο ευρώ, κάνουν εκκλήσεις του τύπου «βάστα Τσίπρα», τον καλούν «να πάρει πάνω του την υλοποίηση» και υποστηρίζουν πως «ή θα επιτύχει ο κ. Τσίπρας ή θα πάμε στη δραχμή».

Θεωρώ πως όλοι αυτοί πιστεύουν βαθύτατα στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και η σκέψη τους κατευθύνεται μόνο από αυτή την πίστη. Δυστυχώς όμως τρέφουν αυταπάτες γύρω από το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του όλου ΣΥΡΙΖΑ – για τις ικανότητες και την παιδεία του πρωθυπουργού δεν θα ήθελα τώρα να γράψω τίποτα.

Κ​​ύριε Πρωθυπουργέ, Σας γράφω με μια αίσθηση μεγαλύτερης οικειότητας από ό,τι στο παρελθόν. Ισως γιατί ανήκω σε εκείνους που είχαν κατανοήσει από το 2010 αυτό που εσείς συνειδητοποιήσατε μετά την αγωνιώδη νύχτα της 5ης Ιουλίου: ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Εσείς το ονομάσατε εκβιασμό, εμείς το είδαμε σαν αναγκαία προσαρμογή της οικονομίας και αναπόφευκτο τίμημα για τη συμμετοχή μας στο ευρώ.

Πριν είκοσι ακριβώς χρόνια ήμουν φοιτητής στο Στρασβούργο. Εκείνη την εποχή η Γαλλία συγκλονίστηκε από μια σειρά αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων από Ισλαμιστές ως αντίποινα για την ανάμιξη του γαλλικού κράτους στην ανατροπή του σκληρού ισλαμικού καθεστώτος στην Αλγερία. Βασικός ύποπτος ήταν ένας νεαρός Αλγερινός που άκουγε στο όνομα Χαλέντ Κελκάλ.

Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Μάο

Τι περίεργη που είναι η ιστορία! Ο Παν. Λαφαζάνης δήλωσε προχτές ότι «υπάρχει κίνδυνος μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ». Και θυμήθηκα βέβαια πως αυτά τα λόγια ήταν το μόνιμο μοτίβο μας ως Ανανεωτική Πτέρυγα πριν το 2010, όταν στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εισέβαλαν και κυριαρχούσαν αντιευρωπαϊστές και αριστεριστές, μαοϊκοί και τροτσκιστές, σε απόλυτη συμπαιγνία και με την ομάδα Τσίπρα και με την ομάδα Λαφαζάνη, μεταλλάσσοντας τον. Αυτή η καταγγελία μας, που ήταν άλλωστε και η πραγματικότητα, οδήγησε το 2010 στη διάσπαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας απ’ αυτόν.

Η τελική συμφωνία είναι επώδυνη, δύσκολη και στην πορεία πρέπει να υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις σύμφωνα με τους κανόνες της Ε.Ε. στο πλαίσιο της ευελιξίας. Είναι απαραίτητο να αντικατασταθούν αναποτελεσματικά μέτρα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα μέτρα που προτείνονται για την φορολόγηση των αγροτών, τα οποία η κυβέρνηση δεν τα εισάγει για ψήφιση στο δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων στις 22 Ιουλίου καθώς δεν αποτέλεσαν τμήμα αυτών των προαπαιτούμενων στην συμφωνία με τους εταίρους. Συνεπώς είναι πλέον διαθέσιμος περισσότερος χρόνος για συζήτηση, προτάσεις, αλλαγές με μεταρρυθμίσεις. Τα κυριότερα μέτρα είναι:

Με την έγκριση της Συμφωνίας από τη Βουλή, καταρρίφθηκε η “αντί-μνημονιακή” ρητορεία που δίχασε για πάρα πολλά χρόνια τον ελληνικό λαό και κατέστησε σαφές στο κυβερνών κόμμα ότι η διαπραγμάτευση δε συνίσταται σε μαξιμαλιστικά επιχειρήματα και αριστερές ιδεοληψίες -παραδοχή και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα κατά τη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, «Οι εναλλακτικές ήταν ή Συμφωνία ή άτακτη Χρεοκοπία», «είτε είχαμε την τρόικα είτε δεν την είχαμε, με το ασφαλιστικό έχει πρόβλημα η χώρα» (sic)- αλλά ότι συνέχεται από αναγκαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, που μάλλον άργησε ν’ αντιληφθεί ο πρωθυπουργός με τη “δημιουργική ασάφεια” και την εμπιστοσύνη με την οποία περιέβαλε το Γιάνη Βαρουφάκη.

Η «αριστερή παρένθεση», δηλαδή ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε έως τώρα, έκλεισε με τον πιο θεαματικό τρόπο τη νύχτα της 15ης Ιουλίου. Μετά την υπογραφή των προαπαιτούμενων μέτρων για το επόμενο δυσβάσταχτο «Μνημόνιο 3», ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε μια εντελώς νέα συνθήκη. Ήταν το μόνο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που η ψηφοφορία το οδήγησε σε μια πιθανή τροχιά διάσπασης. Οι διαφωνούντες βουλευτές που ψήφισαν «Όχι» και «Παρών» δεν είχαν μόνο μια περιστασιακή διαφωνία με την κυβέρνηση∙ την εγκάλεσαν για την προδοσία της «αντιμνημονιακής» ριζοσπαστικής αριστεράς, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και δημόσια το εναλλακτικό σχέδιο της δραχμής ως μόνη λύση για τον τόπο.

Οσοι διαφώνησαν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ με την απόφαση του πρωθυπουργού να δεχτεί τους όρους που επέβαλαν οι δανειστές, θέτουν το εξής ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να ζητάμε από τον λαό να μας στηρίξει για να απορρίψουμε ένα ιταμό τελεσίγραφο, ο λαός να μας στηρίζει με ποσοστό ανέλπιστα μεγάλο και μια βδομάδα αργότερα να δεχόμαστε λύση πολύ χειρότερη από εκείνη που απορρίψαμε;

Σε μια πρώτη ματιά θα χαρακτήριζα το ερώτημα εύλογο. Μόνο που τα πράγματα δεν έγιναν έτσι ή, μάλλον, δεν έγιναν ακριβώς έτσι.

Τα γεγονότα είναι γνωστά, η επίτευξη συμφωνίας και η υπεύθυνη στάση της Βουλής απέτρεψαν μια νέα εθνική καταστροφή. Με τη δημιουργία τετελεσμένων και με ουσιαστική περιφρόνηση της λαϊκής εντολής, έγινε μια απόπειρα υφαρπαγής απόφασης για ρήξη με την Ευρώπη και για την de facto επιβολή μειοψηφικών απόψεων για τη στρατηγική θέση της χώρας. Ωστόσο, η ισχυρή πλειοψηφία της Βουλής, που δημοκρατικά εκφράζει τη σταθερή βούληση του ελληνικού λαού να μετέχει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, έφραξε το δρόμο σε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό. Ενα πραξικόπημα απετράπη.
Και τώρα;..

Α​​ν αυτό είναι Αριστερά, δεν δέχομαι την ιδιότητα του αριστερού. Εννοώ την κομμουνιστική ή ριζοσπαστική Αριστερά, που ευδοκιμεί παρ’ ημίν, ενώ αδυνατεί να υπάρξει μια σοβαρή, σύγχρονη, ρεαλιστική Αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκρατική. Η αιτιολογία είναι εξαιρετικά περίπλοκη, αλλά χοντρικά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας μας και στην ανάλογη κοινωνιοδομή, στην υπανάπτυξη, στην ασύστατη παιδεία και τη συνακόλουθη ελληνοφρένειά μας.

Είναι θετικό που με συναινετικό τρόπο η Βουλή ψήφισε χθες τα προκαταρτικά της συμφωνίας και κράτησε την χώρα σε Ευρωπαϊκή πορεία. Η σοβαρή κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το νέο στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων. Ας δούμε τις πρώτες συνέπειες.
1.Κλεινει ο κύκλος της σκληρής αντιπαράθεσης «μνημόνιο-αντιμνημονιο». Αυτή η διαίρεση θα παραμείνει μόνο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
2.Περιοριζονται οι δυνατότητες του βίαιου, επιθετικού, «κινηματικού», αντικαπιταλιστικού λόγου της ηγεσίας του κυβερνητικού κόμματος.
Τώρα δεν μπορούν να παριστάνουν κάποιοι με τόση άνεση ότι είναι οι μοναδικοί εκφραστές του λαϊκού παράγοντα ,του πατριωτικού, της κοινωνικής ευαισθησίας..

Η εξέλιξη του “ελληνικού ζητήματος” ανέδειξε τις αντιφάσεις της νομισματικής ενοποίησης χωρίς παράλληλη προώθηση της οικονομικής και της πολιτικής ενοποίησης των χωρών που συμμετέχουν στο ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι η αφαίμαξη των δημοκρατικών διαδικασιών και η σταδιακή απόκτηση κυριαρχικού ρόλου από τα κράτη μέλη που έχουν πλεονάσματα και καλύτερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές χρήματος. Στην ουσία μιλάμε για την επιβολή, με πρωταγωνιστικό ρόλο της Γερμανίας, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της άνισης ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της.