Ο πρωθυπουργός απέσυρε τον υφυπουργό Αμυνας από τις γιορτές μίσους στον Γράμμο, αφήνοντας εκτεθειμένους τους όψιμους... κομμουνιστοφάγους οπαδούς του.

Γίνεται κάτι που πριν από δύο χρόνια ήταν περίπου εθνική προδοσία να μετατρέπεται σε εθνικό θρίαμβο που μεγαλώνει τη χώρα και κάνει, για να θυμηθούμε τον αγαπημένο του Ελληνα πρωθυπουργού Ελευθέριο Βενιζέλο, «την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»; Γίνεται και παραγίνεται, αν είσαι η Δεξιά. Το 2018 η σκέψη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στο Ιόνιο στα 12 μίλια δέχθηκε σκληρή κριτική από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση.

Mέχρι το 2030 υπολογίζεται πως θα πεθάνουν εξήντα εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών σε ολόκληρο τον κόσμο. Όσος είναι δηλαδή όλος ο πληθυσμός της Ιταλίας! Οι τρομακτικές αυτές ανθρώπινες απώλειες σε έξι μόνο χώρες: Ινδία, Νιγηρία, Λ. Δ. Κονγκό, Αιθιοπία, Κίνα, Νίγηρας. Οι θάνατοι αυτοί οφείλονται κυρίως στον υποσιτισμό. Πνευμονία, διάρροια, ελονοσία, έμπολα. Ασθένειες όλες προ πολλού ιάσιμες. Τώρα, με αφορμή την πανδημία και την τεράστια οικονομική ύφεση που την ακολουθεί, υπολογίζεται πως εκατόν τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι, επιπλέον των άλλων τόσων που ήδη υπάρχουν, θα οδηγηθούν σε συνθήκες υποσιτισμού.

Δεν χρειάζεται βαθιά πολιτική σκέψη για να κατανοήσει κάποιος τις κινήσεις του Ερντογάν.

1. Ο Ερντογάν έχει κατ᾽ επανάληψη διακηρύξει τη φιλοδοξία του να αφήσει πίσω του μια Τουρκία αντάξια του μεγάλου πορθητή της Κωνσταντινούπολης. Την πρώτη μεγάλη ευκαιρία του την έδωσαν οι Δυτικοί οποίοι με την άφρονα πολιτική τους κατά την λεγόμενη “Αραβική Άνοιξη" άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του σουλτάνου, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και πάει λέγοντας για πλήρη γεωπολιτική αναθεώρηση και αναβίωση των νέο-οθωμανικών φιλοδοξιών. Οι θιασώτες του αναθεωρητισμού της ιστορίας στην Τουρκία άδραξαν την ευκαιρία απ᾽ τα μαλλιά.

Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να βρει καλύτερο τρόπο να γιορτάσει τα πρώτα γενέθλιά της από την απόφαση να δημοσιεύσει επιτέλους τη λίστα με τα ποσά που έλαβαν τα μέσα ενημέρωσης για την καμπάνια «Μένουμε Σπίτι». Δεν μπορούσε βέβαια να κρύβεται άλλο, ούτε είχε χρόνο για άλλες «διορθώσεις».

Αν θελήσει κανείς να αποτιμήσει συνολικά και απροκατάληπτα τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης, με κριτήριο τη θεσμική αξιοπιστία της, θα διαπιστώσει ευχερώς ότι η εικόνα που έχει επιμελώς καλλιεργηθεί, από ποικίλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, ελάχιστα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν και θετικά σημεία. Ωστόσο, το ισοζύγιο είναι εν τέλει αρνητικό, καθώς τα «συν» περιορίζονται κυρίως στα της διαχείρισης της πανδημίας, ενώ τα «πλην» αφορούν μια ολόκληρη σειρά τραυματικών για τους θεσμούς κυβερνητικών πρακτικών και μεθοδεύσεων, που αποπνέουν, δυστυχώς, μια βαθιά ριζωμένη μικροπολιτική, πελατειακή και αυταρχική νοοτροπία.

Η Ν.Δ. χρεοκόπησε τη χώρα με τις πολιτικές της το 2004-2009, θα τη χρεοκοπήσει και το 2020 με την εγκληματική της ολιγωρία στην αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας», υποστηρίζει ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο οποίος αναφερόμενος στις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία καλεί σε εγρήγορση, για να μη μείνουν, όπως λέει, «κενό γράμμα» όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η αντίδραση της κυβέρνησης στην πανδημία του Covid-19 ήταν ανέλπιστα επιτυχημένη. (Μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Κακά τα ψέματα. Δεν έχουμε συνηθίσει να εισπράττουμε εύσημα όχι για τη γαλάζια θάλασσά μας, το ελληνικό φως και το έξω καρδιά ταμπεραμέντο μας, αλλά επειδή αποδειχτήκαμε ψύχραιμοι και αποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος όταν οι συστηματικοί και καλά οργανωμένοι ξένοι τα έκαναν μούσκεμα.

...Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνουν η ύφεση, η ανεργία και η ανασφάλεια. Αντί η κυβέρνηση να ακολουθήσει μια πολιτική γενναίας στήριξης της οικονομίας, αρκείται σε επικοινωνιακά σόου, δίνοντας παχυλά ποσά σε ΜΜΕ για να στηθεί η «εποποιία Μητσοτάκη». Οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο καναβάτσο, το πρόγραμμα «Συν-Εργασία» απελευθερώνει τις απολύσεις, τη στιγμή που μικρομεσαίοι επιχειρηματίες στενάζουν με το «πάγωμα» της αγοράς. Ο κλάδος του τουρισμού, από τον οποίο στηρίζεται ένα μεγάλο μέρους του ΑΕΠ μας, έχει αφεθεί στην τύχη του, ενώ εσχάτως προωθείται η ιδιωτικοποίηση ενός πολύτιμου αγαθού, του νερού.