Θέμα: Νέα Δημοκρατία - Σελίδα: 2
Χριστίνα Κοψίνη, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 24/02/2021
Εμπειριστές του χειρίστου είδους κι όχι νεοφιλελεύθεροι αποδεικνύονται για άλλη μια φορά οι κυβερνητικοί στον τρόπο που υποτιμούν τους συμμετοχικούς θεσμούς. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αρκετοί υπουργοί με σπουδές αριστείας και μεταπτυχιακά σε ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με οικονομικές γνώσεις και συγγραφικό έργο, αναλώνονται σε κόλπα που μόνο παρηκμασμένες συντεχνίες και εξωραϊστικούς συλλόγους θα χαρακτήριζαν ως πρακτική.
Τάσος Παππάς, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 22/02/2021
Ολοι οι πρωθυπουργοί, ακόμη και εκείνοι που έχουν περάσει στην ιστορία για τον ισχυρό χαρακτήρα τους και για τον έλεγχο που ασκούσαν στους υφισταμένους τους, ήταν ανασφαλείς. Αλλος πολύ, άλλος λίγο. Οσο δημοφιλείς κι αν ήταν, φοβόντουσαν την υπονόμευση από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και φρόντιζαν να στήνουν μηχανισμούς παρακολούθησης, προκειμένου να αποτρέψουν φυγόκεντρες τάσεις ή οργανωμένες ανταρσίες. Δουλειά δύσκολη. Δεν μπορούσαν να την κάνουν μόνοι τους.
Είναι κι αυτό ένα από τα στερεότυπα που παραδίδει η μια κυβέρνηση στην άλλη, για να ’χει να πορεύεται. Δεν το χρησιμοποιούν πάντως όλες με την ίδια συχνότητα ούτε με την ίδια αυτοαπαλλακτική πονηρία, αφού αραιά και πού παρατηρείται ένας ανεπαίσθητος τόνος αυτοκριτικής. «Κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν», μας λένε. Λογικό ακούγεται, λογικοφανές είναι. Πράγματι, ουδείς πολίτης απαιτεί από τον πρωθυπουργό, τον περιφερειάρχη, τον δήμαρχό του όσα είναι «αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά δε παρά τω Θεώ». Ακόμα κι αν ορισμένοι ηγήτορες προβάλλονται σαν κάτοχοι μεσσιανικών ικανοτήτων, αν δεν νιώθουν κιόλας οι ίδιοι κάτι σαν ημίθεοι, έχουν όρια. Και τα αποδέχονται και οι φανατικότεροι ψηφοφόροι τους.
Τάσος Παππάς, Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 15/02/2021
«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Αυτό μας τσαμπουνάει χρόνια τώρα η συντηρητική παράταξη. Τα στελέχη της καλούσαν τους πάντες κάθε φορά που υπήρχε περιστατικό βίας, να προσυπογράψουν την παραπάνω δήλωση κι αν δεν τους άρεσε κάποια λέξη από τις παρεμβάσεις των πολιτικών αντιπάλων τους, ανακάλυπταν ίχνη συμπάθειας στην παραβατικότητα, εκτόξευαν κατηγορίες για υπόθαλψη φαινομένων ανυπακοής, ακόμη ακόμη εντόπιζαν (η διεστραμμένη φαντασία τους κάλπαζε σαν άλογο κούρσας) και κλείσιμο του ματιού στην τρομοκρατία.
Θα ήταν άδικο να θεωρήσει κάποιος ότι η δροσερή πνοή της αστυνομίας είναι η απάντηση της κυβέρνησης σε κάθε ερώτηση. Προηγείται μια άλλη: Ιδιώτες (με κρατική επιδότηση) διά πάσαν νόσον: Υγεία, Παιδεία, περιβάλλον, ασφάλιση.
Οι αρχηγοί των κομμάτων όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση είτε ανέχονται τους «ακραίους» είτε λένε και οι ίδιοι «ακραία» πράγματα. Και όταν αυτά τα «ακραία» τους οδηγούν στην εξουσία, έρχεται κάποια στιγμή που τα αποδοκιμάζουν, γιατί δεν τους εξυπηρετούν πλέον.
“Η χώρα μας εισέρχεται σε ένα τρίτο κύμα της πανδημίας, η κοινωνία είναι εξαντλημένη και η αναγκαία εμπιστοσύνη που χρειάζεται να υπάρχει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση και τους πολίτες για την επιτυχία κάθε κοινού σκοπού έχει υπονομευτεί πολλαπλά. Ο κ. Μητσοτάκης έχει καταφέρει μόνος του να ναρκοθετήσει το επόμενο - ιδιαίτερα κρίσιμο - χρονικό διάστημα” σχολίασε χαρακτηριστικά με αφορμή το “κορονογλέντι” στην Ικαρία.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Δεν ξέρω αν έχετε την όρεξη και την ώρα να διαβάζετε τους μύδρους που εξαπολύουν ακατάπαυστα και εναντίον αλλήλων η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Πιστεύω όμως ότι ακόμα και όσοι δεν μπαίνουν στον κόπο –μια στάση που επικροτώ ανεπιφύλακτα– θα έχουν αντιληφθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει ξανά και ξανά τη στάση της Νέας Δημοκρατίας στο Μακεδονικό. Θα μου πείτε η επικοινωνιακή πολιτική ακόμα και σήμερα στηρίζεται στο ρητό «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως», συνοδευόμενη από την ελπίδα ότι ακόμα και τα ψέματα που διαψεύδονται όλο και κάτι αφήνουν πίσω τους. Στην προκειμένη περίπτωση όμως το βέλος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει στόχο. Και μάλιστα το κέντρο του. Bullseye!
Σχεδόν στο σύνολο της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, αλλά και σε φιλοκυβερνητικούς κύκλους και πολιτικούς αναλυτές είναι κυρίαρχη η γνώμη ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης εντός του 2021 θα αναζητήσει «παράθυρο ευκαιρίας για να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές»!
Δημήτρης Χριστόπουλος, Συνέντευξη στη Τ. Αλιπράντη, Εποχή, 31/01/2021
Στη λογική της επετείου του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, αποφασίστηκε και πάλι απαγόρευση των συναθροίσεων, αυτή τη φορά άνω των 100 ατόμων, με την κυβέρνηση να επικαλείται υγειονομικούς λόγους. Κατά πόσο, όμως, και για πόσο, μπορεί να χρησιμοποιείται το επιχείρημα της πανδημίας για τέτοιου είδους μέτρα;
Η κυνική απάντηση είναι: όσο αντέξουμε εμείς. Η θεσμική απάντηση είναι ότι εδώ γίνεται μια κατ’ επίφαση επίκληση της υγειονομικής ανάγκης για την εκπλήρωση αλλότριων στόχων. Η απόφαση αφορά τις διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου για την παιδεία και την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Τι ισχύει αλήθεια κάθε φορά που, χρησιμοποιώντας κάποια παροιμία, καταφεύγουμε στο στερεότυπο «όπως λέει και ο σοφός λαός μας»; Το λέμε νιώθοντας πως είμαστε κι εμείς απλό μέλος του λαού, άρα μοιραζόμαστε τη σοφία του, σαν ισότιμος πλην ανώνυμος κόκκος του; Ή το λέμε με κάποια συγκατάβαση αριστοκρατικής ή ελιτίστικης κοπής, σαν να του κάνουμε τη χάρη του λαού, αναγνωρίζοντας πως έχει και τις εκλάμψεις του, τις έξυπνες στιγμές του; Φοβάμαι ότι το δεύτερο ενδεχόμενο είναι ισχυρότερο του πρώτου.
Ποιο ήταν άραγε το σοβαρότερο γεγονός της πρώτης Δευτέρας του 2021, 4 Ιανουαρίου; «Ο ανασχηματισμός», θα πουν αρκετοί, αξιολογώντας σαν σπουδαίο έναν συμβάν που, εκ παραδόσεως, δεν σχετίζεται με τις καθαυτό κοινωνικές ανάγκες αλλά με την κομματική επετηρίδα και τις άδηλες βλέψεις του ηγέτη, ο οποίος αναδιατάσσει τους υφισταμένους του απολαμβάνοντας τη χαρά της εξουσιαστικής αυτοεπιβεβαίωσής του. «Η υπέρβαση του φράγματος των 5.000 θανάτων λόγω του ιού», θα υποστηρίξουν άλλοι, που δυσκολεύονται να κατανοήσουν πώς γίνεται να συνεχίζεται αμείωτος ο προπαγανδιστικός θόρυβος, με κύριο σλόγκαν «παίρνουμε πίσω τις ζωές μας», όταν ο θάνατος εξακολουθεί να ηγεμονεύει ακώλυτα.
Σύνολο καταγραφών: 84
