Οι τελευταίοι μήνες, με την ήττα στις εκλογές, την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία, τις εσωκομματικές εκλογές, τις εντάσεις και αμφισβητήσεις της δημοκρατικής διαδικασίας και της εκλογής της νέας ηγεσίας, τις τοξικές αντεγκλήσεις και αποχωρήσεις που ακολούθησαν, έχουν τραυματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και την εικόνα του, και τον έχουν οδηγήσει σε μία πρωτόγνωρη κρίση και εσωστρέφεια.

1. Μετά και την δραματική συνεδρίαση της ΚΕ και τις αποχωρήσεις στελεχών, γίνεται λόγος από πολλές πλευρές για αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και για διαδικασία διάλυσης του. Έχουν βάση αυτές οι απόψεις;

Βρισκόμαστε σε μία πολύ δύσκολη φάση. Ο εμφύλιος μεταξύ στελεχών και μάλιστα σε δημόσια θέα πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι δυνατόν μόλις λίγες μέρες μετά την εκλογή του νέου προέδρου να ακούγονται απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί και να μην γίνεται αποδεκτό το αποτέλεσμα της εσωκομματικής εκλογής από τη βάση. Από την άλλη το κόμμα δεν είναι επιχείρηση όπου καλούνται να δουλέψουν απλώς όλοι για το νέο μάνατζερ ανεξαρτήτως πολιτικής.

Οι τελευταίες διπλές εκλογές του περασμένου Μαΐου – Ιουνίου, με το τελικό 17,8%, πιστοποίησαν την κρίση που σοβεί στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ τουλάχιστον από τις εκλογές του 2019.

1. Οι εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν για την εκλογή του νέου/ας προέδρου έφεραν 150.000 μέλη στις κάλπες και τελικά ανέδειξαν τον σ. Στέφανο Κασσελάκη με 56% στην προεδρία του κόμματος. Ενας άγνωστος μέχρι τον Μάιο του 2023 στο κόμμα και στην ελληνική πολιτική ζωή υπερίσχυσε των συνυποψήφιων δοκιμασμένων στελεχών του κόμματος. Ως εκφραστής, προπάντων, μιας πλειοψηφικής βούλησης παλιών και νέων μελών του κόμματος, για… ένα ΜΗΠΩΣ! Για μια ΕΛΠΙΔΑ! Μήπως είναι αυτός που θα αναστρέψει την καθοδική πορεία και θα οδηγήσει στην ανάκαμψη, στην κυβερνητική τροχιά, στην ανατροπή του Κυρ. Μητσοτάκη και της ΝΔ;

Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε μια νέα φάση μετά την επικράτηση της ΝΔ στις εκλογές. Με πλειοψηφία της Δεξιάς αλλά και άνοδο της Ακροδεξιάς, με ό,τι αυτό σημαίνει για τα κοινωνικά δικαιώματα και την ποιότητα της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ ήδη δείχνει τα πρώτα σημάδια, κινείται ανεξέλεγκτη με αλαζονεία και αντιμετωπίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών ως “λευκή επιταγή”.

Ταυτόχρονα μόλις πριν δέκα μέρες είχαμε την εκλογή του νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Στέφανου Κασσελάκη, ενώ το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα ακολουθήσει Συνέδριο όπου θα αναλυθούν τα αίτια της εκλογικής ήττας, θα καθορισθεί το πολιτικό σχέδιο και οι προγραμματικές θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Νομίζω ότι το κυριότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η επιφυλακτικότητα και η δυσπιστία. Η δημοφιλία του είναι μεγάλη, μπορεί όμως να χαθεί ταχύτατα ή και να γίνει αρνητική, αν δεν κερδίσει, σε εύλογο χρόνο, την εμπιστοσύνη στο πολιτικό του σχέδιο και στην ικανότητα να χειριστεί την ύλη της πολιτικής και τη συγκυρία. Πέραν των όσων έχουν λεχθεί για την επικοινωνιακή του δεινότητα, έχει ένα σκεπτικό το οποίο το ξεδίπλωσε σε δύο ευκαιρίες, άγνωστες στο ευρύτερο κοινό.

Υπάρχουν αναίμακτες μάχες στα κόμματα όταν το επίμαχο ζήτημα είναι η αρχηγία; Σπανίως. Ρίξτε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία και θα το διαπιστώσετε. Και στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της, η επόμενη μέρα δεν ήταν ειρηνική.

Συνήθως μεσολαβεί ένα διάστημα ανακωχής, με τα αντιμαχόμενα μέρη να υπόσχονται ότι θα πορευτούν μαζί και αγαπημένα, ενωμένα σαν μια γροθιά εναντίον του κοινού εχθρού που καραδοκεί, αλλά σύντομα η εκεχειρία παραβιάζεται. Αναίμακτη δεν ήταν ούτε η σύρραξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσε να είναι. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Συντροφικά μαχαιρώματα, δίκες προθέσεων και απειλές για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Απρόσμενα ή όχι, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που συνόδευαν το πολιτικό σκηνικό, η κυβερνητική παράταξη της Ν.Δ. επούλωσε τα τραύματά της και κυριαρχεί. Δεν αρκέστηκε στο να υπερβεί το τραύμα των Τεμπών. Το έχει αφήσει πίσω της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικράτησε κατά κράτος, τόσο με απλή αναλογική όσο και με μια μορφή πλειοψηφικού συστήματος. Κι αν η νίκη αυτή δεν προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, η τελευταία αποτέλεσε κάτι, ταυτόχρονα, απρόσμενο και συντριπτικό.

Αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε την ιστορία των Ρώσων σοσιαλιστών από τον θάνατο του Μαρξ μέχρι την επανάσταση του ’17 θα αντικρίσετε ένα θέαμα παράξενο. Φανταστείτε δυο-τρεις χιλιάδες αστούς και διανοουμένους κατά κανόνα, που θεωρούσαν εαυτούς «επαγγελματίες επαναστάτες» και οι οποίοι φυλακίζονταν, περνούσαν μερικά χρόνια στη Σιβηρία, δραπέτευαν και ξανά τα ίδια.

Η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής ανέδειξε έναν μεγάλο πρωταγωνιστή και ένα μεγάλο ερωτηματικό. Πρωταγωνιστής για μία ακόμη φορά ο Λαός του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ. Που συμμετέχοντας μαζικά έδωσε στο κόμμα του μια δεύτερη ευκαιρία. Σε ένα κόμμα που βρισκόταν έπειτα από μια διπλή εμφατική ήττα και την αποχώρηση του χαρισματικού του ηγέτη σ. Α. Τσίπρα σε κατάσταση σοκ, προσπαθώντας να ανιχνεύσει τις εξελίξεις και ταυτόχρονα να προετοιμασθεί για κάτι που δεν είχε ζήσει μέχρι τώρα σε τέτοια ένταση.

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη όντως τάραξε τα νερά στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι σε πρώτη ανάγνωση καλό γιατί είχαν αρχίσει να λιμνάζουν. Ελάχιστοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ και όχι όλοι εντός ΣΥΡΙΖΑ ασχολούνταν με την εκλογή νέου/νέας προέδρου. Ακόμη και τα μέσα ενημέρωσης έδιναν λίγο χώρο, φιλοξενώντας τα απολύτως απαραίτητα.

Επαιξαν ρόλο ο Αύγουστος και κυρίως οι φονικές πυρκαγιές. Η μισή Ελλάδα καιγόταν, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατούσε άπνοια. Η εσωκομματική συζήτηση δεν είχε τα χαρακτηριστικά σύγκρουσης, δεν υπήρχε πόλωση, οι υποψήφιοι απέφευγαν τα συντροφικά μαχαιρώματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Στις 10 Σεπτεμβρίου εκλέγουμε πρόεδρο από την βάση των μελών του κόμματος. Σε μία γιορτή δημοκρατίας όπου μπορούν να έρθουν οι πολίτες να γραφτούν μέλη και να ψηφίσουν για πρόεδρο. Σε μία διαδικασία ανοιχτή όπως αρμόζει σε ένα κόμμα ανοιχτό. Με εμπιστοσύνη στο κριτήριο των μελών του κόμματος για επιλογή του κατάλληλου προσώπου που θα εμπνεύσει και θα συσπειρώσει όχι μόνο τον κόσμο μας αλλά και ευρύτερα τον προοδευτικό χώρο γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.

Η διαδικασία που θα αναδείξει του διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μην έχει συναρπάσει το πανελλήνιο, να το πω ευγενικά, αλλά ανέσυρε στην επιφάνεια ορισμένα προϋπάρχοντα προβλήματα. Αναμενόμενο, για να είμαστε ειλικρινείς, διότι το ίδιο θα συνέβαινε σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα το οποίο, υπό το βάρος μιας εκλογικής πανωλεθρίας, θα συνδύαζε τον ουσιαστικό και γόνιμο αναστοχασμό με την εκλογή νέας ηγεσίας. Δηλαδή την καλή με την κακή εσωστρέφεια. Κι αυτό σημαίνει στην πράξη ότι η καλώς εννοούμενη εσωστρέφεια υποτάχθηκε στην κακή, επειδή η διάγνωση της ασθένειας γίνεται με γνώμονα την ένταξη όσων την προτείνουν σε μια από τις ομάδες που ο κύριος στόχος τους είναι να κερδίσουν την εσωκομματική κόντρα και να αναλάβουν την ηγεσία του κόμματος.