Κυβέρνηση ή «15μελές» με πρόεδρο;

Εχει κατ’ επανάληψη υποστηριχθεί ότι το στοίχημα που έχουμε μπροστά μας είναι να ολοκληρωθεί άμεσα η αξιολόγηση, να γίνει κάποια –έστω μεσοβέζικη– ρύθμιση για το χρέος, ώστε να συγκατανεύσει το ΔΝΤ να δώσει το «πράσινο φως» στον κ. Ντράγκι να μας εντάξει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και, με αυτήν την ένταξη ως πιστοποιητικό φερεγγυότητας, στις αρχές Ιουλίου να βγούμε στις αγορές για έναν πρώτο δανεισμό με ανεκτό (όχι υψηλότερο του 5%...) επιτόκιο. Εχει, μάλιστα, διατυπωθεί η πρόταση, η επικείμενη δόση των 7 δισ. ευρώ να επιδιώξουμε να είναι, πρακτικά, η τελευταία. Ξεκινώντας άμεσα μια σκληρή προσπάθεια με (πρώτο) στόχο να αναχρηματοδοτήσουμε το ομόλογο των 3,5 δισ. ευρώ που λήγει τον Ιούλιο, δανειζόμενοι βασικά από τις διεθνείς αγορές. Ενας τέτοιος στόχος θα είχε πραγματική αξία.

Η πρωθυπουργική διαβεβαίωση, λοιπόν, ότι η Ελλάδα θα βγει στις διεθνείς αγορές αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας, δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη από κάθε νουνεχή πολίτη. Αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει, έτσι θα αρχίσει να αποσύρεται στ’ αλήθεια η ασύμμετρη (καταστροφική για την υπόθεση της οικονομικής μεγέθυνσης) απειλή του Grexit από το τραπέζι, έτσι θα έχουμε πιθανότητες να τελειώνουμε με τα μνημόνια με τη λήξη του Γ΄ Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2018. Αρκεί, η νέα διαβεβαίωση να μην έχει την κακοτυχία που γνώρισε η αλήστου μνήμης πρωθυπουργική διαβεβαίωση πριν από δώδεκα μήνες, περί της (τότε...) επικείμενης «Ανάστασης της Ανάπτυξης». Να μην αποδειχθεί και η τωρινή έπεα πτερόεντα, αλλά να πάρει σάρκα και οστά.

Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Πρέπει να δοθούν απτά και επαρκή δείγματα μιας νέας γραφής, σχετικής συνέπειας, ειλικρίνειας και υπευθυνότητας.

Βεβαίως, σήμερα, η διευθέτηση του χρέους μας έχει εμπλακεί στις αντιθέσεις του ΔΝΤ και της Γερμανίας – αν είχαμε κλείσει έγκαιρα την αξιολόγηση δεν θα βρισκόμασταν παγιδευμένοι σε αυτές. Τούτου δοθέντος, αυτό που πρέπει να κάνουμε κι εξαρτάται από εμάς είναι να υλοποιούμε πλήρως τις υποχρεώσεις που έχουμε συμφωνήσει. Είναι αντιφατικό να ζητάμε από τους δανειστές να ελαφρύνουν το χρέος μας αλλά εμείς να αρνούμαστε να το εξυπηρετήσουμε όπως συμφωνήσαμε, μπλοκάροντας τις αποκρατικοποιήσεις που τα έσοδά τους προορίζονται για την αποπληρωμή του. Ή, καθυστερώντας τη λειτουργία του υπερταμείου, που θα μπορούσε να αποκαταστήσει μια αποδοτική και διαφανή διαχείριση της (τεράστιας...) δημόσιας περιουσίας υπέρ του δημοσίου συμφέροντος – αντί να τη λυμαίνεται κάθε αετονύχης πολιτικός πελάτης.

Ωστόσο, αυτά συμβαίνουν και μάλιστα δίνουν τον τόνο.

Ο πρωθυπουργός χαιρέτισε το «σπουδαίο μήνυμα» που έστειλε στις αγορές το κλείσιμο της συμφωνίας για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια. Ο ίδιος υμνεί τη συμφωνία με την COSCO για το λιμάνι του Πειραιά «368 εκατ. το τίμημα, 350 εκατομμύρια υποχρέωση για επενδύσεις τη δεκαετία, τα 170 από τα οποία μέσα στο 2017, το λιμάνι από την 75η θέση ανεβαίνει στην 20ή και η Ελλάδα γίνεται διεθνής διαμετακομιστικός κόμβος». Εκθειάζει τη συμφωνία για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Με καθυστέρηση δείχνει να καταλαβαίνει ότι το εργαλείο για την άμεση προσέλκυση επενδύσεων αλλά και το όπλο για την αποδοτική διεκδίκηση μιας ελάφρυνσης του χρέους μας, σε αυτή τη φάση, δεν είναι άλλο από τις αποκρατικοποιήσεις.

Δεν το καταλαβαίνουν οι υπουργοί που θλίβονται για λάθος λόγο. Θλίβονται επειδή παραχωρήθηκαν 14 αεροδρόμια και θα εκσυγχρονιστούν, δεν θλίβονται επειδή τα υπόλοιπα 23 θα παραμείνουν στη σημερινή άθλια κατάσταση, σύμβολα εθνικής ντροπής. Θλίβονται επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων του Καναδά διαχειρίζονται επιτυχώς το διεθνές αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» (ως γνωστόν, έχει βραβευθεί ως το καλύτερο μάνατζμεντ του κόσμου...) και επιμένουν να το σαμποτάρουν, επιδιώκοντας να πετύχουν να επιβαρύνουν το κόστος του, για να μοιράζουν μισθούς 3.500 ευρώ στους... κηπουρούς της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας – τα πελατάκια τους. Θλίβονται επειδή δεν μπορούν να κάνουν περισσότερες προσλήψεις συμβασιούχων (ήδη τις έχουν αυξήσει σε περίπου 70.000...) και δεν τους επιτρέπει η επάρατη τρόικα να διευρύνουν το πελατειακό κράτος. Οχι, δεν θλίβονται που πρόδωσαν την προσδοκία μιας επανάστασης της αξιοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί ότι είχε αυταπάτες. Το πραγματικά βαρύ, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι οι αυταπάτες που είχε. Είναι όσα με ευθύνη του γίνονται σήμερα ακόμη, και για τα οποία δεν έχει καμία αυταπάτη. Ολα αυτά για τα οποία δεν μπορεί να πει «εγώ δεν ήξερα». Ολοι γνωρίζουν ότι γνωρίζει. Είτε συμφωνεί και τα καλύπτει είτε δεν συμφωνεί και τα ανέχεται, είναι ίδιο το τελικό αποτέλεσμα. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί. Αν δεν την αλλάξει, ούτε στις αγορές θα βγούμε έγκαιρα ούτε με τα μνημόνια θα τελειώσουμε επί των ημερών της διακυβέρνησής του. Η αυταπάτη περί του αντιθέτου, ίσως θα είναι η τελευταία πρωθυπουργική αυταπάτη.