Ο κόσμος έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση, κάθε ρομαντισμό. Και από μια άποψη καλά κάνει

Η δυσκολία να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο σώμα οφείλεται στην οργανωτική αδυναμία που του κληροδότησαν η Ανανεωτική Αριστερά και οι αριστοκρατικές παραδόσεις της; Οφείλεται σε μια κυτταρική ιδεολογική πολυμέρεια (ή απροσδιοριστία), η οποία δεν του επιτρέπει να άρει, να αφομοιώσει υπαρκτές και βαθύτατες κοινωνικές (και άρα εσωτερικές του) αντιφάσεις; Διότι είναι σίγουρο ότι έχουμε μια τεράστια κοινωνική σχάση, μια πολιτιστική ρηγμάτωση και δεν υπάρχει το ιδεολογικό σχήμα ούτε η πολιτική κατασκευή να τη συνθέσει.

Εάν δούμε δε τον συμπιληματικό χαρακτήρα των υπολοίπων πολιτικών χώρων, ιδίως τη Ν.Δ., βγαίνει το συμπέρασμα ότι είναι δύσκολη η σύνταξη ενός όχι συμπαγούς, αλλά στοιχειωδώς συνεκτικού ιδεολογικού σώματος. Ναι, ποιος όμως λέει ότι τα κόμματα και τις πολιτικές θεάσεις τις παράγει η ιδεολογία; Ποιος λέει ότι η συνοχή των κομμάτων εξασφαλίζεται από την ιδεολογία ή έστω την πίστη;

Φοβάμαι ότι το κενό που πρέπει να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συστήνεται από ιδεολογικές παραμέτρους, αλλά από αυτές που διατρέχουν και χαρακτηρίζουν την πολιτική σκηνή και την κοινωνία. Θα το έλεγα με μια λέξη «λειτουργισμό». Ο κόσμος θέλει να κάνει τη δουλειά του. Θέλει κόμμα - εργαλείο. Είτε για τη βολή του είτε για την απαντοχή του. Καμιά φορά και για την τιμωρία αυτού που δεν τον εξυπηρέτησε.

Ο κόσμος έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση, κάθε ρομαντισμό. Και από μια άποψη καλά κάνει. Αφού ωμά είναι τα πράγματα στην πολιτική, αυτός (ο κόσμος δηλαδή) θα συνεχίσει να τη «σκηνοθετεί» με άλλο, εξωραϊσμένο, νόημα; Αφού έχει εκλείψει ή υποχωρήσει κάθε στοιχείο ιδεολογικού ρομαντισμού και αφού δεν υπάρχουν οι δουλειές που θα συγκροτήσουν πυκνές τάξεις εργαζομένων, πώς και πού απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Από πού θα αρδεύεται; Εάν σκελετωθεί, σε ένα αυτοαναφορικό κόμμα - δημόσια υπηρεσία, όπως έχει συμβεί με αρκετά κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, θα επιζήσει μεν μια εσωτερική γραφειοκρατία, αλλά θα βρίσκεται πολύ μακριά και από την εξουσία και από ευρείες μάζες που θα μπορούσαν να τον κάνουν πολιτικά δραστικότερο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα χρόνια διαμόρφωσε ένα νέφος επιρροών, δηλαδή δεν στέγαζε μόνο τις δικές του δυνάμεις, αλλά ουσιαστικά δορυφοροποίησε ή κατέστη δεσμευτική αναφορά και σε έναν ευρύτερο κόσμο. Η διαφορά ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών ουσιαστικά αποτελεί την απόδειξη. Η διαφορά θετικής και αποφασιστικής ένταξης, στράτευσης, με την γκρινιάρικη στήριξη. Κοντά στο 8%.

Η λογική λέει ότι δουλεύεις προσπαθώντας να σταθεροποιήσεις τους γκρινιάρηδες που σε στήριξαν στις δεύτερες εκλογές. Εργάζεσαι επίσης σε ένα υπόλοιπο ποσοστό πολιτών, που έφυγε όχι πιστεύοντας τη Ν.Δ., αλλά από τσαντίλα, απογοήτευση -που όμως δεν έκοψαν τις γέφυρες. Μπορεί, οικογενειακές παραδόσεις ή προσωπικά τους βιώματα να τους τοποθετούν αντι-δεξιά και μια στιγμή θυμού τους απομάκρυνε. Άλλη πηγή αυτή.

Υπάρχουν και οι ταμένοι. 23%. Αυτοί είναι το κόμμα σου. Άσχημο; Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο κατεξοχήν χώρος που προσφέρει ευκαιρίες καριέρας, βολέματος και σβήσιμο προστίμου, σημαίνει ότι ο πυρήνας του κοινού του είναι γερός και αρκετά ποιοτικός.

Έχει λοιπόν τρεις πηγές σοβαρής επανόδου στα πράγματα. Συν τη δυσαρέσκεια από τις κυβερνητικές πολιτικές. Αυτές οι επικράτειες πολιτικού κοινού δεν νοιάζονται ούτε για δικαιώματα ούτε για πολιτιστικό φιλελευθερισμό. Ούτε καν για τα ιερά και τα όσια της αριστερής παράδοσης. Πλάστηκαν και διαπαιδαγωγήθηκαν σε άλλους χώρους και στεγάστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ εξ ανάγκης. Ο «μόνος υπαρκτός μεγάλος χώρος», μου είχε πει τέως αστέρι, του ΠΑΣΟΚ. Πώς τους αφομοιώνει; Ή μήπως τους λακτίζει; (Συνεχίζεται).