Υποτίθεται ότι το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να διαλυθεί μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ώστε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος

Στην Οδησσό το 1994, όταν έγιναν τα εγκαίνια του παραρτήματος του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού, είχε οργανωθεί μια πολύωρη παράσταση με θέατρο, μουσικές, χορούς και ομιλίες στο ιστορικό θέατρο της πόλης. Παρακολουθούσαμε με μια γηραιά κυρία, Ελληνίδα της Οδησσού.

Γεωπολιτική και ιδεολογικές αναγνώσεις της ρωσο-ουκρανικής κρίσης στα αμερικανικά think tanks και τους διαδρόμους της Ουάσινγκτον

Εκεί που ο Μπάιντεν έδειχνε να επικεντρώνει την προσοχή του στον Ειρηνικό και τη στρατηγική αντιπαλότητα με την Κίνα, ξαφνικά μας προέκυψε η Ουκρανία, η ένταση με τη Ρωσία και η επάνοδος των ΗΠΑ στην Ευρώπη και μάλιστα την ανατολική. Απότομη αλλαγή ρότας ή κίνηση που γίνεται με το μάτι στραμμένο στο Πεκίνο;

«Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία είναι απαραίτητη για την υγεία του πλανήτη και των

ανθρώπων, αλλά είναι επίσης (απαραίτητη) για την οικονομία μας». (Ursula von der Leyen, 7/11/2019,

πανηγυρική ομιλία στην Ολομέλεια του ΕΚ, ως νεοεκλεγείσα Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).

Με την Τελική Πράξη του Ελσίνκι (1975) και την Χάρτα των Παρισίων (1990), που είχαν υπογράψει ΗΠΑ, Καναδάς, Σοβιετική Ένωση και ευρωπαϊκές χώρες, κατοχυρώθηκαν στην Ευρώπη δύο αρχές: το απαραβίαστο των συνόρων και το δικαίωμα κάθε χώρας να αποφασίζει για το μέλλον της. Η Ρωσία, κυρίως υπό το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν, παραβίασε την πρώτη αρχή και αμφισβητεί εμπράκτως την δεύτερη.

Ενώ η Τουρκία έχει βελτιώσει θεαματικά τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, όπως μαρτυρούν και οι τελευταίες εξελίξεις (ακύρωση αμερικανικής υποστήριξης σε αγωγό EastMed, επίσκεψη προέδρου Ερτογάν σε Κίεβο κ.λπ.), φαίνεται να υπάρχει μια κάποια ακινησία στις σχέσεις Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Κι όμως η ακινησία αυτή είναι μόνο θεσμική και φαινομενική.

Την ώρα που κορυφώνεται η ανησυχία για τις εξελίξεις στην κρίση της Ουκρανίας, την ώρα που ο Μπάιντεν αυτοσυγχαίρεται για τον θάνατο του επικεφαλής των Τζιχαντιστών του ISIS , τα νέα από το εσωτερικό μέτωπο των ΗΠΑ είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικά.

Οι τρεις διώξεις για απάτη, κατάχρηση εμπιστοσύνης και δωροδοκία, κατά του Μπένγιαμιν Νετανιάχου, στάθηκαν αφορμή να αποκαλυφθούν μερικά από τα εργαλεία κατασκοπείας που χρησιμοποιούν πολλές κυβερνήσεις. Αφού επί δύο εβδομάδες “σφύριζε αδιάφορα”, η ισραηλινή αστυνομία αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ερευνητές της είχαν παγιδεύσει χωρίς εισαγγελική άδεια ή εποπτεία, το κινητό τηλέφωνο του Σλόμο Φίλμπερ, πρώην γενικού διευθυντή του υπουργείου Επικοινωνιών, εδώ.

Η μαζική συγκέντρωση ναυτικών δυνάμεων από ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ρωσία και άλλες χώρες στην (Αν) Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα και η σχεδόν ταυτόχρονη διεξαγωγή ναυτικών ασκήσεων από ΝΑΤΟ (“Neptune Strike 22) και Ρωσία με συμμετοχή και αεροπλανοφόρων (Αμερικανικό “Harry Truman”) στο μπακγκράουντ της κρίσης στην Ουκρανία στέλνει ορισμένα ισχυρά μηνύματα πρώτα απ’ όλα στην Ελλάδα που χρειάζονται προσεκτική ανάγνωση:

Εδώ και χρόνια, αρκετοί προειδοποιούσαμε ότι είναι ανέφικτη η κατασκευή του φαραωνικού αγωγού EastMed μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ. Ευτυχώς που υπάρχουν τα αρχεία του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Δεν είμαστε "Επιμηθείς". Δεν τα διαπιστώνουμε εκ των υστέρων.

Κάθε μέρα σχεδόν σκοντάφτω πάνω σε μια νέα ανάλυση με εκτιμήσεις και πληροφορίες για το πώς ο Ερντογάν θα αντιδράσει στον κίνδυνο να χάσει τις εκλογές και να πρέπει να παραδώσει την εξουσία. Θα αναβάλει τις εκλογές επʼ αόριστον, θα κηρύξει τη χώρα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, θα επικαλεστεί την ανάγκη άμυνας απέναντι στην επίθεση των εχθρών του έθνους, που προκαλούν την υποτίμηση της λίρας.

«Η Χιλή έκανε ένα μεγάλο βήμα προς τη δημοκρατία ανοίγοντας τις διαδικασίες για ένα σύνταγμα που θα το γράψουμε για πρώτη φορά με δημοκρατικό τρόπο»

«Μπαίνουμε σε μια καινούργια φάση, γιατί θα πρέπει να κυβερνήσουμε. Δεν μπορούμε να χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Προσπαθούμε να οργανώσουμε τις ομάδες που εργάστηκαν για τη νίκη μας στην προεκλογική εκστρατεία και να προετοιμαστούμε καλά για να αναλάβουμε την κυβέρνηση στις 11 Μαρτίου.

Πώς θα ισορροπήσει η ευρωπαϊκή ατζέντα του Σολτς με τις ευρωπαϊκές προτεραιότητες του Μακρόν και του Ντράγκι;

Υπάρχει περιθώριο διαμόρφωσης ενός κοινού ευρωπαϊκού παρονομαστή ανάμεσα στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στη Ρώμη και αν ναι, πώς θα αντιδράσουν οι φειδωλοί του Βορρά και η τετράδα του Βίζεγκραντ;