Σε σκοτσέζικο ντους μοιάζουν να εξελίσσονται οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα και τη Ρωσία καθώς υπάρχουν ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας σε επίπεδο κορυφής από στενούς συνεργάτες των Τζο Μπάιντεν, Βλαντίμιρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ και ταυτόχρονα από την Ουκρανία μέχρι την Ταϊβάν αναζωπυρώνονται εντάσεις για θέματα που υποτίθεται ότι είχαν δρομολογηθεί η εκτόνωση και η αποκλιμάκωση τους στις συναντήσεις του Μπάιντεν -τηλεδιασκέψεις και διά ζώσης- με τους Πούτιν και Σι.

Στην πρόσφατη τηλεδιάσκεψη Τζο Μπάιντεν-Σι Τζινπίνγκ, από τις δηλώσεις αξιωματούχων αλλά και από διαρροές και των δύο πλευρών κυριάρχησε η εντύπωση ότι ΗΠΑ και Κίνα συμφωνήσαν να μην αμφισβητήσουν το στάτους κβο της Ταϊβάν.

Ετσι προκάλεσε έκπληξη η απόφαση του Λευκού Οίκου να προσκαλέσει την Ταϊβάν στην Παγκόσμια Τηλεδιάσκεψη για τη Δημοκρατία που θα πραγματοποιηθεί στις 9-10.12 υπό την προεδρία του Μπάιντεν και τη συμμετοχή πολλών χωρών.

Παρόμοια αντιφατική εικόνα παρουσιάζουν οι σχέσεις με τη Ρωσία, όπου την ίδια στιγμή με τη συρροή διμερών επαφών ανωτάτου επιπέδου μεταξύ των δύο χωρών για την προετοιμασία της επόμενης διάσκεψης ή τηλεδιάσκεψης κορυφής, οργιάζουν τα σενάρια για ρωσική επίθεση ευρείας κλίμακας κατά της Ουκρανίας.

Αν τελικά οι ΗΠΑ επιλέξουν ή λόγω κακών τακτικών χειρισμών εγκλωβιστούν σε ταυτόχρονη ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία, τότε μια παρόμοια εξέλιξη θα λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία η οποία επιταχύνει τη δυσμενή εξέλιξη την οποία υποτίθεται ότι ήθελε να επιβραδύνει και ακόμη περισσότερο να ματαιώσει.

Οι Νίξον και Κίσινγκερ το 1971-72 προσέγγισαν την Κίνα του Μάο για να μπορέσουν στη συνέχεια να διαπραγματευθούν με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ από θέση ισχύος.

Σήμερα αν στις ΗΠΑ κυριαρχεί η άποψη ότι η Κίνα είναι ένας επικίνδυνος στρατηγικός ανταγωνιστής, τότε υπάρχει σοβαρό κίνητρο να εφαρμοστεί αντιστραμμένη η γραμμή Νίξον-Κίσινγκερ, δηλαδή να γίνει εξομάλυνση και προσέγγιση με τη Μόσχα ώστε να υπάρξει αποδοτική πίεση προς το Πεκίνο.

Μέχρι στιγμής και παρά τις όποιες τριβές, διαφορές, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις με τις ΗΠΑ, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα δεν προχώρησαν στη συγκρότηση αντιαμερικανικής συμμαχίας, μια επιλογή που αποτελεί έμμεση πλην σαφή ομολογία ότι επενδύουν κατά προτεραιότητα στην εξομάλυνση και όχι στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την Ουάσινγκτον.

Ομως η παραπάνω περίοδος χάριτος δεν είναι αορίστου χρόνου, καθώς αν κλιμακωθούν οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τη Ρωσία και την Κίνα από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τα Στενά της Ταϊβάν, τότε θα υπάρξει σε κάποια χρονική στιγμή υπέρβαση των καχυποψιών και πορεία προς μια στρατηγική ευρασιατική σύγκλιση.

Αν με την Κίνα οι ΗΠΑ έχουν ξεκάθαρα ανταγωνιστικές ατζέντες στην περιοχή του Ινδικού και του Ειρηνικού, τα κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία ξεκινούν από το στάτους των δύο χωρών ως πυρηνικών υπερδυνάμεων που έχουν κοινό συμφέρον, πρώτον, να κρατήσουν το σαφές και διακριτό προβάδισμα από τα άλλα μέλη της πυρηνικής λέσχης και, δεύτερον, να αποτρέψουν την περαιτέρω διασπορά των πυρηνικών όπλων στη Μέση Ανατολή.

Τέλος, είναι σαφές ότι ΗΠΑ και Ρωσία έχουν κοινό αντίπαλο το σουνιτικό φονταμενταλιστικό Ισλάμ, μια σκληρή πραγματικότητα που τη στιγμή που μαινόταν η πολεμική σύγκρουση των δύο χωρών στην Ανατολική Ουκρανία δι’ αντιπροσώπων στη Συρία μάχονταν δίπλα δίπλα κατά των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού κράτους».