Ή όλα ή τίποτα

Ηταν φυσικό και αναμενόμενο οι ευρωεκλογές να φέρουν ξανά στην επιφάνεια τη γνωστή κόντρα Κουμουνδούρου - Περισσού, με αφορμή τον λεγόμενο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» του Συνασπισμού. Το συγκεκριμένο επίδικο θέμα είναι όχι μόνο επίκαιρο, αλλά μας βοηθάει επίσης να αντιληφθούμε την ουσία της μεταξύ τους αντιπαλότητας.

Σύμφωνα με την άποψη του ΚΚΕ, διατυπωμένη απλά, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια υπερεθνική οντότητα που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του καπιταλισμού ή της φιλελεύθερης ολιγαρχίας (εδώ μπορείτε να διαλέξετε τον δικό σας απαξιωτικό χαρακτηρισμό). Κι αυτό ακριβώς κάνει εκ φύσεως και αδιαλείπτως. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε πολιτική που δεν αποσκοπεί στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνιστά προδοσία της εργατικής τάξης.

Η λογική αυτή προϋποθέτει μιαν αντίληψη της πολιτικής που θα χαρακτήριζα μεταφυσική. Θέλω να πω ότι τα διάφορα συλλογικά πολιτικά υποκείμενα, όπως η Ε.Ε. ή και το εθνικό κράτος (γιατί όχι;), δεν εκλαμβάνονται ως πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης με ανοικτή έκβαση, αλλά ως απόλυτες ουσίες, χωρίς διαβαθμίσεις ή αποχρώσεις και χωρίς τη δυνατότητα μερικής και σταδιακής βελτίωσης, τις οποίες καλούμαστε είτε να αποδεχθούμε ως έχουν είτε να ανατρέψουμε εκ βάθρων. Τούτου δεδομένου, οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πέντε κόμματα και δύο πολιτικές: από τη μια το αταλάντευτο ΚΚΕ, και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι, εφόσον οι όποιες διαφορές ανάμεσα στον Συνασπισμό π.χ. που ζητάει μια διαφορετική Ε.Ε. και εκείνους που θέλουν να διατηρήσουν τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία στις Βρυξέλλες είναι στην ουσία ανύπαρκτες και πολιτικά αφελείς. Συνεπώς, όσοι δηλώνουν αντίθετοι στη σημερινή εκδοχή της Ε.Ε. και αγωνίζονται να την αλλάξουν επί το αριστερότερο δεν δικαιούνται να ομιλούν, εφόσον η μόνη ορθή στάση είναι η κατά μέτωπο σύγκρουση. Οπως λέει και ο «Ριζοσπάστης», που τους τα χώνει σε καθημερινή βάση, οι ευρωπαϊστές του Συνασπισμού αποδεικνύονται στην καλύτερη περίπτωση ηλίθιοι και στη χειρότερη, πράκτορες της νέας τάξης πραγμάτων.

Μέχρι εδώ προκύπτει, αρκετά καθαρά νομίζω, η στρεψοδικία και η παράνοια του Περισσού. Αλλά στην πολιτική, όπως και στη ζωή γενικότερα, οι σαφείς διαχωριστικές γραμμές της μεταφυσικής υπόκεινται στη διαβρωτική λειτουργία της ειρωνείας, που ξεφυτρώνει εκεί που δεν την περιμένουμε. Συγκεκριμένα, η συλλογιστική του ΚΚΕ, αν και αποσκοπεί στη συκοφάντηση του Συνασπισμού, δεν διαφέρει ουσιαστικά από κάποιες φωνές στο εσωτερικό του, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν υποχρεωτικά με την Ε.Ε. -υπάρχει όμως και η ΚΟΕ- αλλά εισάγουν στην Κουμουνδούρου μια εξίσου μεταφυσική θεώρηση της πολιτικής που ακούει στο όνομα «αγωνιστικότητα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αριστερίστικη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές των πανεπιστημιακών. Η μαχητικότητά τους ήταν απόλυτα σωστή στην πρώτη φάση της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, όταν η Αριστερά, με επικεφαλής τον Συνασπισμό, πέτυχε μια πραγματικά μεγάλη νίκη με το άρθρο 16. Στη συνέχεια όμως φάνηκε ότι κι αυτοί πιστεύουν ότι όποιος δεν πει «Οχι σε όλα» είναι σαν να λέει «Ναι σε όλα». Δηλαδή ή όλα ή τίποτα. Ετσι προέκυψε το μέτωπο της απόρριψης που δεν συζητάει με κανέναν για τίποτα αλλά κλείνει τα πανεπιστήμια και τους δρόμους για να αντισταθεί συνολικά στο νέο νόμο. Εκτός φυσικά από τις διατάξεις που καθορίζουν τις εξελίξεις των πανεπιστημιακών, τις οποίες κάποιοι λαλίστατοι «αγωνιστές» αποδέχθηκαν στην πράξη για να προαχθούν.

Δεν θέλω να διαγράψω τις διαφορές ανάμεσα στους κινηματικούς του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Είναι πολλές και σημαντικές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, παρά τις εκατέρωθεν βολές, κύλησε ο σταλινικός τέντζερης και βρήκε το αριστερίστικο καπάκι.