Κωστής  Μπισκίνης(29/11/12)

Να μετακομίσουμε σε μια μονοκατοικία που θα την ξαναφτιάξουμε από την αρχή

Η Ανανεωτική Αριστερά, για όσους δεν υπήρξαμε ποτέ κομμουνιστές, αλλά και δε δεχθήκαμε τις οπορτουνιστικές πρακτικές της σοσιαλδημοκρατίας σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, είναι το σπίτι μας. Ένα σπίτι που βρίσκεται αριστερά από -το όλο και περισσότερο κεντρώο- ΠΑΣΟΚ και δεξιά από το κόκκινο απολίθωμα του Περισσού.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με άποψη - στα της δεκαετίας του ‘80.- ο χώρος μας είχε ένα πολιτικό υποκείμενο που το εξέφραζε.

Στην πορεία, μας προέκυψε ο Ενιαίος Συνασπισμός. Η διάσπασή του, ως αυτονόητη εξέλιξη της ίδρυσής του, μας άφησε το Συνασπισμό των πρώην ΚΚΕ εσωτ, πρώην ΕΑΡ κλπ, σύν τα "υπολείμματα" του ΚΚΕ. Αυτή ήταν η πρώτη μετακίνηση του πολιτικού μας φορέα σε κομμουνιστικογεννή κατεύθυνση, σκέψη, δράση και συμπεριφορές! Και η πρώτη φορά που η Ανανεωτικές απόψεις γίνονταν περίπου μειοψηφία.

Η μονολιθική, αυτοκαταστροφική και «Μηδεια-κή» συμπεριφορά του ΚΚΕ να τρώει τα στελέχη του, οδήγησε πολλά ιστορικά στελέχη αυτού του χώρου στην «ανεργία». Παράλληλα η αδυναμία μας να διατυπώσουμε πολιτικό λόγο που να αγγίξει ευρύτερα στρώματα μας οδήγησε σε συρρίκνωση των εκλογικών μας ποσοστών. ΦΟΒΗΘΗΚΑΜΕ το πολιτικό μας τέλος. Τότε μας προέκυψε το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά με τη συμμετοχή του στο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ έδωσε «δουλειά» στο «εκτός αγοράς πολιτικό προσωπικό του ΚΚΕ». Αυτή ήταν η δεύτερη μετακίνηση του πολιτικού μας φορέα, μέσω του οποίου εκφραζόμαστε και ζητάμε την ψήφο των Ελλήνων πολιτών, σε περαιτέρω κομμουνιστικοποίηση!

Έτσι από ιδιοκτήτες αυτού του «οικοπέδου φιλέτο» μεταξύ κεντρώου ΠΑΣΟΚ και βαθυκόκκινου ΚΚΕ, βρεθήκαμε συγκάτοικοι ενός αριστερό-γυρτου «πύργου της Πίζας», μιας πολυκατοικίας όπου είμαστε μειοψηφία και οι απόψεις μας ποτέ δεν έχουν αρκετή φωνή στη «συνέλευση».

Είναι τιμιότερο να αναγνωρίσουμε ότι δε μπορούμε να συνυπάρξουμε με τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους «συγκατοίκους», και να μετακομίσουμε σε μια μονοκατοικία που θα την ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Ελκυστική, λειτουργική και ΔΙΚΗ μας. Όπως τότε. Τότε που ΚΚΕεσωτ ή ΕΑΡ ήταν ο αριστερός –και όχι αριστερίστικος- πνεύμονας της Ελληνικής κοινωνίας. Τότε που το να είσαι Ρηγάς ήταν ΣΥΝ στο βιογραφικό σου για όποιον και αν το διάβαζε.

Κατανοώ ότι πολλά στελέχη που έχουν ακόμα και ηγετικό ρόλο στην τάση μας, πιθανότατα θα βρεθούν εκτός βουλής και σίγουρα κάτι τέτοιο, δεν είναι θετικό ούτε για τις ευκαιρίες που θα έχουμε να ακουγόμαστε ούτε βεβαίως για τους ίδιους. Δε θέλω να μπώ στη διαδικασία να σκεφθώ ότι αυτό το δεύτερο είναι κυρίαρχο και βαρύνει στις μέχρι τώρα αποφάσεις για μη αυτονόμηση της Ανανεωτικής αριστεράς και της μη ίδρυσης κομματικού φορέα που θα στεγάσει ανθρώπους με κοινή πολιτική άποψη.

Το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου είναι το πρώτο βήμα για τη βελτίωσή σου. Το να μην προχωράς σε δράσεις προς τη σωστή κατεύθυνση είναι μυωπικό και σου αφαιρεί το δικαίωμα επίρριψης ευθυνών στους άλλους για τα βάσανα και τις κακοτυχίες σου.

Σας καλώ, τώρα που αποφασίζουν για το μέλλον μας χωρίς να μας υπολογίζουν, να τους επιβεβαιώσουμε ότι δεν τους χρειαζόμαστε ούτε εμείς. Τολμήστε!

Μπορεί παροδικά να χαρούν οι πράσινοι γείτονες καθώς και οι πρώην συγκάτοικοι στον πύργο της Πίζας (ή της Βαβέλ καλύτερα) αλλά οι αρχές μας θα ξαναγίνουν αέρας στα «πνευμονία» της κοινωνίας και αυτό δε συμψηφίζετε ούτε με 3 ούτε με 10 βουλευτικά έδρανα.