Για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται πόσο αναγκαίος είναι ο διαχωρισμός των σχέσεων εκκλησίας και κράτους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Εμείς λέμε ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ στην αναβάθμιση του μαθήματος από ομολογιακό μάθημα σε μάθημα γνώσης των θρησκειών! Στο ζήτημα αυτό δεν χωρούν «ναι μεν… αλλά».

Η αναγκαία αυτή αλλαγή πρέπει να προχωρήσει παρά τις κραυγές του κυβερνητικού εταίρου κ. Καμμένου.

Ταυτόχρονα όμως πρέπει να σταματήσει από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας η απαξίωση του ρόλου της Εκκλησίας και να προωθήσει τον απαραίτητο διάλογο που απαιτούν τα θέματα αυτά μακριά από την τεχνητή πόλωση.

Πρόκειται για σταθερή επιδίωξη της ευρύτερης αριστεράς και όχι μόνο. Στο ζήτημα αυτό ΔΕΝ χωρούν «ναι μεν… αλλά». Ούτε ότι «μου τη «σπάει» ο Φίλης με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα, τα επιχειρήματά του, το είδος της πολεμικής του με την εκκλησία», ή ότι «διαφωνώ με σειρά επιλογών και πολιτικών, που εφαρμόζει ο Φίλης και πάει πίσω το χώρο της παιδείας», ή ότι «πρόκειται για τους συνήθεις.. αντιπερισπασμούς στη δύσκολη πολιτική συγκυρία…».κλπ κλπ Ούτε μπορεί να αλλάζει τη βασική μας θέση ακόμη και η σωστή επισήμανση ότι «η επιδιωκόμενη αλλαγή από τον Φίλη θα είναι στον αέρα όσο τα βιβλία παραμένουν τα ίδια και οι διδάσκοντες θα είναι οι ίδιοι θεολόγοι».

Οφείλουμε να είμαστε, χωρίς «Ναι μεν… Αλλά», ΑΠΕΝΑΝΤΙ στον Ιερώνυμο με το «απαράδεκτα και επικίνδυνα πράγματα» και την επέμβαση για ακύρωση που επιχειρ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ένας μετριοπαθής ιεράρχης κατά γενική ομολογία, εξεμάνη από τις επιχειρούμενες από το υπουργείο Παιδείας αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία. Αυτό που επιχειρείται είναι η αλλαγή της διδασκαλίας των θρησκευτικών από ομολογιακό σε μάθημα γνώσης των θρησκειών, όπου η Χριστιανική θρησκεία θα συνεχίζει να έχει σημαντική και πρωτεύουσα θέση.

Με αφορμή το ανακοινωθέν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Δημοκρατική Αριστερά τονίζει ότι για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται πόσο αναγκαίος είναι ο διαχωρισμός των σχέσεων εκκλησίας και κράτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς δεν προχωρά ούτε στο πεδίο βασικών αλλαγών που δεν έχουν καμία σχέση με τα μνημόνια και είναι διαχρονικές θέσεις της αριστεράς. Ένα τέτοιο θέμα είναι η δίκαιη φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και η επανατοποθέτηση των σχέσεων εκκλησίας και κράτους με τον αναγκαίο διαχωρισμό τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους με τις ρυθμίσεις τις οποίες συνεπάγεται πρέπει να έρθει επιτέλους από τον αρμόδιο Υπουργό στην Βουλή και να ψηφιστεί χωρίς να αποδειχθεί για άλλη μία φορά ότι ο κ. Τσίπρας είναι όμηρος του εθνικολαϊκιστή εταίρου του, κ. Καμμένου.

Πριν λίγες μέρες , μια απόφαση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Η Ιεραρχία , η οποία συνεδρίασε στα πλαίσια της προετοιμασίας της Αγίας Μεγάλης Συνόδου των Εκκλησιών που θα συνέλθει τον Ιούνιο στην Κρήτη , αποφάσισε να μην αναφέρονται στα κείμενα της ως “ εκκλησίες ” η ρωμαιοκαθολική και η προτεσταντική , αλλά να αποκαλούνται “ομολογίες ” η “ χριστιανικές κοινότητες ”.

Αναμφισβήτητα το μόνο σύστημα σχέσεων κράτους - Εκκλησίας που είναι απολύτως συμβατό με τη Δημοκρατία και τη συνταγματική ελευθερία είναι αυτό του χωρισμού τους. Ο όρος αυτός, που συχνά χρησιμοποιείται σαν φόβητρο, δεν πρέπει να μας τρομάζει, διότι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ούτε ρήξη ούτε και πλήρη και στεγανή αποκοπή των δύο μερών. Στην Ευρώπη, αυτό συνέβη ιστορικά μόνο στη Γαλλία, όπου η σχέση αυτή πέρασε από μια περίοδο έντονης εχθρότητας μεταξύ κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.

Πρώτον: Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος αναφέρθηκε στην αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου με τρόπο που για οποιοδήποτε άλλο δημόσιο πρόσωπο, ακόμη και για τους εριστικούς τηλεοπτικούς πανελίστες, θα εθεωρείτο απρεπής: «Κάποια κυρία που έχει ορισμένες ιδέες… της ήρθε στο μυαλό… να μην ακούμε τις ανοησίες του ενός και του άλλου»

Οπως όλες οι οργανωμένες ομάδες συμφερόντων –προσπαθώ να αποφύγω τη λέξη «συντεχνίες»– βγάζουν νύχια για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους όταν αντιληφθούν ότι απειλούνται, έτσι και στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω την αίσθηση ότι η κίνηση της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας έδωσε την ευκαιρία στην Ιερά Σύνοδο να στείλει στον ΣΥΡΙΖΑ το μήνυμα ότι τα σχέδιά του, τα οποία περιλαμβάνουν πολύ πιο σημαντικά μέτρα, π.χ. τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και πάνω απ’ όλα τον διαχωρισμό επιτέλους Εκκλησίας-κράτους, δεν θα περάσουν, γιατί στους ποικιλοτρόπως πληγέντες και αντιστεκόμενους θα προστεθούν και οι παπάδες. Κοντολογίς ήταν μια προειδοποιητική βολή.

Θα είναι υποχρεωτικό ή όχι το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο; Θα βαθμολογείται; Η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου δήλωσε ότι θα καταργηθεί η διάταξη του πρώην υπουργού Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου –τελευταία πράξη της πεφωτισμένης υπουργίας του–, που λέει ότι αν θέλεις να απαλλαγεί το παιδί σου από τα θρησκευτικά πρέπει να δηλώσεις ότι είσαι αλλόθρησκος ή άθεος.

Πρόκειται μάλλον για το πιο σύντομο επεισόδιο ενός πολιτικού και πολιτισμικού πολέμου διαρκείας. Ο λόγος είναι βέβαια για τη διαμάχη που ξέσπασε σχετικά με τη δήλωση στο σχολείο των μαθητών που δεν επιθυμούν να παρακολουθήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών.

Η αντίδραση του αρχιεπισκόπου στη δήλωση προθέσεων της αναπληρώτριας υπουργού κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου για την ανάγκη απλοποίησης της διαδικασίας απαλλαγής, σύμφωνα και με τη γνώμη της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, από τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία επανέφερε μνήμες εποχής της μάχης των ταυτοτήτων.
Ο αρχιεπίσκοπος αντέδρασε δηλώνοντας ότι το Σύνταγμα «ορίζει πως η Παιδεία μας πρέπει να είναι εθνική, χριστιανική παιδεία, ελληνοχριστιανική». Το Σύνταγμα αντιθέτως μιλά για την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης.

Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, όπως ζήτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, κι ας βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Το δημοκρατικό Σύνταγμα της χώρας δεν αναφέρει πουθενά όσα είπε ο κ. Ιερώνυμος, ψέγοντας την αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας. Δεν λέει ότι «η Παιδεία μας πρέπει να είναι εθνική, ελληνοχριστιανική Παιδεία». Αυτά περί ελληνοχριστιανικής Παιδείας τα έλεγε το χουντικό Σύνταγμα του 1968 και ουχί το δημοκρατικό του 1974.