Ποιο είναι το πραγματικό αντίκρισμα της ρητορικής Μπάιντεν για πολιτική πυγμής απέναντι στη Μόσχα;

Πού θα ισορροπήσουν οι προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή μετά την ακύρωση από τον Μπάιντεν των επιλογών της τετραετίας Τραμπ;

Με κάθε ανάφλεξη στο Ισραήλ, όσοι επικρίνουν τη δράση της ισραηλινής κυβέρνησης καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήματα που δεν είναι απλώς σοφίσματα αλλά διανοητικές και συναισθηματικές παγίδες. Και ήπια να είναι η κριτική τους, και απολύτως τεκμηριωμένη, και σαφείς αποστάσεις να κρατάει από τη Χαμάς, οι προθέσεις τους θα κριθούν με συνοπτικές διαδικασίες και θα καταγγελθούν σαν αντισημιτικές και άκρως ισλαμοφιλικές. Σαν αμαρτωλές.

Η σημερινή τηλεδιάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε με την σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστινίων στην Ατζέντα της είναι ένας θεσμικός αυτοματισμός που δεν αναιρεί μια σκληρή αλήθεια.

Με εξαίρεση τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής το 1979 στην Βενετία των τότε Εννέα - που τόνιζαν την ανάγκη συνολικής επίλυσης του προβλήματος - της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας, η Ε.Ε από την Συνθήκη της Ρώμης το 1957 μέχρι και σήμερα λάμπει δια της απουσίας της όχι μόνον από της Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση αλλά από όλα τα μέτωπα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Οι άμαχοι, όπου κι αν ζουν, δεν χωρίζονται σε λερούς και αναλώσιμους αφενός, ιερούς και προστατευτέους αφετέρου, κατά την καταγωγή ή τη θρησκεία τους. Η ζωή τους έχει το ίδιο βάρος, θα έπρεπε να έχει το ίδιο βάρος, σε μια ανθρωπότητα που θέλει να λέει ότι πήρε το πικρό μάθημά της από τις γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα· ότι δηλαδή έχει αποκηρύξει ως βάρβαρο το εκδικητικό δόγμα «δέκα δικοί σας άμαχοι νεκροί για έναν δικό μας».

Στο μέτωπο της σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστινίων συντρέχουν σήμερα και για το ορατό μέλλον όλες οι προϋποθέσεις ενός απόλυτου αδιεξόδου.

Σε παρατεταμένη πολιτική κρίση το Ισραήλ καθώς μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις δεν προκύπτει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η σημερινή δήθεν «πολυδιάστατη» πολιτική μας είναι το ακριβώς αντίθετο. Δεν μας διαφοροποιεί από τους ισχυρούς «προστάτες» μας, μας ευθυγραμμίζει με τους πιο ακραίους κύκλους και πολιτικές τους.

Τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται για πολλοστή φορά στην Ιερουσαλήμ και τη Λωρίδα της Γάζας, πλην των άλλων, προκαλούν σκέψεις και για το πού έχει οδηγηθεί η εξωτερική μας πολιτική.