Κράτος πάσχον, που αδυνατεί ή δεν θέλει να αντιμετωπίσει τα κακώς κείμενα. Και Τοπική Αυτοδιοίκηση εν πολλοίς στην ίδια ρότα. Ενας φαύλος κύκλος που συντηρεί τις παθογένειες και διατηρεί άθικτες τις σκληρύνσεις και τη διαφθορά.

Σε λίγους μήνες θα έχουμε Δημοτικές εκλογές. Η συζήτηση, ειδικά για τους μεγάλους δήμους και ποιο συγκεκριμένα για την Α’ Αθήνας, έστω και ανεπίσημα, έχει ανοίξει. Είναι αναμενόμενο ότι σε ένα κόμμα με σαφή και διαχρονική στήριξη και πίστη στον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως η ΔΗΜΑΡ, οι συζητήσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν σε μια θεματολογία πρωτίστως αυτοδιοικητική–πολιτική, αποφεύγοντας, όσο είναι δυνατόν, να εγκλωβιστούμε σε μια στείρα ονοματολογία με εκατέρωθεν στοιχίσεις.

Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά είναι αναγκαία, διότι η κρίση που μας μαστίζει ανέδειξε το ημιτελές του έργου της. Από τη σκοπιά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης παρατηρώντας, η Κεντροαριστερά, ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, δεν έδωσε με συνέπεια τη μάχη της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης της χώρας για να εξασφαλίσει τη βιώσιμη χρηματοδότηση του σύγχρονου κράτους πρόνοιας.

Ποιος να θυμάται άραγε σήμερα το μήνυμα των τελευταίων δημοτικών εκλογών, των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010; Οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα ότι οι δήμοι-πολιτικό εφαλτήριο, οι δήμοι-παραμάγαζο κομματικό εξυπηρετήσεων, οι δήμοι των πανάκριβων έργων βιτρίνας και όχι υποδομών, χρεοκόπησαν. Οι πολίτες ήταν οι πρώτοι που διαπίστωσαν, και εν τέλει καταδίκασαν σε πολιτική χρεοκοπία, ένα σύστημα πολιτικής και συνδικαλιστικής συναλλαγής, που για τον τελευταίο που ήταν χρήσιμο ήταν για τον δημότη, για τον κάτοικο, για τον πολίτη.

Ηταν από την πρώτη στιγμή φανερό ότι η απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τη Δημοτική Αστυνομία ήταν βεβιασμένη και παντελώς ασχεδίαστη και για τον λόγο αυτό εκφράσαμε εξαρχής την αντίθεσή μας. Αντίθεση που δεν εδράζεται σε κάποια ιδιότυπη συντεχνιακή λογική, αναφορικά με το εύρος των εξουσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά στη λογική των τυφλών καταργήσεων χωρίς αξιολόγηση, προκειμένου να καλυφθεί όπως όπως η πολύχρονη αδράνεια, κυρίως όμως λόγω της σκληρής πραγματικότητας, που ήδη κάνει εμφανή τα σημάδια της στο κέντρο της Αθήνας.

Ποιος από τους πέντε δημάρχους είχε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της κίνησης και πού αποσκοπεί αυτή;

Σας θυμίζω πως μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 το κυρίαρχο θέμα στις αναλύσεις ήταν το δυναμικό πλειοψηφικό ρεύμα που είχε εκφραστεί σε μεγάλους Δήμους της χώρας, υπέρ δημοτικών παρατάξεων με ισχυρή μεταρρυθμιστική και προοδευτική φυσιογνωμία, που στηρίζονταν από ευρύ φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και ήταν απαλλαγμένες από ιδεοληψίες, τοπικισμούς και ξενοφοβικά σύνδρομα.

Tην ώρα που τα προβλήματα της καθημερινής λειτουργίας των πόλεων πολλαπλασιάζονται και γίνονται πιο σύνθετα, ο σύγχρονος διεθνής τρόπος διακυβέρνησης και πολιτικής αντιπροσώπευσης υποδεικνύει την ενδυνάμωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.Με περισσότερες αρμοδιότητες, πόρους και μεγαλύτερη αυτονομία. Κυρίως, γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο εγγύτερος, ο πιο προσβάσιμος και ο αποτελεσματικότερος θεσμός για τον πολίτη και τα προβλήματά του.

Η Κινητικότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου σχεδιάστηκε από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης επί τρικομματικής Κυβέρνησης, ως ένας στρατηγικής σημασίας και άμεσης προτεραιότητας στόχος, ο δεύτερος μετά τη ριζική αναδιάρθρωση των δομών στα Υπουργεία και σε όλο το Δημόσιο με βάση εκθέσεις αξιολόγησης των διοικητικών μονάδων τους. Πρόκειται για μια ειδική διαδικασία μετάταξης των δημοσίων υπαλλήλων, που συνδυάζει στοιχεία τόσο αναγκαστικής όσο και εθελούσιας μετακίνησής τους, και προορίζεται να καθιερωθεί ως ένας μόνιμος θεσμός του δημοσιοϋπαλληλικού δικαίου – καθώς έχει ήδη εισαχθεί με τον ν. 4093/2012, πατώντας πάνω στην έννοια του «κρατικού υπαλλήλου» και διευρύνοντάς την.

Bρίσκομαι στην είσοδο του Ηρωδείου και με την άκρη του ματιού μου «πιάνω» τη σιλουέτα του δημάρχου Γιώργου Καμίνη / είναι μόνος του και βιαστικός, χωρίς συνοδεία και άνδρες ασφαλείας / διακρίνω μια ελαφριά αγοραφοβία / δεν κοντοστέκεται για να τον δουν και να τον χαιρετήσουν, το βήμα του είναι σταθερά γρήγορο /

Όταν ο Γιώργος Καμίνης ανακοίνωσε σε φίλους και γνωστούς ότι αποφάσισε τελικά να δεχτεί την πρόταση που του έκανε η ΔΗΜΑΡ και να διεκδικήσει τον δήμο της Αθήνας, οι πραγματιστές κούνησαν το κεφάλι με δυσπιστία (δεν πρόκειται να κερδίσεις τις εκλογές: είναι παραδοσιακά δεξιός δήμος και συ ούτε πολιτικά κονέ έχεις, ούτε πολιτικάντικα τερτίπια ξέρεις για να επιπλεύσεις). Οι δονκιχωτικοί ενθουσιάστηκαν και ανασκουμπώθηκαν να βοηθήσουν εθελοντικά (όταν τίποτα δεν είναι δυνατόν, εμείς χτυπάμε την πόρτα του αδύνατον).

Οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων ετών στην Ελλάδα οδήγησαν σταδιακά στη δημιουργία τοπικών πλειοψηφικών κοινωνικών ρευμάτων, που στις δημοτικές εκλογές του 2010 ανέδειξαν σε μερικούς από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας παρατάξεις και δημάρχους με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας των πολιτών.

Οι παρατάξεις αυτές, μετά την εμπειρία δυόμισι χρόνων συμμετοχής τους στη διοίκηση των δήμων με το νομοθετικό πλαίσιο του «Καλλικράτη», διατηρούν τα χαρακτηριστικά ανοιχτών, συμμετοχικών και προοδευτικών κινήσεων της κοινωνίας των πολιτών και αισθάνονται δικαιωμένες για την πλουραλιστική και μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία τους. Η φυσιογνωμία τους αυτή τις διαφοροποιεί από αμιγώς κομματικές παρατάξεις, η πορεία των οποίων διαγράφεται φθίνουσα σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο.

Σήμερα, στη δίνη μιας πολύπλευρης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που πλήττει τη χώρα μας, είναι αδήριτη η ανάγκη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής εξόδου της χώρας.
Αυτή η στρατηγική πρέπει να επιμερίσει δίκαια τα βάρη, να προασπίσει την κοινωνική συνοχή, να υιοθετήσει τη βιώσιμη ανάπτυξη και τέλος, να ανανεώσει και να ανασυγκροτήσει τη χώρα θεσμικά.
Η χώρα, κυρίες και κύριοι σύνεδροι, ξεφεύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Εξασφαλίστηκε η συνέχιση της χρηματοδότησης και μετά από πάρα πολύ καιρό, γίνονται οι πρώτες – ευτυχώς – θετικές εκτιμήσεις. Αυτή η νέα φάση, δεν μπορεί να μας εφησυχάσει, ούτε σημαίνει βέβαια έξοδο από την κρίση. Σηματοδοτεί όμως, κυρίες και κύριοι σύνεδροι, ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον για την αντιμετώπισή της.