Τι συνεπάγεται η ασκούμενη από τη Νέα Δημοκρατία πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση; Το περίγραμμα του Πανεπιστημίου ως εκπαιδευτικού και ερευνητικού θεσμού, ιδιαίτερα ως πεδίου (ανα)παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και με συγκεκριμένους όρους ως προς την ανάδειξή της σε «δημόσιο» αγαθό, δεν παραμένει και στις μέρες μας αυτονόητα ακέραιο.

Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην εκπαίδευση ήταν σχεδόν παραλυτικές. Για τη συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών στην Αμερική και την Ευρώπη, η διαδικτυακή διδασκαλία ήταν κάτι μεταξύ απογοήτευσης και καταστροφής. Δεδομένα από όλο τον κόσμο υποδηλώνουν ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά έχουν μάθει πολύ λιγότερα από ότι συνήθως.

Τελευταίες μέρες διακοπών. Χαζεύω κάτι πιτσιρίκια που παίζουν κρυφτό με ένα drone. Ο μπαμπάς κρατάει το drone που κατασκοπεύει με μάτια/φώτα μέσα στο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ και εκείνα κρύβονται πίσω από θάμνους και λιόδεντρα. Χαζεύω τα κυρτωμένα– για το παιχνίδι– σώματά τους, ακούω τα πνιχτά τους γέλια, μαντεύω τα πονηρά τους βλέμματα μέσα στο σκοτάδι, υποθέτω ότι θα έχει άλλη χάρη το να ξεγελάς μια μηχανή που χειρίζεται ένας ενήλικας.

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής αναμένεται να αφήσει περίπου 15.000 θέσεις εισακτέων κενές. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτές θα είναι συνέπεια της απόρριψης χιλιάδων υποψηφίων μέσω της ΕΒΕ [...] Στο βάθος περιμένει η «Αθηνά» Νο 2 και η αρχή μιας νέας «χρυσής εποχής» για τα κολέγια, τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία.

Η Κεραμέως μεθόδευσε την οριστική κατάργηση της συνταγματικής υποχρέωσης για παροχή δωρεάν παιδείας

Πρέπει να μην έχεις εξαρτηθεί ποτέ από τον μισθό σου και σίγουρα να μην έχει ζήσεις την τρελή διαδρομή σχολείο - φροντιστήριο των παιδιών σου, για να μην νιώσεις ένα σφίξιμο στην καρδιά διαβάζοντας τις επιστολές των αριστούχων, που είδαν τα όνειρά τους να τσαλαπατιούνται στο όνομα μιας κατʼ όνομα Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, που καμία σχέση με τη λευκή κόλλα ή με τα 3 και τα 4 δεν έχει.

Ο αποκλεισμός του 1/3 των παιδιών από το Πανεπιστήμιο είναι στίγμα για την κυβέρνηση και θα πρέπει να μείνει ως τέτοιο για το κόμμα της ΝΔ. Τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε την Μεταπολίτευση αξίζει να θυμηθούμε ότι στη ραχοκοκαλιά της κουλτούρας της υπήρξαν οι πολιτικές της συμπερίληψης – πολιτικές που σταθερά πολεμούσε η δεξιά, τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά από όσο φαίνεται ακόμη και σήμερα. Είναι πολιτικές που πηγάζουν από την αλλεργία της για τα λαϊκά στρώματα αλλά και από την καταστατική της ιδεολογία σχετικά με τα κοινωνικά στεγανά, τον περιορισμό της κοινωνικής κινητικότητα και την εξυπηρέτηση ενός στενού πυρήνα ημετέρων – στην προκειμένη περίπτωση των σχολαρχών.

Το πολύμηνο κλείσιμο των σχολείων αφήνει τρομακτικές πληγές στο σώμα μιας ολόκληρης μαθητικής γενιάς. Και δυστυχώς με τον χρόνο θα ανακαλύπτουμε συνεχώς και νέες. Η απάντηση λοιπόν δεν μπορεί να είναι η αυτάρεσκη απόδοση ευσήμων του υπουργείου Παιδείας στον εαυτό του, επειδή «όλα πάνε καλά στην τηλεκπαίδευση»

Οι συνέπειες που έχει το κλείσιμο των σχολείων και η αντικατάσταση της εκ του σύνεγγυς διδασκαλίας με την εξ αποστάσεως (καταχρηστικά ονομάστηκε τηλεκπαίδευση) καταγράφονται και αποτιμώνται πλέον σε διεθνές επίπεδο.

Ψηφίσθηκε τελικά από τη Βουλή ο νόμος που προβλέπει τη δυνατότητα μόνιμης παρουσίας αστυνομικών στα ΑΕΙ. Στην ιστορία των ελληνικών πανεπιστημίων δεν νομίζω ότι είχε ποτέ προβλεφθεί νομοθετικά τέτοια μόνιμη αστυνομική παρουσία σʼ αυτά. Τουλάχιστον στη μεταπολεμική περίοδο, δηλαδή στα τελευταία 75 χρόνια, τούτο δεν είχε συμβεί. Στην Ευρώπη επίσης δεν υπάρχει μόνιμη εγκατάσταση αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Δεν αμφισβητείται ότι στα ΑΕΙ σημειώνονται συχνά φαινόμενα βίας ούτε ότι τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν ως τώρα αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά. Επομένως είναι σωστή η πρωτοβουλία του νομοθέτη να λάβει κάποια μέτρα. Ηταν όμως αναγκαίο προς τούτο, τα μέτρα αυτά να είναι η (καινοφανής στην ιστορία μας και στην Ευρώπη) εγκατάσταση της Αστυνομίας στα πανεπιστήμια;

Ακόμη και σήμερα ένα παιδί φανατικό για γράμματα, ασφυκτιώντας μέσα στην αποπνικτική πολιτική, ηθική, κοινωνική συνθήκη διεθνώς, βρίσκει, αν καθοδηγηθεί από φωτισμένους δασκάλους και οικείους, καταφύγιο στα μεγάλα κείμενα, κυρίως της ποίησής μας

Αυτές τις εποχές του εγκλεισμού επιστρέφει κανείς στις μεγάλες αγάπες της νιότης, τότε που η αγωνία για την ύπαρξη, τη διαδρομή του βίου που ανοιγόταν ως μια σκοτεινή στοά που έπρεπε να διασχίσεις, ήταν οι καθημερινές έγνοιες και οι μόνιμες απορίες σχετικά με το πώς και πού και γιατί έπρεπε να επιλέξεις τούτο ή το άλλο, σκοτεινό πάντα, διάσελο ή τούνελ.