Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για τη νέα Ευρωσυνθήκη δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημα για περισσότερο κοινωνική, δημοκρατική και ενωμένη Ευρώπη. Αντίθετα, υπό την πίεση του ισχυρού φιλοαμερικανικού λόμπι, με επικεφαλής τους διδύμους Καζίνσκι και "κρυφό κυνηγό" τον Μπλερ, ψαλλίδισαν θετικές διατάξεις και οδηγούν σε "λιγότερη" και πιο νεοφιλελεύθερη Ευρώπη

Πώς διαγράφονται οι προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά τις αποφάσεις τους τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου; Προκειμένου να απαντηθεί το ερώτημα αυτό θα πρέπει να επισημανθεί ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν αποφάσισε απλώς τη σύγκληση μιας νέας Διακυβερνητικής Διάσκεψης (ΔΔ) για την εκπόνηση μιας νέας συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ουσιαστικά συμφώνησε το κείμενο και ρυθμίσεις μιας νέας συνθήκης η οποία ενσωματώνει τις θεσμικές καινοτομίες του αποτυχόντος Ευρωπαϊκού Συντάγματος.

Η συμφωνία για μια «Συνθήκη Μεταρρύθμισης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία κατέληξαν τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου οι 27 ηγέτες των κρατών-μελών της, σηματοδοτεί με τον τίτλο της την εγκατάλειψη της φιλοδοξίας ενός Συντάγματος για την Ευρώπη. Κατά μία άποψη συνεχίζει την παράδοση, αν όχι του μισού αιώνα από την έναρξη του ευρωπαϊκού σχεδίου, πάντως των τελευταίων 15 ετών μετά το Μάαστριχτ:

Μια συμφωνία που πέρασε από το κόσκινο των 27 το ευρωσύνταγμα κι άφησε σκόρπια τα απομεινάρια του ήταν αυτή που επιτεύχθηκε τα χαράματα χθες στις Βρυξέλλες, έπειτα από μια θυελλώδη διαπραγμάτευση στο επίκεντρο της οποίας ήταν οι δύο δίδυμοι αδελφοί ηγέτες της Πολωνίας.

Το μέλλον της Ε.Ε. βρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής για μια ακόμη φορά έρμαιο ενός αναζωογονημένου βρετανικού ευρωσκεπτικισμού, αλλά και της ακραίας συντηρητικής εθνικιστικής περιχαράκωσης της Πολωνίας του απερίγραπτου διδύμου Κατσίνσκι.

Η διάσκεψη κορυφής των ηγετών των κρατών- μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο), που έχει προγραμματισθεί να ολοκληρώσει σήμερα τις εργασίες της στις Βρυξέλλες, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερης σημασίας.

Ένα είναι το κριτήριο που προτάσσει η γερμανική προεδρία στις διαβουλεύσεις της με τους εταίρους, ενόψει της συνόδου Κορυφής της ερχόμενης βδομάδας - όποια πρόταση οδηγεί τη διαδικασία επικύρωσης στη διενέργεια δημοψηφίσματος εκ προοιμίου απορρίπτεται.

Ο πενιχρός συμβιβασμός του G8 στο Χάιλιγκενταμ περισσότερο συνιστούσε άσκηση δημοσίων σχέσεων παρά ανάληψη πραγματικών δεσμεύσεων εκ μέρους των πλουσιότερων και ισχυρότερων κρατών της Γης. Δεν είναι χωρίς σημασία η συνυπογραφή του Μπους, ο οποίος δυστροπούσε ώς την τελευταία στιγμή, στην απόφαση να συμφωνηθεί στα πλαίσια των Ηνωμένων Εθνών η συνέχεια του Πρωτοκόλλου του Κιότο (που ουδέποτε κύρωσαν οι ΗΠΑ), ώστε να περιορισθούν δραστικά οι ανθρώπινες δραστηριότητες που απειλούν το κλίμα.

Η λύση θα είναι μικρομεσαία. Όσοι είδαν με προσδοκίες το ευρω-σύνταγμα θα απογοητευθούν. Όσοι επίσης καταψήφισαν το ευρω-σύνταγμα θα αναγκαστούν να αποδεχθούν μια χειρότερη εκδοχή του. Αυτή είναι η πρόβλεψη, που είναι σχεδόν ασφαλής. Το "ευρωσύνταγμα" ως όρος θα καταπέσει, η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων στην καλύτερη περίπτωση θα είναι Παράρτημα της νέας συνθήκης και οι επιμέρους προτάσεις θα αλληλο-εξοντωθούν...

Θερμός υπέρμαχος μιας ισχυρής Ευρώπης με κοινή εξωτερική πολιτική, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ δηλώνει προς «Το Βήμα» ότι έχει βαρεθεί τις γκρίνιες των Ευρωπαίων για την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και καλεί τους σημερινούς ηγέτες να βρουν την τόλμη να αντιμετωπίσουν από κοινού τις μελλοντικές προκλήσεις.

Η αμηχανία και η στασιμότητα στην ευρωπαϊκή ενοποιητική πορεία οφείλεται, εκτός των άλλων, και στην απόρριψη της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης, γεγονός στο οποίο συνέβαλαν σημαντικά οι δυνάμεις της αριστεράς και τα κινήματα. ..

Όμως η διαχείριση της νίκης από την πλευρά της Αριστεράς αποτέλεσε μια ακόμα χαμένη ευκαιρία. Εξασθένισε σημαντικά τους ισχυρισμούς της περί αριστερού ευρωπαϊσμού και στις συνειδήσεις των πολιτών ταυτίστηκε σχεδόν με τις δυνάμεις της εθνικής αναδίπλωσης και του ανεπαρκούς απέναντι στην παγκοσμιοποίηση εθνικού προστατευτισμού.

Πηγαίνοντας αρκετά πίσω στην ιστορία, οι πρώτοι που οραματίστηκαν την ευρωπαϊκή (συν)ομοσπονδία ή ενοποίηση (ο καθένας με τον τρόπο του και από τη σκοπιά του) ήταν ο Δάντης, ο Έρασμος, ο Καντ, ο Ρουσσώ, ο Προυντόν, ο Ουγκό κ.ά. Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, μεταξύ ή στον απόηχο των δύο παγκόσμιων πολέμων, οι αναζητήσεις στην κατεύθυνση της συνύπαρξης και της ειρήνευσης μεταξύ των λαών της ευρωπαϊκής ηπείρου εντάθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν.