Πρόσφατα ο πρωθυπουργός εγκαινίασε, κόβοντας ακόμα μια κορδέλα, τα 20 χιλιόμετρα της νέας εθνικής οδού Αθηνών – Πατρών, υπό την υποχρεωτική παρουσία των τοπικών αρχών και την εθελοντική παρουσία λίγων ψηφοφόρων, που επιμένουν να χειροκροτούν την «Πρώτη Φορά» — άνευρα, αυτή τη φορά. Το έργο είχε προκηρυχθεί το 2007 και επρόκειτο να παραδοθεί το 2011, εάν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση, και βέβαια, το ανεκδιήγητο συριζαϊκό κίνημα του «Δεν Πληρώνω», που κόστισε πολύ σε χρόνο και σε χρήμα, κυρίως όμως στην αξιοπιστία του ελληνικού κράτους για την διεκπεραίωση των «μεγάλων έργων».

Η κυβέρνηση ετοιμάζει τις βαλίτσες της για τη ΔΕΘ. Την τελευταία φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε κάποια πολιτική είδηση στη Θεσσαλονίκη ήταν πριν από δύο χρόνια, με την εξαγγελία ενός ανύπαρκτου, ανεδαφικού και κυρίως δημαγωγικού «παράλληλου προγράμματος», κοστολογημένου από τους περίφημους «οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ». Από τότε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αυτή τη φορά, ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη με τρεις διαφορετικές βαλίτσες: τη «μάχη απέναντι στη διαπλοκή», τη «δίκαιη ανάπτυξη» και τη διεκδίκηση των «γερμανικών αποζημιώσεων».

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Ε.Ε. σύμφωνα με την οποία η Επιτροπή ζητά από τις Ελληνικές Αρχές «να αντιμετωπίσουν ενεργά και δημόσια την εσφαλμένη εντύπωση ότι κατά την περίοδο 2010-2015 τα δημοσιονομικά στοιχεία που παρήχθησαν από την ΕΛΣΤΑΤ χειραγωγήθηκαν» καταρρίπτει εκκωφαντικά άλλον έναν αντιμνημονιακό μύθο που καλλιεργήθηκε με πρωτοβουλίες κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς.

Όταν μιλούσαμε για αντικατάστασή του με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα με προοδευτικές κλίμακες που θα δίνει περίπου τα ίδια έσοδα, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον γνωστό λαϊκισμό και τις παροχολογίες του μιλούσε για πλήρη κατάργησή του. Σήμερα, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ -ενός φόρου που γονατίζει για μια ακόμη φορά τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς- αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυκτός παρά τις μεγαλόσχημες εξαγγελίες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντί να μιλά συνεχώς για τις θετικές προθέσεις που είχε, καλό θα ήταν, πρώτον να ζητήσει συγνώμη από τους πολίτες για την πρωτοφανή εξαπάτηση που υπέστησαν και δεύτερον το συντομότερο δυνατό να σταματήσει τις «μπακαλίστικες» ταχυδακτυλουργίες όπου οι συντελεστές επιβάρυνσης μειώνονται, αλλά ο φόρος και τα συνολικά έσοδα αυξάνονται! Επιτέλους ας πουν, για αλλαγή, και μια φορά την αλήθεια!

• Για την υπόθεση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ υπάρχει δικαστική διερεύνηση συνεπώς απαιτείται υπεύθυνη στάση. Σεβόμαστε την Δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, πρέπει όμως και η ίδια να προστατεύει τον ρόλο της. Ο θεσμός πρέπει να προστατευθεί κυρίως από όσους τον υπηρετούν.

• Σε πολιτικό επίπεδο η διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει την στρεβλή ανάγνωση των αιτιών της κρίσης και τους λόγους για τους οποίους αυτή όχι μόνο δεν θα ξεπεραστεί αλλά συνεχώς θα βαθαίνει.

Τι ζητά ο Αλέξης Τσίπρας στη συνάντηση των Σοσιαλιστών αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στο Παρίσι; Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;

Ολα είχαν αρχίσει ανάποδα. Για τον σημερινό Πρωθυπουργό και τη ριζοσπαστική μπρουταλιτέ που περιέφερε για χρόνια ως ιδεολογία, η Ευρώπη που τον ενδιέφερε ήταν «των λαών» - η άλλη, η υπαρκτή, ήταν κακή, νεοφιλελεύθερη, παραδομένη στις ηδονές των αγορών

Αν ήταν κανείς σχολαστικός θα έλεγε ότι δεν ήταν θέμα της αρμοδιότητάς του. Η επιστολή των επιτρόπων για την ΕΛΣΤΑΤ απευθυνόταν στον υπουργό Οικονομικών - όχι στον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Απευθυνόταν στον υπουργό Οικονομικών επειδή το θέμα που απασχολεί την Κομισιόν, όπως δηλώνεται ρητά, δεν είναι η ποινική τύχη του Ανδρέα Γεωργίου.

Οι Ευρωπαίοι δεν είναι θεσμικώς αγράμματοι. Ούτε οικονομικώς ανίδεοι. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι χθεσινοί. Δεν ψέγουν τη Δικαιοσύνη, αλλά εκείνους που την υποκινούν να βγει έξω από τα όρια της δικαιοδοσίας της. Δηλαδή τους κυβερνώντες που - καθώς είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τις Βρυξέλλες και το ξέρουν - υπεχώρησαν χθες κακήν κακώς ενόψει της ταπείνωσης που θα υποστούν στο Eurogroup όπου θα τεθεί το θέμα.

Είναι κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες, εκτός από την συνέπεια στην εφαρμογή του Μνημονίου και των συμφωνημένων στο προσφυγικό, ένας ακόμη λόγος της υποστήριξης που παρέχουν οι Ευρωπαίοι προς τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι τον θεωρούν κατάλληλο να αντιμετωπίσει τη διαπλοκή, και τη διαφθορά που τη συνοδεύει, αποκαθιστώντας τη διαφάνεια στη διαχείριση του κοινοτικού και κρατικού χρήματος.

Μπορεί να πέρασαν 70 χρόνια από τότε που ο Τζόρτζ Οργουελ ανέδειξε τη «Νέα Γλώσσα» ως βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, μπορεί ο κόσμος να έχει προοδεύσει και να είναι(;) σε θέση να διακρίνει καλύτερα τις στοχεύσεις του, αλλά αυτό το Newspeak ζει και βασιλεύει.

​​Είναι πολλά τα κρίματα του «παλαιού» –όπως συνηθίζουμε να λέμε– πολιτικού συστήματος και είναι δικαιολογημένη –εν μέρει– η οργή των πολιτών. Λέμε «εν μέρει», διότι πραγματικά ευθύνονται για όλα «αυτοί που μας έφεραν μέχρις εδώ». Και για τα κακά, αλλά και για τα καλά.

Για άλλη μια φορά —η πρώτη ήταν με αφορμή το «σύμφωνο συμβίωσης»—, μια κρίσιμη νομοθετική ρύθμιση που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα (η ανέγερση τεμένους στην Αθήνα) εγκρίθηκε από τη Βουλή με τις ψήφους της ευρύτερης δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Ο συνήθως «φτηνός» αλλά πάντα κρίσιμος κυβερνητικός εταίρος (ΑΝΕΛ) καταψήφισε τη διάταξη: το αυτονόητο, δηλαδή, δικαίωμα των μουσουλμάνων συμπολιτών μας να έχουν έναν δικό τους λατρευτικό χώρο για να επιτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.