Όσον αφορά τη χώρα μας, το κύριο πρόβλημα δεν θα είναι του κ. Ανδρουλάκη ή οποιουδήποτε άλλου τυχόν θύματος του μέτρου της άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών, αλλά της συνταγματικής τάξης της πολιτείας μας -αν βεβαίως το Σύνταγμά της διατηρεί ακόμη κάποια αξία.

Το σημείωμα που ακολουθεί δεν εντάσσεται στην γενικευμένη πολιτική σύγκρουση που προκάλεσε η ολοκλήρωση της προκαταρκτικής εξέτασης για την υπόθεση των υποκλοπών που ανακοινώθηκε από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γεωργία Αδειλήνη στις 30.7.2024 ούτε επιχειρεί έναν ολιστικό σχολιασμό της.

Έλαβα το ακόλουθο γράμμα σε mail από έναν παλιό αγαπημένο και πολύ καλό φοιτητή μου στο Πάντειο με αφορμή το πόρισμα του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την υπόθεση των υποκλοπών. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Κύριε καθηγητά,

Παρακολουθώ εδώ και δύο χρόνια την υπόθεση των υποκλοπών. Από την αρχή, ενώ θεωρούσα έντιμο τον αγώνα τον δικό σας και τόσων άλλων προσώπων και φορέων της κοινωνίας των πολιτών για την αποκάλυψή του, μου φαινόταν κάπως αφελής. Κάπως μάταιος, αν μου επιτρέπετε.

Ηανακοίνωση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για το πόρισμα Ζήση για τη θλιβερή υπόθεση των υποκλοπών προκάλεσε βαθύτατη απογοήτευση σε όσους από μας, κοινούς πολίτες και νομικούς, θέλουμε να πιστεύουμε στην ποιότητα της ελληνικής Δικαιοσύνης και την ανεξαρτησία της. Και τούτο για τους ακόλουθους λόγους:

• Ας μου επιτραπεί, πρώτα πρώτα, να αναφερθώ στο ύφος της ανακοίνωσης. Δεν πρόκειται, όπως έπρεπε να είναι, για ξερό νομικό κείμενο, αλλά για καθαρά επικοινωνιακό. Ακόμη και αν ήθελε θεωρηθεί ότι, για μια τέτοια υπόθεση, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου όφειλε να εκδώσει ειδική ανακοίνωση (κάτι που δεν προβλέπεται), η κ. εισαγγελεύς θα έπρεπε να κρατήσει τις αποστάσεις που προσήκουν στη θέση της.

Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.

Τα επιχειρήματα για το μέγεθος της καταστροφής, ότι «τόσο νερό πέφτει κάθε χίλια χρόνια» και ότι «από την εποχή της αλώσεως δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο ύψος βροχοπτώσεως», θα ήταν πειστικά αν δεν υπήρχαν καταστροφές που τις παρακολουθούμε τακτικά σε όλη την εποχή της μεταπολιτεύσεως: κάθε λίγα χρόνια πυρκαγιές, χιονοπτώσεις, θύελλες, βροχοπτώσεις έχουν αφαιρέσει εκατοντάδες ζωές και έχουν κοστίσει δεκάδες δισεκατομμύρια.

Υπάρχει μια υπόθεση που έχει γαγγραινιάσει εκεί στη Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς την παρακολουθούμε όλοι από απόσταση, σαν να μη μας αφορά. Πρόκειται για την υπόθεση Χρυσοχόου. Ποιος ήταν αυτός; Ενας στρατηγός που ήταν στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης επί Κατοχής.

Ναι μεν τη διοικούσε τη Θεσσαλονίκη ο γερμανικός στρατός, αλλά υπήρχαν και σκιώδεις και οι παλιές κρατικές δομές.

Η ετυμολογία των λέξεων δεν είναι μόνο μια μάλλον σχολαστική ενασχόληση που υπάγεται στη δικαιοδοσία της φιλολογίας. Γιατί, όσο παράξενο και να ακούγεται, μερικές φορές η ετυμολογική συγγένεια προκαλεί σύγχυση, επιτρέπει την ασάφεια και, ακόμα χειρότερα, διευκολύνει τη λαθροχειρία.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: όταν πιστεύουμε σε κάτι, είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεράνουμε ότι όσοι δεν αποδέχονται την άποψή μας έχουν άδικο.

Από την έναρξη της διαδικασίας για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβέρνησης με αφορμή το σκάνδαλο των υποκλοπών έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση και οι βουλευτές της πλειοψηφίας θα προσπαθήσουν να απονομιμοποιήσουν τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ. Η ανοίκεια επίθεση που δέχτηκε ο Χρήστος Ράμμος δημιουργεί συνθήκες θεσμικής κρίσης αφού μέσω αυτού πλήττονται εκ νέου οι ανεξάρτητες Αρχές.

H Ολομέλεια του Αρείου Πάγου συνεδρίασε την περασμένη Πέμπτη προκειμένου να αποφασίσει αν η απόφαση Α.Π. 822/2022 που εκδόθηκε από το Α2 τμήμα του Ανώτατου Δικαστηρίου είναι ορθή ως προς την ερμηνεία των διατάξεων σε σχέση με τη δυνατότητα των servicers να διενεργούν πλειστηριασμούς, αν, δηλαδή, θα πρέπει να επιτραπεί τελικά στις εταιρείες διαχείρισης να προχωρούν σε πλειστηριασμούς για δάνεια που δεν κατέχουν οι ίδιες, αλλά τα funds που τα έχουν πάρει μέσω τιτλοποιήσεων.

Α. Η γνωμοδότηση Ντογιάκου αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις πλέον προβληματικές πλευρές της λειτουργίας των θεσμών μας απέναντι στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Όχι μόνο διότι πάσχει πολλαπλώς από νομική άποψη αλλά και διότι εντάσσεται εκ του αποτελέσματος στην προσπάθεια για συγκάλυψη του σκανδάλου, στην οποία πρωτοστατεί ο φέρων ακέραιη –αλλά μη αναλαβών- την πολιτική ευθύνη πρωθυπουργός.

Το θέμα δεν είναι κυρίως νομικό. Η γνωμοδότηση 1/2023 του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα, που, αρκετά άγαρμπα, επιχειρείται να εκδηλωθεί σαν δήθεν νομικό ζήτημα.

Τη νομική απάντηση έδωσε με αποστομωτική πληρότητα και δικανική γλώσσα και δικαστικό ήθος υψηλής περιωπής η απάντηση του προέδρου της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) Χρήστου Ράμμου.

Διαβάζω (διαγωνίως βέβαια, γιατί η κοινοτοπία δεν αντέχεται…) διάφορες επικρίσεις στην κοινή δήλωση των 16 συνταγματολόγων κατά της γνωμοδότησης Ντογιάκου.

Ξεχωρίζουν σε δυο κατηγορίες. Αυτές που προέρχονται από την κυβέρνηση. Και οι άλλες, από διάφορες εκκεντρικές περσόνες της δημόσιας ζωής που δεν μπορούν να κρύψουν τον έρωτά τους με τον Κυριάκο. Και επειδή,οι συγκεκριμένοι είναι και κάποιας ηλικίας, μιλάμε για μια πολύ επικίνδυνη μορφή ερωτισμού: τον «γεροντοέρωτα».