Η δήθεν επιχειρηματικότητα

Στο σκάνδαλο Folli Follie υπάρχουν ενδιαφέρουσες πινελιές, όπως ότι ορκωτός εκτιμητής ήταν το ίδιο πρόσωπο σταθερά επί μία 25ετία περίπου. Ή, άλλη, ότι πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου της εταιρείας είχε τοποθετηθεί ένας ηλικιωμένος κύριος, στενός συγγενής, εξαιρετικός γνώστης της οδοντιατρικής αλλά μάλλον όχι της λογιστικής. Υπάρχουν και γραφικές πινελιές, όπως ότι η Ε&Υ (η οποία εκλήθη να ελέγξει την εταιρική χρήση του 2017…) είχε χρίσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Folli σε «Επιχειρηματία της Χρονιάς», το 2015. Υπάρχει και η ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο πρώτος έλεγχος που έγινε από την Alvarez & Marsal δείχνει «μαύρη τρύπα» 1 δισ. δολ. στον τζίρο και 290 εκατ. δολ. στα ταμειακά διαθέσιμα της εταιρείας. Είτε η εταιρεία έχει λεηλατηθεί, είτε το επενδυτικό κοινό έχει λεηλατηθεί (αν οι επιτήδειοι, με ψεύτικα στοιχεία «φούσκωναν» την τιμή της μετοχής της και ξεφόρτωναν καραβιές μετοχών σε ανύποπτους επενδυτές επί πολλά έτη…), είτε και τα δύο ενδεχόμενα μαζί…

Πριν από δύο χρόνια έσκαγε η αλυσίδα Μαρινόπουλος με 823 καταστήματα, 12.500 μισθωτούς, 1,6 δισ. ευρώ τζίρο και 2.000 προμηθευτές. Οι τράπεζες, που υποτίθεται ότι επόπτευαν, ανέμελα και απλόχερα τη δάνειζαν, αποφεύγοντας να αναρωτηθούν το στοιχειώδες: Πώς είναι δυνατόν, μια εταιρεία που εισέπραττε τοις μετρητοίς αλλά πλήρωνε επί πιστώσει να φθάσει να έχει δάνεια ίσα με μία μονάδα του ΑΕΠ της χώρας (1,8 δισ. ευρώ); Και γιατί, αφού η εταιρεία δεν δημοσίευε ισολογισμό επί 3 συναπτά έτη, αυτές έκαναν στραβά μάτια και συνέχιζαν να της δίνουν δάνεια. Η εταιρεία είχε λεηλατηθεί. Και οι τράπεζες –ας το πούμε κομψά– είχαν αποδειχτεί ανίκανες να το εμποδίσουν...

Θέλω να είμαι σαφής: Στη χώρα, υπάρχουν επιχειρηματίες που προσδίδουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην έννοια της υγιούς επιχειρηματικότητας, που αναζητούν την καινοτομία, αγωνίζονται μέσα σε περιβάλλον ανταγωνιστικό (δεν ζητούν ούτε προστάτες ούτε προστασία από αυτό…), σέβονται τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και τηρούν τη νομοθεσία.

Υπάρχει, ωστόσο, και ένα βαριά άρρωστο, δήθεν επιχειρηματικό σύστημα, κακομαθημένο από κυβερνήσεις, τράπεζες, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης. Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει ότι υπάρχουν και λειτουργούν εκείνοι οι θεσμοί που διακρίνουν την ήρα από το στάρι, ώστε να μπορεί να ανασαίνει και αναπτύσσεται η υγιής επιχειρηματικότητα και να αποδυναμώνεται το άρρωστο σύστημα.

Μεταξύ άλλων, στοιχειώδες προς τούτο θα ήταν, τα οικονομικά και, ειδικότερα, τα χρηματιστηριακά εγκλήματα να διαλευκαίνονται με ταχύτατες διαδικασίες (αυτό θα πετύχαινε ο θεσμός του Δικαστή της Κεφαλαιαγοράς, που είχε προτείνει ο Στ. Θωμαδάκης πριν από 20 χρόνια...) κι όσοι αποδεικνύονται ένοχοι να τιμωρούνται με ακραία αυστηρότητα. Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η λεηλασία επιχειρήσεων και επενδυτών παραμένει έγκλημα χωρίς τιμωρία. Βλέπετε, δεν υπήρξε σχετική πρόβλεψη στα μνημόνια…