Η μόνιμη ελληνική παθογένεια είναι η... ανακύκλωση. Ανακυκλώνουμε ξεπερασμένες ιδέες, φθαρμένα πρόσωπα, αποτυχημένες πολιτικές, ασχολιόμαστε περισσότερο με το παρελθόν παρά με το μέλλον. Αντί να συγκρουστούμε με τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, τα διαπιστώνουμε, τα περιγράφουμε και εν τέλει, επειδή αδυνατούμε να τα λύσουμε, τα κουκουλώνουμε κάτω από το χαλί, συνοδεία βέβαια κάποιων βαρύγδουπων δηλώσεων για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν τα αγνοούμε... Ελα όμως που τα προβλήματα είναι πιο επίμονα από ό,τι εμείς και οι ηγεσίες μας και κάθε λίγο και λιγάκι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος...

ΟΠΩΣ έγινε για μια φορά ακόμα με την επανεμφάνιση της τρομοκρατίας. Δεδομένη και αυτονόητη η συνολική καταδίκη της δολοφονικής επίθεσης στον αστυφύλακα από όλους. Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν μια ομάδα αυτόκλητων κουμπουροφόρων τιμωρών αποφασίζει για λογαριασμό μας, με τον νόμο των όπλων, να καθαρίσει την κοινωνία από όποιους θεωρεί ότι την ενοχλούν ή δεν τη βολεύουν... Πυροβολώντας στα τυφλά, υιοθετώντας την αιματοβαμμένη θεωρία περί συλλογικής ευθύνης που τόσο ακριβά έχει πληρώσει ο κόσμος ολόκληρος εν ονόματι της επανάστασης και μιας... καλύτερης κοινωνίας. Οπου προφανώς τις λύσεις θα τις δίνουν τα όπλα και οι εκάστοτε κρυπτόμενοι ηγέτες του τρόμου, για το... καλό μας που μόνοι αυτοί ξέρουν.

ΥΠΗΡΞΑΝ όμως και παράπλευρες απώλειες της δολοφονικής επίθεσης. Οσοι κατά καιρούς είχαν διαμαρτυρηθεί κατά της αυθαιρεσίας αστυνομικών ή είχαν εκφράσει την οργή τους για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή ή, πολύ περισσότερο, «είδαν» στην έκρηξη που ακολούθησε κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, θεωρήθηκαν από πολλούς ως εν δυνάμει... ηθικοί αυτουργοί. Κάποιοι χρίστηκαν πάλι αυτόκλητοι εισαγγελείς και απένειμαν κατά το δοκούν πιστοποιητικά κοινωνικής νομιμοφροσύνης και αποδοχής ή όχι της βίας...

ΜΟΝΟ που με τη λογική του φόβου δεν αντιμετωπίζεται ούτε η τρομοκρατία, ούτε η βία που πράγματι ενδημεί στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό οφείλει να το καταλάβει πρώτη απ’ όλους η Αριστερά που κυρίως δέχεται αυτή την κριτική, αλλά και που εν ονόματί της δρουν οι εκάστοτε κουμπουροφόροι σωτήρες... Η τρομοκρατία και η βία δεν αντιμετωπίζονται ούτε με θεωρίες συνωμοσίας ούτε με συγκυριακές καταδίκες, όπως κατά κανόνα γίνεται. Χρειάζεται μια ξεκάθαρη και σταθερή στάση απέναντί της απ’ όπου και αν προέρχεται, ένα διαρκές μέτωπο που δεν θα υπονομεύεται από συναισθήματα ενοχής ή ανοχής επειδή κάποιοι ακόμα επιμένουν να θεωρούν τη βία μαμή της Ιστορίας και της κοινωνικής αλλαγής...