Μόνο μέχρι τις 31 Ιανουαρίου η αμερικανική κυβέρνηση εξαφάνισε 8.000 ιστοσελίδες, όπως έγραψαν οι New York Times, εφημερίδα που ο Τραμπ χαρακτήρισε «σκουπίδια». Από αυτές, οι 3.000 είχαν να κάνουν με τον τομέα της Υγείας. Οι κυβερνητικές ιστοσελίδες που εξαλείφονται είναι, όπως γράφαμε και την προηγούμενη εβδομάδα («Το πρώτο αουτονταφέ της ηλεκτρονικής εποχής», «Εφ.Συν.» 17-03-2025), κυρίως από τα υπουργεία Παιδείας, Υγείας, Εργασίας και Γεωργίας.

Λεπτές ισορροπίες σε πολλά μέτωπα που έχουν μεταξύ τους σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με στόχο την αποτροπή γενικευμένης διάχυσης του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς στην Γάζα, ώστε να μπορέσει να προωθηθεί η ίδρυση αποστρατιωτικοποιημένου Παλαιστινιακού Κράτους και τέλος την αναβάθμιση των παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ υπό την πρωτοκαθεδρία της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό είναι το Μεσανατολικό Σταυρόλεξο που καλείται να λύσει ο Μπάιντεν και την ίδια στιγμή να δώσει μια σκληρή εκλογική μάχη για να εμποδίσει την επιστροφή του Τραμπ στο Λευκό Οίκο.

Στις ΗΠΑ διεξάγονται τώρα οι εσωτερικές προκριματικές εκλογές που θα αναδείξουν ποιος είναι ο υποψήφιος του κάθε κόμματος, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, στις προεδρικές εκλογές. Το ισχυρό προβάδισμα του τέως προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, στις προκριματικές για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, αναμφίβολα συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας.

Πώς διαμορφώνονται οι συσχετισμοί

Αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά τα στοιχεία, θα δει ότι ο Τραμπ κερδίζει μόλις λίγο περισσότερα από τα μισά μέλη του κόμματος του. Ένα σημαντικό τμήμα των μελών που υποστηρίζουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, είναι αυτοί που αποκαλούνται «Never Trump» («Ποτέ Τραμπ»). Είναι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι, οι οποίοι στην προεδρική εκλογή του Νοεμβρίου θα διεκδικηθούν από τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Τζο Μπάϊντεν, ο οποίος αυτή τη στιγμή θεωρείται ατύπως ο υποψήφιος των Δημοκρατικών.

Πρώτα η Αϊόβα και στη συνέχεια το Νιου Χαμσάιρ επιβεβαίωσαν την υπόθεση εργασίας σύμφωνα με την οποία το μπαράζ δικαστικών διώξεων σε βάρος του Τραμπ ενίσχυσε σε τέτοιο βαθμό το προβάδισμά του ώστε το μόνο ζητούμενο να είναι το εύρος της κυριαρχίας του στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Με αυτά τα δεδομένα η παράταση της αβεβαιότητας ως προς το κατά πόσον οι δικαστικές εκκρεμότητες και κυρίως ενδεχόμενες καταδίκες στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας μπορούν να φράξουν τον δρόμο επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο λειτουργεί υπέρ του τέως και φερέλπιδος επόμενου προέδρου των ΗΠΑ.

Η αμερικανική οικονομία ζεσταίνεται για μια νέα κούρσα φέτος, με κινητήρα τις επενδύσεις στη βιομηχανία και καύσιμο το πακέτο Μπάιντεν «για τη μείωση του πληθωρισμού» – στα αλήθεια, για τον πράσινο εκσυγχρονισμό και την ενδυνάμωση της παραγωγικής βάσης της αμερικανικής οικονομίας. Με κρατικές ενισχύσεις (κυρίως εκπτώσεις φόρου) 737 δισ. δολ. σε βάθος 10ετίας, εκ των οποίων τα 369 δισ. δολ. προορίζονται για προστασία του περιβάλλοντος και ενέργεια, οι ΗΠΑ διεκδικούν να βγουν μπροστά στον ανταγωνισμό με την Κίνα.

Το σκηνικό εμφάνιζε τις προδιαγραφές ενός Ρεπουμπλικανικού θριάμβου: τον υψηλότερο πληθωρισμό από το ’80, τιμές της βενζίνης να έχουν ξεφύγει, εγκληματικότητα ανοδική, και έναν γηραιό Δημοκρατικό Πρόεδρο με αποδοχή κάτω από 40%. Και μακρά παράδοση νίκης του αντίπαλου κόμματος στις ενδιάμεσες εκλογές –παράδοση που μόνον ο Κλίντον το 1998 και ο Μπους το 2002 (υπό εξαιρετικές κάθε φορά συνθήκες) είχαν καταφέρει να σπάσουν.

Έχουμε υποστεί τόσο καταιγιστικό βομβαρδισμό κακών ειδήσεων και δυσοίωνων προφητειών για την υγεία της δημοκρατίας στον κόσμο, ώστε κρατιόμαστε από την παραμικρή υποψία καλής είδησης, σαν ναυαγοί από ένα ξύλο στον ωκεανό. Έστω και φτενό. Οι αμερικανικές εκλογές της περασμένης Τρίτης ήταν ένα τέτοιο σωσίβιο: Η Αμερική επιβεβαίωσε τον διχασμό της, αλλά το κόκκινο κύμα δεν σάρωσε. Η καμπάνια Τραμπ, που επιδίωξε να κάνει τον θρίαμβο των ακραίων MAGA υποψηφίων (που είχε καταφέρει να επιβάλει στο κόμμα του) πλατφόρμα εκτόξευσης της δικής του ρεβανσιστικής υποψηφιότητας, απέτυχε. Η Αμερική- και μαζί της ένα μεγάλο μέρος του κόσμου- ανάπνευσε με ανακούφιση.

Αν κάτι έμαθε ο κοινός θνητός στην Ελλάδα για τις ενδιάμεσες εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ότι η Πολιτεία της Πενσυλβάνια ήταν κρίσιμη για τη Γερουσία και ότι μπορεί να την κέρδιζε ο Ρεπουμπλικάνος Μέμετ Οζ, που είναι φίλος του Ερντογάν. Για τους κοινούς θνητούς στην υπόλοιπη Γηραιά Ήπειρο η περιγραφή για τον Οζ ήταν ότι είναι φίλος του Τραμπ, γιατρός που έκανε καριέρα στην τηλεόραση και κομπογιαννίτης που πλάσαρε την υδροξυχλωροκίνη ως θεραπεία για την Covid.

Ως κορύφωση του 30ετούς σχεδίου του αμερικανικού νεοσυντηρητικού κινήματος εκλαμβάνει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Αμερικανός οικονομολόγος και πολιτικός αναλυτής, Τζέφρι Σακς.

Σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Columbia αναφέρει, ότι η διοίκηση Μπάιντεν «είναι γεμάτη με τους ίδιους νεοσυντηρητικούς που υποστήριξαν τους πολέμους των ΗΠΑ στη Σερβία (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003), στη Συρία (2011), στη Λιβύη (2011) και που έκαναν τόσα πολλά για να προκαλέσουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.».

Ό, τι καλύτερο συνέβη σε σχέση με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας τον τελευταίο καιρό είναι η άρση του τουρκικού βέτο στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η συνάντηση Μπάιντεν - Ερντογάν. Δεν αφορά άμεσα τη χώρα μας. Στο μέτρο που δένει πιο στενά την Τουρκία στη δυτική συμμαχία ωστόσο, βοηθά να πετύχουμε τον στόχο μας: ένα ήρεμο καλοκαίρι στο Αιγαίο. Διότι κατά τα άλλα η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας κοιμάται ύπνο βαθύ.

Η Σύνοδος Κορυφής Αμερικανικών Κρατών ήδη στην διάρκεια της προετοιμασίας της επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά ότι ζούμε ήδη σε έναν πολυκεντρικό, πολυπολικό, μετα-αμερικανικό κόσμο. Η Κεντρική και Νότια Αμερική την οποία στις αρχές του 20ου αιώνα ο Πρόεδρος Θήοντορ Ρούζβελτ είχε ονομάσει «Πίσω Αυλή» των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά έτοιμη είναι να ακολουθήσει τις ΗΠΑ στην εκστρατεία κατά των αυταρχικών καθεστώτων της Ρωσίας και της Κίνας.

Έναν χρόνο από την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν, ελάχιστοι του αναγνωρίζουν το μεγαλύτερο επίτευγμά του, ότι εν μέσω πανδημίας δημιουργήθηκαν 6,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, τόσες όσες τα πρώτα τρία χρόνια της διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ, που όμως τελείωσε με συνολική απώλεια 3 εκατ. θέσεων, στην κορύφωση της πανδημίας.