...Πολιτικό Κέντρο σημαίνει πολιτικές συμβιβασμού μεταξύ των δυο ταξικών άκρων, ενώ πολιτικές μετριοπάθειας στο κέντρο σημαίνει διακυβέρνηση που βασίζεται στις συμμαχίες του ενός ή του άλλου ταξικού «άκρου» με τα μεσαία στρώματα. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τις απολίτικεςλογικές του μεσαίου ή ενδιάμεσου χώρου. Πολιτικές στο κέντρο σημαίνει μετριοπαθείς πολιτικές,από τα αριστερά και τα δεξιά, προάσπισης της Δημοκρατίας από τους εξτρεμισμούς. Η Μετριοπάθεια όμως είναι η μαγική λέξη που εντέχνως όλα τα ελληνικά κόμματα αποσύρουν από τις διακηρύξεις τους. Γι’ αυτό και ακούμε τα διάφορα περί Προοδευτικού, Μεταρρυθμιστικού, Ριζοσπαστικού, και εγώ δεν ξέρω τι άλλο Κέντρου, αλλά δεν ακούμε τίποτα για μετριοπαθείς πολιτικές στο κέντρο ή έστω και για Μετριοπαθές Πολιτικό Κέντρο.

.. Θεωρώ αναγκαίο ο ευρύτερος χώρος μας να αυτοπροσδιορίζεται και να ονοματίζεται ως η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, ως ο χώρος που πρέπει να αρχίσει και στην Ελλάδα να θεωρείται ως εντασσόμενος στο πραγματικό δίπολο: Δεξιά –Αριστερά. Αυτό που στη Γαλλία λένε οι «Αριστερές της Γαλλίας» έτσι και στην Ελλάδα του 2016 εντός του υπερσυνόλου της ευρύτερης ελληνικής Αριστεράς να θεωρείται ότι εντάσσεται η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και κατ΄ επέκταση ο υπό συγκρότηση χώρος της Δημοκρατικής Προοδευτικής Μεταρρυθμιστικής Παράταξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. είναι κόμματα που ανήκουν στην αριστερά, αλλά δεν είναι η δική μας αριστερά. Και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και αυτά τα κόμματα είναι χώροι πρωτίστως ανταγωνιστικοί απέναντι στη Δεξιά, αλλά και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

Σταθερά βήματα με συναινέσεις

Η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία

Ούτε προοδευτικό κέντρο, ούτε Μεταρρυθμιστικός πόλος

ΠΟΤΑΜΙ, ΚΙΔΗΣΟ, ανέντακτες προσωπικότητες ΝΑΙ. Λεβέντης ΟΧΙ

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ έχει κύριο ρόλο στο εγχείρημα

Ίσως ήρθε ο καιρός ο κ. Τσίπρας να βάλει γραβάτα. Οχι για να συνομιλήσει με το «κίνημα της γραβάτας» αλλά για να συνειδητοποιήσει ο ίδιος πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα για το κόμμα του. Η συμμετοχή του στο γνωστό πάνελ του Νταβός έκανε εξόφθαλμη την αλλαγή. Η ενδυματολογική σημειολογία του κ. Τσίπρα, μόνος χωρίς γραβάτα, έχει πάψει να εκπέμπει την αντισυμβατικότητα ενός νεαρού ριζοσπάστη ηγέτη.

Κάτι καινούργιο χρειάζεται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Ομως πριν από την όποια προσπάθεια για ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου απαιτείται προγραμματική συζήτηση. Μέσα από αυτήν τη διαπίστωση ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης δηλώνει προσηλωμένος στις προτεραιότητες της πόλης και ακυρώνει τα σενάρια που τον εμφανίζουν πρόθυμο να ηγηθεί ενός ενιαίου κεντροαριστερού σχήματος. «Δεν αντιμετωπίζω τον δήμο ως σκαλοπάτι πολιτικής ανέλιξης» λέει στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», με την επισήμανση πως παρά την πίεση που υφίσταται ο ενδιάμεσος χώρος (μεταξύ Αριστεράς - Δεξιάς) διατηρεί το πολιτικό βάρος του.

Η Χάνα Αρεντ υποστήριζε πως υπάρχουν δυο «Αριστερές». Η πρώτη έχει ως κεντρικό της χαρακτηριστικό τον οίκτο και η δεύτερη τη δικαιοσύνη και τη μείωση των ανισοτήτων. Βεβαίως αν ζούσε σήμερα η Αρεντ θα μπορούσε να γράψει και για τη νεοφιλελεύθερη «Δεξιά του οίκτου». Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αρνείται πως στο πλαίσιο της αγοράς παράγονται αυτά που ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν αποκαλεί «κοινωνικά απορρίμματα». Θεωρεί όμως υπεύθυνα για αυτό τα ίδια «τα απορρίμματα» και όχι την αγορά. Ως λύση για αυτά «τα απορρίμματα» προτείνει τη δημιουργία ενός δικτύου ασφαλείας. Αυτό το νεοφιλελεύθερο «δίχτυ ασφαλείας» στην Ελλάδα εκλαμβάνεται ως «αριστερή ιδέα».

Γενικά εμείς καλούμε όλο το Ποτάμι, γιατί όταν συζητάς με ένα κόμμα, συζητάς με όλο το κόμμα, χωρίς να επιχειρούμε μια απόπειρα διείσδυσης τροτσκιστικού χαρακτήρα, για να βρούμε αυτούς που είναι κοντά σε εμάς. Το εάν το Ποτάμι όμως, σαν συλλογικότητα, αποφασίσει να συνεργαστεί με την Δημοκρατική συμπαράταξη, είναι δικό του θέμα. Όπως δικό τους θέμα είναι, σε ψηφοφόρους, παράγοντες και στελέχη που προέρχονται από την Σοσιαλδημοκρατία και βρίσκονται στο Ποτάμι, να καθορίσουν την δικιά τους επιλογή.

Οι πολιτικές, ιδεολογικές διαφορές και ρεύματα είναι ένα εγγενές θα έλεγα χαρακτηριστικό του ευρύτερου πολιτικού χώρου μας. Θα έπρεπε να είναι πλούτος, υλικό για διάλογο και πολιτική ζύμωση που θα κατέληγε σε ένα συνθετικό προγραμματικό κείμενο.

Δεν είναι τόσο απίθανο, δεν είναι ανέφικτο αλλά δεν είναι και εύκολο. Είναι δύσκολο αλλά ταυτόχρονα εφικτό. Βέβαια η κρίση – χρεωκοπία μας έχει φέρει σε ένα σημείο όπου οι παλιές ( σχετικά) εύκολες συνταγές δεν είναι πλέον επίκαιρες. Κράτος και δανεισμός εξυπηρετούσαν τις ανάγκες και τις απαιτήσεις. Μέσω μεγάλων δαπανών και η κατανάλωση ήταν υψηλή αλλά και κάποιοι εκσυγχρονισμοί λάμβαναν χώρα ( όχι όσοι θα έπρεπε αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).

Αναμφισβήτητα, η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ φαίνεται να δρομολογεί ευρύτερες εξελίξεις σε όλη την κομματική γεωγραφία. Έχει ήδη αποκωδικοποιηθεί το τριπλό της πολιτικό μήνυμα, που συνοψίζεται στα εξής : α) στην υπέρβαση της «καραμανλικής» δεξιάς (και του διακριτικού της φλερτ με το ΣΥΡΙΖΑ), β) στην ηλικιακή ανανέωση της ηγεσίας της ΝΔ γ) στην πιθανή μετατόπιση της συντηρητικής παράταξης σε πιο «κεντροδεξιές» θέσεις. Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, πολλοί έσπευσαν, μάλλον αμυντικά, να χαρακτηρίσουν το νέο πρόεδρο της ΝΔ ως «νεοφιλελεύθερο». Αρκεί όμως αυτός ο χαρακτηρισμός για να αντιμετωπιστεί η νέα κινητικότητα στο χώρο της Δεξιάς, ιδίως όταν αυτή σηματοδοτεί βαθύτερες διεργασίες, τουλάχιστον για το χώρο της αντιπολίτευσης ;

Νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να βάλουμε μπροστά καινούργιες δουλειές, ώστε να επανέλθει η ζωή μας σε φυσιολογικές συνθήκες. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται σημαντικά κεφάλαια για επενδύσεις. Όπως επίσης σημαντικοί πόροι απαιτούνται για να αποφύγουμε και άλλους κύκλους μειώσεων στις συντάξεις, αυξήσεων των εισφορών και των ορίων ηλικίας και να μη καταρρεύσει η κοινωνική ασφάλιση.
Και όμως ούτε η σημερινή, ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση καταπιάστηκαν με το θέμα αυτό. Η μεγάλη πλειοψηφία των κυβερνητικών στελεχών, πρώην και νυν, προτιμούν να «αντιπαρατίθενται» στα ΜΜΕ με σκοπό τη φθορά του κομματικού (ή και εσωκομματικού) αντιπάλου.

Οι εξελίξεις με την εκλογή προέδρου στην συντηρητική παράταξη, βεβαίως και επηρεάζουν την κομματική ζωή του τόπου. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί το αντίθετο. Όμως «η ανάγκη δημιουργίας του πόλου της Σοσιαλδημοκρατίας είναι εκ των ων ουκ άνευ». Ο ΣΥΡΙΖΑ εξάλλου ούτε θέλει ούτε μπορεί να την εκφράσει, οι πολιτικές του δε οδηγούν σε νέα αδιέξοδα.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη αποτελεί ακριβώς το πολιτικό όχημα αυτής της συζήτησης και μπορεί να αποτελέσει το επίκεντρο αυτής της προσπάθειας.

Οι ευρωεκλογές έδειξαν κάτι πολύ κρίσιμο: ότι πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα πλησιάζουν επικίνδυνα τη ζώνη της μη κυβερνησιμότητας. Στις ευρωεκλογές βέβαια πάντα τα μεγάλα κόμματα φέρνουν κατώτερα αποτελέσματα από εκείνα των βουλευτικών, όμως για πρώτη φορά είχαμε τόσο χαμηλές εκλογικές επιδόσεις.

Πολλές εκπλήξεις αναμένονται από το συνέδριο των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD) που ξεκινάει την Παρασκευή στο Αμβούργο- αλλά ένα θέμα είναι εκ των προτέρων ξεκάθαρο: ότι θα επικρατήσει στον εσωκομματικό καυγά ο πρόεδρος του κόμματος Κουρτ Μπεκ επί του αντικαγκελαρίου Φραντς Μίντεφερινγκ.