Η διαμάχη για το ασφαλιστικό επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά το γνωστό ρητό: «Οποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Το αντιμνημονιακό μπλοκ είχε καθοριστική συμβολή, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην παραλυτική αδυναμία της χώρας να συζητήσει ήρεμα (πόσο μάλλον να επιλύσει) ένα από τα προβλήματα που από τότε υπέσκαπταν την ευημερία της και την κοινωνική συνοχή της.

...ο κρίσιμος παρονομαστής παραμένει η πραγματική οικονομία, η επιστροφή στην ανάκαμψη – ή μια περαιτέρω συρρίκνωση. Γι’ αυτό ακόμη και μια κακή συμφωνία για το ασφαλιστικό, που κλείνει εγκαίρως την αξιολόγηση, είναι καλύτερη από καμία συμφωνία, που θα έριχνε τη χώρα σε ένα νέο εφιαλτικό σπιράλ.

Η λύση δεν θα προέλθει μονόπαντα από την ανάπτυξη όπως «νεοφιλελεύθεροι και λαϊκιστές» ομονοούν. Εμείς προσθέτουμε μια ακόμη σημαντική παράμετρο στην ανάπτυξη. Η αύξηση της απασχόλησης, η πάταξη της εισφοροδιαφυγής, η ίδια η ανάπτυξη, αλλά και το πολύ ευρύτερο θέμα του συνδυασμού του αναδιανεμητικού με το κεφαλοποιητικό σύστημα αποτελούν πτυχές μιας συνολικής προοδευτικής πρότασης. Πρόταση που αφήνει παγερά αδιάφορο τόσο τον κ. Μητσοτάκη υπερασπιστή της σύγκρουσης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αλλά και τον ριζοσπάστη κ. Τσίπρα που αν και «ριζοσπάστης» δεν θέλει καθόλου να σπάσει τα αυγά του ασφαλιστικού. Αν δεν σπάσουμε όμως τώρα τα αυγά που είναι οι κοινωνικές ανισότητές του συστήματος, δεν θα υπερβούμε την οικονομική και κοινωνική κρίση”.

930.000 εργαζόμενοι, οι περισσότεροι οικογενειάρχες, βρίσκονται στους δρόμους σε μπλόκα, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας καθώς θίγονται από την επιλογή της κυβέρνησης να αυξήσει τις ασφαλιστικές εισφορές υπέρ των Ταμείων τους στο ύψος των εισφορών που καταβάλλουν εδώ και δεκαετίες οι μισθωτοί και οι εργοδότες τους στο ΙΚΑ.

Ολες οι ανεπτυγμένες χώρες μεταρρύθμισαν το ασφαλιστικό τους σύστημα τις τελευταίες δύο 10ετίες. Εμείς μένουμε στο μοντέλο του 1960, που αφενός δεν μπορεί να συντηρηθεί, αφετέρου αποτελεί ανάχωμα στην οικονομική μεγέθυνση – ανάλογο με το χρέος. Αλλά δεν ξεκινάμε ορθολογικά (πώς θα γίνει βιώσιμο και δικαιότερο το σύστημα), συνεχίζουμε πελατειακά: Πως δεν θα φανεί ότι κόβονται οι συντάξεις, έως το 2018.

Κατά μία ερμηνεία, έως ότου γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές...

Τι τελικά σημαίνει η πρόταση του κ. Κατρούγκαλου και της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό; Θα έχουμε μειώσεις συντάξεων ή αυξήσεις; Θα υπάρξουν μειώσεις στις νέες συντάξεις, θα παραμείνουν οι ίδιες ή σε ορισμένες περιπτώσεις θα υπάρξουν μάλιστα και αυξήσεις, όπως διατείνεται η κυβέρνηση;

...Δεν θυμάμαι την Αριστερά, εκείνες τις παλιές καλές μέρες της αστακομακαρονάδας και κάποιων προνομιακών συντάξεων που ξεπερνούσαν τον τελευταίο μισθό (συν εφάπαξ), να χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου, να καταγγέλλει ή έστω να ανησυχεί. Αν τότε διαμαρτυρήθηκε για κάτι, ήταν επειδή η κυβέρνηση δεν μοίραζε περισσότερα λεφτά.
Στην όλη υπόθεση διακρίνω και μια ειρωνική διάσταση: θα περίμενε κανείς από τους μαρξιστές να έχουν πιο έντονη και βαθιά συναίσθηση της «αναγκαιότητας των καιρών».
Φαίνεται όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας την τακτική των «αστικών» κομμάτων, ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς κερδίζεται η εξουσία και πώς διατηρείται, χρησιμοποιώντας ως υπέρτατο όπλο την επικοινωνιακή ρητορική.

Καταπληκτικοί τύποι οι «σοφοί» της επιτροπής Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό: ανακάλυψαν τη σύνταξη με εισοδηματικά κριτήρια - αν έχεις δικό σου σπίτι θα παίρνεις λιγότερα από εκείνον που δεν έχει. Κι αν έχεις δύο αμάξια, θα χρωστάς τη βενζίνη του γείτονα που έχει μόνο ένα και πορεύεται...

Το πόρισμα της Επιτροπής Κατρούγκαλου για το συνταξιοδοτικό ζήτημα αποτελεί ισχυρή τροχιοδεικτική βολή των κυβερνητικών σχεδίων για το μέλλον των συντάξεων.

Από την αλήστου μνήμης 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ εμφανίζεται να συζητά και τη χορήγηση της πενιχρής εθνικής-βασικής σύνταξης με εισοδηματικά κριτήρια!

Η βιαστική υπουργική αναδίπλωση μετά την πάνδημη κατακραυγή μόνο εφησυχασμό δεν μπορεί να προκαλεί.

Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, λοιπόν, βγήκαν ή βγαίνουν από την κρίση. Διέλυσε η κρίση την κοινωνική τους συνοχή; Αυτό ισχυρίζονται, συχνά χαιρέκακα, οι εγχώριοι καταστροφολόγοι και αντιευρωπαϊστές κάθε απόχρωσης. Η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο: η ανεργία στην Ευρώπη αυξήθηκε πολύ λιγότερο από ό,τι στις ΗΠΑ (όπου η κρίση ήταν το ίδιο έντονη), ενώ η φτώχεια και η ανισότητα έμειναν γενικά αμετάβλητες.Πώς το πέτυχαν αυτό; Η βασική διαφορά της Μεγάλης Κρίσης του 1929-31 με τη Μεγάλη Ύφεση του 2007-09 είναι ότι τότε δεν υπήρχε κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας άξιο λόγου – ενώ τώρα ναι.

Αλλη µια γενική απεργία σήµερα: ενάντια στο πολυνοµοσχέδιο που αλλάζειτο καθεστώς των συλλογικών συµβάσεων και επιβάλλει περικοπές στις ΔΕΚΟ, ενάντια στον προϋπολογισµό, το Μνηµόνιο, την κυβερνητική πολιτική γενικότερα. Διαµαρτύρονται χιλιάδες εργαζόµενοι βλέποντας το εισόδηµά τους να µειώνεται, την απασχόλησή τους να απειλείται. Οµως η επαναλαµβανόµενη διαµαρτυρία δεν φτάνει. Ούτε έχει πιθανότητες να επαληθευτεί η ρητορική της ΓΣΕΕ, ότι «οι εργαζόµενοι µε ενωτικούς αγώνες και δράση θα ακυρώσουν στην πράξητις αντεργατικέςρυθµίσεις».

Σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της ασφαλιστικής ισονομίας των πολιτών χαρακτηρίζει ο Μάνος Ματσαγγάνης, επίκουρος καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τον νέο ασφαλιστικό νόμο.
Σπεύδει, πάντως, να προσθέσει ότι το βήμα αυτό είναι ανεπαρκές όσον αφορά την εξάλειψη των εξαιρέσων και των σκανδαλωδών προνομίων, που έρχονται από το παρελθόν και συνεχίζουν να ισχύουν, για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων.
Η κριτική του καθηγητή έχει πρωτίστως να κάνει με το ότι ενώ υπήρχε τώρα μια καταπληκτική ευκαιρία για να ενοποιηθεί μια και καλή το ασφαλιστικό σύστημα, αυτό δεν συνέβη.