Η ανάληψη πρωτοβουλιών για συνταγματική αναθεώρηση βρίσκεται, όπως φαίνεται, σε τελική ευθεία. Πριν λοιπόν διατυπωθούν οι τελικές προτάσεις, ως προς τις αναθεωρητέες διατάξεις, θα ήταν νομίζω χρήσιμο οι πολιτικές δυνάμεις να σταθμίσουν, για μια ακόμη φορά, την κρίσιμη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας αλλά και τους δυσμενείς ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς.

Το πρώτο που προκύπτει, νομίζω, από μια τέτοια στάθμιση, είναι το ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια μαξιμαλιστικών αντιθέσεων και διχαστικών επιλογών, διότι το πρώτο κριτήριο που πρέπει να πρυτανεύσει, απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, είναι η αναζήτηση συναινετικών και συνθετικών λύσεων

...Δεν μας έφταιξε το σύνταγμα μέχρι τώρα. Εκεί που καταντήσαμε και αν κάτι άντεξε και αντέχει και πρέπει να το φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού είναι το σύνταγμα. Το σύνταγμα, δηλαδή η δημοκρατική συνταγματική νομιμότητα άντεξε, και όχι μόνο άντεξε αλλά έδειξε και μια ευελιξία και μια προσαρμοστικότητα και έναν σεβασμό θα έλεγα στην λαϊκή κυριαρχία και στο εκλογικό παιχνίδι, στους κανόνες του εκλογικού παιχνιδιού που είναι αξιοθαύμαστη. Και ερχόμαστε τώρα αυτό το μοναδικό πράγμα που μας έχει απομείνει να μας ενώσει και να παίζουμε μαζί του;

...Δεν είναι ότι πάσχουμε από απουσία προτάσεων, γενικώς. Κάθε άλλο μάλιστα. Οι περισσότερες όμως από αυτές προβάλλονται εική και ως έτυχε, σαν σε πασαρέλα για την ανάδειξη των πιο ελκυστικών και των πιο «πιασάρικων». Αυτό λοιπόν που κατά την άποψή μου είναι η μεγάλη πρόκληση για τον χώρο αυτόν και εκεί θα επιμείνω ιδίως με την σημερινή μου εισήγηση, είναι το να αναδειχθεί η ειδοποιός διαφορά μεταξύ αφενός μεν μιας γνήσια προοδευτικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής –που θα σηματοδοτήσει την μεγάλη αλλαγή παραδείγματος που έχει ανάγκη η χώρα– και μιας φλύαρης και ψευδεπίγραφα ουδέτερης μεταρρυθμιστικής ρητορείας.

Για την αναθεώρηση του Συντάγματος τα τελευταία χρόνια έχουν ειπωθεί πολλά μεγάλα λόγια και έχουν δοθεί αντίστοιχες υποσχέσεις, πλην όμως χωρίς κανένα αντίκρισμα έως τώρα. Η ανακολουθία αυτή, μάλιστα, δεν βαρύνει μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αφού για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία απαιτείται απλώς πρόταση 50 βουλευτών.

Στη συνέχεια, βέβαια, συγκροτείται μια επιτροπή που εξειδικεύει τις προτεινόμενες για αναθεώρηση διατάξεις και με βάση τις προτάσεις της αποφασίζει η Ολομέλεια της Βουλής, σε δύο συνεδριάσεις που απέχουν μεταξύ τους έναν μήνα, με την ειδική πλειοψηφία των 3/5 του συνόλου των βουλευτών (180).

Σε άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής» (5.10.2014) πρότεινα την αναθεώρηση του συνταγματικού άρθρου 110 γιατί «κλειδώνει» το Σύνταγμα και εμποδίζει αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Επίσης υποστήριξα ότι το Ελληνικό Σύνταγμα είναι μεγάλο (27.000 λέξεις), κλειδωμένο (άρθρο 110) και κακό. Επιπλέον δείχνω με στατιστικές αναλύσεις δεδομένων από τις χώρες του ΟΟΣΑ ότι τέτοια συντάγματα συνδυάζονται με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και μεγάλη διαφθορά.

Το ελληνικό Σύνταγμα του 1864 υπήρξε η σημαντικότερη κατάκτηση του δημοκρατικού φιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική ζωή του 19ου αιώνα. Η σημασία του ως μνημείου πολιτικού λόγου και πολιτικής σκέψης ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου και οπωσδήποτε δεν μπορεί να αξιολογηθεί αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας φορμαλιστικής νομικής προσέγγισης.