Η Γαλλία έχει από χτες το βράδυ νέο (κυριολεκτικά) πρόεδρο : τον Εμμανουέλ Μακρόν, 39 ετών. Ο σοσιαλ-φιλελεύθερος τέως υπουργός οικονομικών του Φρανσουά Ολαντ νίκησε–ευτυχώς- την επικίνδυνη ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν με μεγάλη διαφορά αν και η ακροδεξιά συγκέντρωσε πρωτόγνωρο αριθμό ψήφων. Πάντως η ξεκάθαρη νίκη του Μακρόν σημαίνει πολλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς για μας αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία.

Όμως αυτή η νέα εποχή της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας δεν θα αρχίσει καν με την επίσημη εγκατάσταση του κ.Μακρόν στο προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων στις 14 Μαϊου και με τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του. Θα ξεκινήσει τον Ιούνιο όταν θα εκλεγεί η νέα Εθνοσυνέλευση. Και αυτή θα αποτελέσει τον τρίτο γύρο της προεδρικής εκλογής. Θα κρίνει τη συνέχεια.

Ο νέος πρόεδρος δεν έχει ακόμα κόμμα. Το φτιάχνει. Ενώ τα υπάρχοντα άρχισαν είδη αγώνα επιβίωσης, πόλη με πόλη και χωριό με χωριό. Μπορεί οι εκτός παράδοσης προκριματικές να οδήγησαν στη διάλυση των κομματικών μηχανισμών και στην απόσυρση των κυριότερων ηγετών (Σαρκοζί, Ζυπέ, εμμέσως από ρεαλισμό του ίδιου του Ολαντ) όμως αυτά τα κόμματα θέλουν να ζήσουν: αντιπροσωπεύουν πάντα κάτι το καίριο. Έστω και αν η μόδα θέλει αυτό να μην υπάρχει πια, αντιπροσωπεύουν την δεξιά και την αριστερά με την τεράστια ιστορία τους και το υπαρξιακό δέσιμό τους με την γαλλική κοινωνία. Την υπέρβασή τους που είχε αποπειραθεί χωρίς τελικά επιτυχία ένας γίγας όπως ο Ντε Γκώλ φαντάζει τουλάχιστον δύσκολο να την εγκαθιδρύσει ο κ.Μακρόν.

Η ηττημένη δεξιά θα κονταροχτυπηθεί με το ηττημένο Εθνικό Μέτωπο ενώ το κέντρο θα στηρίξει τον νέο πρόεδρο. Η κομμουνιστική αριστερά θα αποπειραθεί να μην καταποντιστεί οριστικά από τον «σύμμαχό» της Μελανσόν που θέλει να κυριαρχήσει στο χώρο και την αντιπολίτευση. Και κυρίως η επίσης ηττημένη και διασπασμένη σοσιαλιστική παράταξη θα αρχίσει με τις εκλογές του Ιουνίου μια νέα «μακρά πορεία» ανασυγκρότησης γύρω, αλλά όχι μόνον, από όσους αντιτάχτηκαν στη δεξιά οικονομική στροφή του Ολαντ, βασικό αίτιο της προσωπικής και παραταξιακής ήττας του.

Όσο για τον ίδιο τον Φρανσουά Ολάντ που παραδίδει την σκυτάλη, οι καταδίκες της πολιτείας του είναι βιαστικές και κυρίως, στα περισσότερα, άδικες. Πέτυχε πολλά και δύσκολα σε όλους τους τομείς όπως την παγκόσμια συμφωνία για την αντιμετώπιση τη κλιματικής αλλαγής που θέλει να ανατρέψει ο Τραμπ ή την ενίσχυση του διεθνούς και ευρωπαϊκού ρόλου της χώρας του, τον «γάμο για όλους» παρά τον εξοντωτικό πόλεμο της καθολικής εκκλησίας. Και εξισορρόπησε ως ένα βαθμό τα φορολογικά βάρη.

Κυρίως, τίμησε το πρώτο καθήκον του που ήταν να σταθεί όρθιος απέναντι στην κρίση ενώ η τρομοκρατία προκαλούσε εκατοντάδες νεκρούς. Και το κατόρθωσε αντιμετωπίζοντας με γενναιότητα, σε μια χώρα με πέντε εκατομμύρια γάλλους μουσουλμάνους τον κίνδυνο ενός γενικευμένου ρατσισμού που καλλιεργούσε η ακροδεξιά και όχι μόνο και συνεπώς ενός εμφυλίου.