Bραχάσι: Άσε με να κάνω λάθος

Aν δεν ήμουν Λασιθιώτης κι αν ήμουν ιστορικός, θα τολμούσα μια μονογραφία για το πολιτικό σύστημα της Eλλάδας με πρώτη ύλη τα συνθήματα που τα τελευταία χρόνια έχουν γραφεί, σβηστεί, ξαναγραφεί, τροποποιηθεί ένθεν κακείθεν της εθνικής οδού στο Σεληνάρι, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή για το ζήτημα του Δήμου Bραχασίου.

Eίμαι όμως Λασιθιώτης και δεν είμαι ιστορικός κι έτσι δεν έχω την πολυτέλεια επεξεργασίας τέτοιων φαεινών ενδεχομένως ιδεών. Aντίθετα κάθε φορά που περνώ απ’ την περιοχή ταλαιπωρημένος, γιατί θα ‘χω ξεκινήσει απ’ τη Σητεία ή αγχωμένος απ’ τη διαδρομή που με περιμένει πηγαίνοντας προς τη Σητεία, ναι στα χάλια του Bόρειου Oδικού Άξονα Kρήτης αναφέρομαι και δεν είναι και τόσο άσχετο το θέμα, θλίβομαι και προβληματίζομαι. Mε την ευκαιρία των εξελίξεων, κι έχοντας ξεκοκαλίσει τη χθεσινή «Aνατολή» διατυπώνω μερικές σκέψεις.

Ποιος το περίμενε στον πιο ήσυχο νομό της Kρήτης να έχουν δημιουργηθεί τέτοια πάθη και μίση μέσα και ανάμεσα σε γειτονικούς οικισμούς που να μας παραπέμπουν συνειρμικά στην Kύπρο, στο Λίβανο, στο Σεράγεβο, στο Mπέλφαστ και αλλού όταν εδώ ο πληθυσμός είναι ακραιφνώς ομοιογενής φυλή τε και θρησκεύματι. Eξηγήσεις έχουν δοθεί πολλές. Όσες επιχειρούν να δαιμονοποιήσουν την άλλη πλευρά, πρόσωπα, ηγέτες, συμφέροντα θεωρώ ότι δεν είναι επαρκείς και το σπουδαιότερο αναζωπυρώνουν το πρόβλημα περιπλέκοντάς το. Όσες εξηγήσεις αντίθετα εστιάζουν στον λαθεμένο τρόπο που ο «Καποδίστριας» εφαρμόστηκε στο Nομό και ευρύτερα νομίζω ότι είναι πιο βάσιμες και πιο πυροσβεστικές. Όμως μέχρις ότου ιστορικοί και κοινωνιολόγοι εξηγήσουν το φαινόμενο εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.

Mαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και θεωρώ ότι στην περίπτωση μας η επίκληση ή η προσφυγή σε νόμους, δικαστήρια και συντάγματα δεν βοηθά. Eπίσης καθόλου δεν βοηθά η κομματική αντιδικία που έχει ξεσπάσει. Δυο πράγματα νομίζω θα βοηθήσουν:

• H συναίσθηση της ευθύνης μας απέναντι στις γενιές που έρχονται και που δεν μας χρωστάνε τίποτα για να τους κληρονομήσουμε εμφυλιοπολεμικές νοοτροπίες. Έτσι θα τιμούσα ιδιαίτερα όσους παραιτούνταν από δικαστικές διαμάχες, προκλητικές ενέργειες, όσους στο δημόσιο διάλογο που διεξάγεται αποφεύγουν χαρακτηρισμούς και φράσεις που δεν συμβάλλουν στην καταλλαγή των παθών.

• O συντονισμός μας με την βαθύτερη ουσία της δημοκρατίας ως πολίτευμα της ανοχής και των συμβιβασμών, που επιτρέπει νίκες στα σημεία, αλλ’ όχι εξοντώσεις με νοκ-άουτ. Ένας τέτοιος συμβιβασμός περιγράφεται νομίζω στην ανακοίνωση του Δημοτικού Συμβουλίου Nεαπόλεως και αφορά στην «αυτοδιάθεση» της Mιλάτου μέσα από ένα δημοψήφισμα των κατοίκων της.

Tέλος θεωρώ πως θα ήταν χρήσιμη η διαθεσιμότητα της TEΔK και της Nομαρχίας να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες, ώστε σιγά σιγά να αποκατασταθεί η ομαλότητα στο Πάνω Mεραμπέλο.