Οι εργαζόμενοι στο ΥΠΟΙΚ δεν διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους, αλλά το αυτονόητο δικαίωμα της αναγνώρισης των συμβάσεων τους

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στο υπουργείο Οικονομικών και στους λοιπούς φορείς (ΑΑΔΕ, εφορίες κ.λπ.) διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμά τους στην εργασία.

Αφού έζησαν, για περισσότερο από μια δεκαετία ορισμένοι εξ αυτών, μια σύγχρονη εργασιακή «ομηρεία» με τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, που υποκρύπτουν ξεκάθαρα μια ενιαία σύμβαση αορίστου χρόνου, αφού το Δημόσιο αξιοποίησε τις πολύτιμες υπηρεσίες τους για πολλά έτη, ξαφνικά αποφασίστηκε, παντελώς αναιτιολόγητα, η απόλυσή τους.

Οι εργαζόμενοι στο ΥΠΟΙΚ δεν διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους, αλλά το αυτονόητο δικαίωμα της αναγνώρισης των συμβάσεων τους ως συμβάσεων αορίστου χρόνου, όπως συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Μεγάλος χαμένος από την εξέλιξη αυτή δεν είναι άλλος από το ίδιο το Δημόσιο, που μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της πανδημίας αποφάσισε να «εργολαβοποιήσει» τις συγκεκριμένες υπηρεσίες, δίχως στην ουσία να υφίσταται κανένα οικονομικό όφελος για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες μέχρι σήμερα έχουν αποδείξει ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες καθαριότητας, που, ειδικά λόγω της πανδημίας, έχουν οξυνθεί. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι, λόγω της επίσκεψης χιλιάδων πολιτών στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών, οι ανάγκες για απολύμανση και καθαρισμό έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.

Οι ίδιοι οι υπάλληλοι των εφοριών, διά των συνδικαλιστικών τους οργάνων, καταγγέλλουν ότι η διακοπή της εργασίας των καθαριστών/ριών έχει προκαλέσει χάος στα κτήρια της ΑΑΔΕ και στις εφορίες. Παράλληλα αποδεικνύεται ότι η ανάθεση σε εξωτερικά συνεργεία είναι πολύ πιο δαπανηρή.

Επίσης είναι γνωστό ότι ο εργαζόμενες που απασχολούνται στις συγκεκριμένες θέσεις έχουν αποκτήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους υπηρεσιακούς παράγοντες, έχουν συχνά πρόσβαση σε ευαίσθητο κατασχεμένο υλικό, γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες των κτηριακών υποδομών λόγω της μακρόχρονης εμπειρίας τους.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι καθαριστές και οι καθαρίστριες συχνά απασχολούνταν και σε αλλότρια καθήκοντα. Λόγω της συνολικότερης υποστελέχωσης που υπάρχει στην ΑΑΔΕ και της τρομακτικής εντατικοποίησης της εργασίας που επικρατεί (μειώσεις προσωπικού, αλλεπάλληλες συγχωνεύσεις ΔΟΥ κ.λπ.), ένα σημαντικό κομμάτι του προσωπικού Υ.Ε. καθαριότητας ΙΔΑΧ που δουλεύει στις ΔΟΥ δεν απασχολείται επί της ουσίας στην καθαριότητα, αλλά αναγκαστικά εξυπηρετεί τους πολίτες στη συναλλαγή!

Ο αγώνας των εργαζομένων στην καθαριότητα είναι ένας αγώνας δίκαιος. Η Δικαιοσύνη οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να σταθμίσει το μεγάλο όφελος που προκύπτει για το δημόσιο συμφέρον.