Ο δικομματισμός καταρρέει, μην τους αφήσεις να ορθοποδήσουν…
Βάλε και εσύ ένα χεράκι…
Κώστας Ζαχαριάδης, τ. 37, Ενεδρα, Δημοσιευμένο: 2008-05-28
Δεν είναι η εκλογή νέων προσώπων σε νευραλγικές θέσεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό που δείχνουν ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εισβάλουν στη κεντρική πολιτική σκηνή με οργή και ορμή. Επιτέλους συντελούνται πολιτικές διεργασίες σε όλο και μεγαλύτερο φάσμα της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής ζωής οι οποίες συνολικοποιoύνται και αντανακλώνται στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Ο δικομματισμός βουλιάζει στο βούρκο που ο ίδιος τόσα χρόνια παρήγαγε. Καλά να πάθει!!! Δεν θα είναι η αριστερά αυτή που θα του δώσει χείρα βοηθείας… Ας το παλέψει ο Ζαχόπουλος, ο Τριανταφυλόπουλος, ο Θέμος, ο Κορωνιάς (με τις υποκλοπές), οι μπάτσοι με τις ζαρντινιέρες, οι βασανιστές των μεταναστών στο αστυνομικό τμήμα της ομόνοιας, οι εμπρηστές του καλοκαιριού, οι υπεύθυνοι του σκανδάλου της JP Morgan και του σκανδάλου του χρηματιστηρίου, ας το κάνει ο Άδωνης Γεωργιάδης, ας ντοπαριστούν λίγο και ας σηκώσει το βάρος ο Χρήστος Ιακώβου, ας τρέξει ο Τζέκος . Η αριστερά σήμερα επαναφέρει στην πολιτική καθημερινότητα ένα νέο σύστημα αρχών και αξιών και διεκδικεί γιατί όχι την ριζική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και την κοινωνική πλειοψηφία .
Κρίση ταυτότητας κρίση ύπαρξης
Τα γεγονότα στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές της δεκαετίας του 90 έφεράν την αριστερά όχι απλώς σε ένα τακτικό αδιέξοδο αλλά επερωτήθηκε το νόημα της ύπαρξης της γενικώς. Η παντοδυναμία του νεοφιλελευθερισμού και η προβολή του ως μοναδικός και ασφαλής δρόμος για τη λύση των προβλημάτων της ανθρωπότητας σε συνδυασμό με την έξαρση του εθνικισμού (στη γειτονιά μας στα Βαλκάνια το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό ) και ενός ακροδεξιού- νεοφασιστικού παραληρήματος σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πίεσε και εξακολουθεί να πιέζει την αριστερά. Όμως σήμερα δεν ειμαστε στην περίοδο των υποσχέσεων και των οραμάτων που έδωσε ο νεοφιλελευθερισμός στις αρχές της δεκαετίας του 90. Σήμερα βιώνουμε τις συνέπειες και βλέπουμε ότι όχι απλώς δεν είναι σε θέση να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων αλλά ακομα και η βιτρίνα του έχει τσαλακωθεί. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σπρώχνονται προς την ανέχεια και το κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο στον ανεπτυγμένο κόσμο ενώ στον αναπτυσσόμενο ολόκληρες κοινότητες εξεγείρονται καθώς δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα βασικά για να ζήσουν.
Η ελπίδα γεννήθηκε στους δρόμους…
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 το «there is no alternative» της κυρίαρχης ιδεολογίας αμφισβητήθηκε με έντονο τρόπο από το κίνημα των Ζαπατίστας και τις κοινότητες που αυτοργανώθηκαν στο Μεξικό κατ αρχήν και στη συνέχεια από το no-global και alterglobal κίνημα. Είναι γνωστοί οι σταθμοί των διεθνών συναντήσεων του Σιάτλ, της Γένοβας, της Φλωρεντίας, του Πόρτο Αλέγκρε, του φόρουμ της Αθήνας και αλλού που τα κοινωνικά κινήματα απάντησαν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος και συνεχίζουν να το κανουν μέσα από το παγκόσμιο και το ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ.
Αυτά είναι τα μεγάλα σημεία συνάντησης που πέρα από τον ουσιαστικό τους ρόλο είχαν και έναν βαθιά συμβολικό διότι ήταν διαδηλώσεις απέναντι σε συνεδριάσεις του G8, του ΠΟΕ (παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου) και του ΔΝΤ (διεθνούς νομισματικού ταμείου), σε συμβούλια αρχηγών της Ε.Ε. κλπ
Πέρα όμως από τα μεγάλα και τα «φανταχτερά» γεγονότα υπήρξαν και οι μικρές εστίες φωτιάς που αποδόμησαν αυτή τη μαγική εικόνα της υποταγής της κοινωνίας στην οικονομία που καλλιεργούνταν από τον νεοφιλελευθερισμό. Τα κινήματα των πολιτών για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, το κίνημα για την παραλία στο ελληνικό, το κίνημα ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, τα κινήματα για μικρά τοπικά ζητήματα, έδειξαν το δρόμο για ένα νέο πολιτικό τοπίο.
Κινήματα παιδείας- μάθαμε πως είναι να μην χάνεις, πως είναι να νικάς.
Την περασμένη διετία ο χώρος της εκπαίδευσης συγκρούστηκε συνολικά με τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης και πρακτικής. Μαθητικές καταλήψεις, απεργίες δασκάλων, καταλήψεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, απεργίες καθηγητών δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας σήκωσαν ισχυρές αντιστάσεις απέναντι στη λογική της κυβέρνησης που δεν ήταν άλλη από την απαξίωση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας προς όφελος του ιδιωτικού, την προσπάθεια να εντατικοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι σπουδές και να πειθαρχηθεί η νεολαία. Το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι μετα από πολλά χρόνια και ενώ υπήρχε συναίνεση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις όχι απλά σταμάτησε η διαδικασία των αλλαγών στην παιδεία αλλά σταμάτησε μια συνταγματική αναθεώρηση συνολικά κ αυτό έγινε με την συμμαχία των δυνάμεων της κοινωνίας με τις δυνάμεις της αριστεράς.
Συνεπώς στην αριστερά δεν υπάρχουν απλώς κάτι τύποι που τα λένε καλά έχουν δίκιο αλλά είναι ρομαντικοί και αυτά που λένε δεν μπορούν να εφαρμοστούν, αλλά στην αριστερά υπάρχουν κάτι τύποι που λένε σωστά και εφαρμόσιμα πράγματα που αλλάζουν τη ζωή μας προς το καλύτερο (ελεύθεροι χώροι, ανοιχτές παραλίες) ή τουλάχιστον γλιτώνουμε από τα χειρότερα (συνταγματική αναθεώρηση).
Οικολογικό κίνημα και στην Ελλάδα
Πέρα από τα περιβαλλοντικά κινήματα τοπικού χαρακτήρα και για ειδικά ζητήματα από πέρσι το καλοκαίρι άρχισε και στην Ελλάδα με έναν αρκετά ιδιότυπο τρόπο να αναπτύσσεται ραγδαία ένα περιβαλλοντικό κίνημα με μια συνολική θεώρηση των πραγμάτων και των παραμέτρων του οικολογικού προβλήματος. Η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή κρίση, το επισιτιστικό πρόβλημα είναι ζητήματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα των λαών και είναι ζητήματα τα οποία μπλέκουν με την οικονομία και την ανάπτυξη. Η νέα κατάσταση με το παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόβλημα από τη μια φέρνει τον καπιταλισμό μπροστά στα αδιέξοδα του όπως η υπερκατανάλωση, η εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων και την αριστερά στη διαδικασία αναζήτησης νέων δρόμων για κοινωνίες οπού όχι μόνο δεν θα υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και που οι άνθρωποι θα ζουν σε αρμονία και ισορροπία με τη φύση και το περιβάλλον.
Στην Ελλάδα η εξάρτηση της οικονομίας από το πετρέλαιο και η αποπομπή από το πρωτόκολλο του Κιότο έδειξε πόσο πραγματικά ανίκανες είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρονών να εκμεταλλευθούν την ηλιακή, την αιολική και την ενέργεια των θαλάσσιων κυμάτων που η χώρα μας είναι εξαιρετικά προικισμένη. Η κυβέρνηση καταφεύγει στη λύση του Λιθάνθρακα προκείμενου να εξυπηρετήσει τα οικονομικά συμφεροντα που λυμαίνονται το χώρο της ενέργειας ή ακόμα χειρότερα στη λύση της πυρηνικής ενέργειας σαν να μην εχει διδαχτεί τίποτα από τις μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές του 20ου αιώνα. Οι καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού έδειξαν ότι παρα τις επανειλημμένες εκλύσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων, δημοτικών αρχών πολιτικών κομμάτων για αποτελεσματική πρόληψη και προστασία του δάσους ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού, η κυβέρνηση το έβλεπε και το βλέπει σαν κάτι που χρειάζεται πολύ χρήμα για να συντηρηθεί και δεν σου αποδίδει τίποτα (οικονομικά προφανώς).
Μοναδική δύναμη αντιπολίτευσης στην κεντρική πολιτική σκηνή
Σημαντικό ζήτημα για την αλλαγή του πολιτικού τοπίου στη χώρα έπαιξε και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολλές περιπτώσεις ήταν η μοναδική δύναμη αντιπολίτευσης στη ΝΔ με ξεκάθαρο και κρουστικό πολιτικό λόγο που έβαζε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν με βάση τις διαχωριστικές γραμμές που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βάλει.
Εδώ καθοριστικό ρόλο έπαιξε η αμφίσημη και θολή στάση του ΠΑΣΟΚ σε μια σειρά ζητημάτων, με πρωτο και καλύτερο το ζήτημα του Άρθρου 16, και εν συνεχεία το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της ολυμπιακής , της υποβάθμισης του ασφαλιστικού συστήματος (προτάσεις Γιαννίτση, νόμος Ρέππα, αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο) και αλλά, έδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορει να τραβήξει ή καλύτερα δεν θέλει να τραβήξει διαχωριστική γραμμή με το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό δεν συνέβη τυχαία ή κατά λάθος, αφενός το ΠΑΣΟΚ είναι δέσμιο του κυβερνητικού παρελθόντος του που στην ουσία ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις που σήμερα ολοκληρώνει η ΝΔ αφετέρου η σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά δεν έχει διαχωρίσει τη στάση της σε πολλά ζητήματα και προς το παρόν φαίνεται να συγκλίνει με τη χριστιανοδημοκρατία..
Αλλάζουμε το τοπίο με τα κινήματα και με κρουστικές αντινεοφιλελεύθερες προτάσεις
Η απότομη αύξηση των δυνάμεων της αριστεράς δεν μπορει σε καμία περίπτωση να μας κάνει να εφησυχάζουμε ή να θεωρούμε ότι βρισκόμαστε κοντά στην λύση του προβλήματος, είναι πάντως στοιχείο ενθαρρυντικό και εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Ένα βασικό δίδαγμα που πρέπει να πάρουμε και από τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία είναι ότι ο δρόμος για μια πραγματική αλλαγή πορείας προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας και σε βάρος των δυνάμεων της αγοράς είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και περιπλοκή υπόθεση. Σίγουρα πάντως η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης περνά μέσα από την ένταση των κοινωνικών πολώσεων, από την ένταση των κοινωνικών κινημάτων και από τη συγκρότηση ενός κρουστικού προγράμματος, αντινεοφιλελεύθερου που θα «αλληλομολύνεται» με τα κοινωνικά κινήματα και με τις υποτελείς κοινωνικές ομάδες. Σήμερα είναι περισσότερη επίκαιρη από ποτέ η υπεράσπιση των αξιών της δημοκρατίας της κοινωνικής αλληλεγγύης και οικολογική εγρήγορση για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που μας πηγαίνει σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.
Δεν έχουμε χρόνο για ενδοαριστερό ξεκατίνιασμα
Την ώρα που ο κόσμος καίγεται (και κυριολεκτικά) μερικοί καταναλώνουν ενέργεια για να μετρήσουμε επαναστατικότητες, βγάζουν τα αριστερόμετρο, κανουν αναλύσεις επι αναλύσεων για το πόσο αφομοιώσιμη είναι η άλλη άποψη στην αριστερά και αλλά τέτοια. Εμείς τους καλούμε να φύγουν από το περιθώριο και να έρθουν να παλέψουμε μαζί εκεί που συμφωνούμε για να σταματήσουμε την επίθεση για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Οι ενδοαριστερές διενέξεις ήταν πάντα το βούτυρο στο ψωμί των δυνάμεων που υπονομεύουν συμφεροντα και κατακτήσεις των υποτελών κοινωνικών ομάδων. Όποιος μένει απ έξω ας πάρει την ευθύνη.
Ο δικομματισμός βουλιάζει στο βούρκο που ο ίδιος τόσα χρόνια παρήγαγε. Καλά να πάθει!!! Δεν θα είναι η αριστερά αυτή που θα του δώσει χείρα βοηθείας… Ας το παλέψει ο Ζαχόπουλος, ο Τριανταφυλόπουλος, ο Θέμος, ο Κορωνιάς (με τις υποκλοπές), οι μπάτσοι με τις ζαρντινιέρες, οι βασανιστές των μεταναστών στο αστυνομικό τμήμα της ομόνοιας, οι εμπρηστές του καλοκαιριού, οι υπεύθυνοι του σκανδάλου της JP Morgan και του σκανδάλου του χρηματιστηρίου, ας το κάνει ο Άδωνης Γεωργιάδης, ας ντοπαριστούν λίγο και ας σηκώσει το βάρος ο Χρήστος Ιακώβου, ας τρέξει ο Τζέκος . Η αριστερά σήμερα επαναφέρει στην πολιτική καθημερινότητα ένα νέο σύστημα αρχών και αξιών και διεκδικεί γιατί όχι την ριζική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και την κοινωνική πλειοψηφία .
Κρίση ταυτότητας κρίση ύπαρξης
Τα γεγονότα στα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις αρχές της δεκαετίας του 90 έφεράν την αριστερά όχι απλώς σε ένα τακτικό αδιέξοδο αλλά επερωτήθηκε το νόημα της ύπαρξης της γενικώς. Η παντοδυναμία του νεοφιλελευθερισμού και η προβολή του ως μοναδικός και ασφαλής δρόμος για τη λύση των προβλημάτων της ανθρωπότητας σε συνδυασμό με την έξαρση του εθνικισμού (στη γειτονιά μας στα Βαλκάνια το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό ) και ενός ακροδεξιού- νεοφασιστικού παραληρήματος σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πίεσε και εξακολουθεί να πιέζει την αριστερά. Όμως σήμερα δεν ειμαστε στην περίοδο των υποσχέσεων και των οραμάτων που έδωσε ο νεοφιλελευθερισμός στις αρχές της δεκαετίας του 90. Σήμερα βιώνουμε τις συνέπειες και βλέπουμε ότι όχι απλώς δεν είναι σε θέση να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων αλλά ακομα και η βιτρίνα του έχει τσαλακωθεί. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σπρώχνονται προς την ανέχεια και το κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο στον ανεπτυγμένο κόσμο ενώ στον αναπτυσσόμενο ολόκληρες κοινότητες εξεγείρονται καθώς δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα βασικά για να ζήσουν.
Η ελπίδα γεννήθηκε στους δρόμους…
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 το «there is no alternative» της κυρίαρχης ιδεολογίας αμφισβητήθηκε με έντονο τρόπο από το κίνημα των Ζαπατίστας και τις κοινότητες που αυτοργανώθηκαν στο Μεξικό κατ αρχήν και στη συνέχεια από το no-global και alterglobal κίνημα. Είναι γνωστοί οι σταθμοί των διεθνών συναντήσεων του Σιάτλ, της Γένοβας, της Φλωρεντίας, του Πόρτο Αλέγκρε, του φόρουμ της Αθήνας και αλλού που τα κοινωνικά κινήματα απάντησαν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος και συνεχίζουν να το κανουν μέσα από το παγκόσμιο και το ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ.
Αυτά είναι τα μεγάλα σημεία συνάντησης που πέρα από τον ουσιαστικό τους ρόλο είχαν και έναν βαθιά συμβολικό διότι ήταν διαδηλώσεις απέναντι σε συνεδριάσεις του G8, του ΠΟΕ (παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου) και του ΔΝΤ (διεθνούς νομισματικού ταμείου), σε συμβούλια αρχηγών της Ε.Ε. κλπ
Πέρα όμως από τα μεγάλα και τα «φανταχτερά» γεγονότα υπήρξαν και οι μικρές εστίες φωτιάς που αποδόμησαν αυτή τη μαγική εικόνα της υποταγής της κοινωνίας στην οικονομία που καλλιεργούνταν από τον νεοφιλελευθερισμό. Τα κινήματα των πολιτών για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, το κίνημα για την παραλία στο ελληνικό, το κίνημα ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, τα κινήματα για μικρά τοπικά ζητήματα, έδειξαν το δρόμο για ένα νέο πολιτικό τοπίο.
Κινήματα παιδείας- μάθαμε πως είναι να μην χάνεις, πως είναι να νικάς.
Την περασμένη διετία ο χώρος της εκπαίδευσης συγκρούστηκε συνολικά με τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης και πρακτικής. Μαθητικές καταλήψεις, απεργίες δασκάλων, καταλήψεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, απεργίες καθηγητών δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας σήκωσαν ισχυρές αντιστάσεις απέναντι στη λογική της κυβέρνησης που δεν ήταν άλλη από την απαξίωση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας προς όφελος του ιδιωτικού, την προσπάθεια να εντατικοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι σπουδές και να πειθαρχηθεί η νεολαία. Το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι μετα από πολλά χρόνια και ενώ υπήρχε συναίνεση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις όχι απλά σταμάτησε η διαδικασία των αλλαγών στην παιδεία αλλά σταμάτησε μια συνταγματική αναθεώρηση συνολικά κ αυτό έγινε με την συμμαχία των δυνάμεων της κοινωνίας με τις δυνάμεις της αριστεράς.
Συνεπώς στην αριστερά δεν υπάρχουν απλώς κάτι τύποι που τα λένε καλά έχουν δίκιο αλλά είναι ρομαντικοί και αυτά που λένε δεν μπορούν να εφαρμοστούν, αλλά στην αριστερά υπάρχουν κάτι τύποι που λένε σωστά και εφαρμόσιμα πράγματα που αλλάζουν τη ζωή μας προς το καλύτερο (ελεύθεροι χώροι, ανοιχτές παραλίες) ή τουλάχιστον γλιτώνουμε από τα χειρότερα (συνταγματική αναθεώρηση).
Οικολογικό κίνημα και στην Ελλάδα
Πέρα από τα περιβαλλοντικά κινήματα τοπικού χαρακτήρα και για ειδικά ζητήματα από πέρσι το καλοκαίρι άρχισε και στην Ελλάδα με έναν αρκετά ιδιότυπο τρόπο να αναπτύσσεται ραγδαία ένα περιβαλλοντικό κίνημα με μια συνολική θεώρηση των πραγμάτων και των παραμέτρων του οικολογικού προβλήματος. Η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή κρίση, το επισιτιστικό πρόβλημα είναι ζητήματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα των λαών και είναι ζητήματα τα οποία μπλέκουν με την οικονομία και την ανάπτυξη. Η νέα κατάσταση με το παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόβλημα από τη μια φέρνει τον καπιταλισμό μπροστά στα αδιέξοδα του όπως η υπερκατανάλωση, η εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων και την αριστερά στη διαδικασία αναζήτησης νέων δρόμων για κοινωνίες οπού όχι μόνο δεν θα υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και που οι άνθρωποι θα ζουν σε αρμονία και ισορροπία με τη φύση και το περιβάλλον.
Στην Ελλάδα η εξάρτηση της οικονομίας από το πετρέλαιο και η αποπομπή από το πρωτόκολλο του Κιότο έδειξε πόσο πραγματικά ανίκανες είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρονών να εκμεταλλευθούν την ηλιακή, την αιολική και την ενέργεια των θαλάσσιων κυμάτων που η χώρα μας είναι εξαιρετικά προικισμένη. Η κυβέρνηση καταφεύγει στη λύση του Λιθάνθρακα προκείμενου να εξυπηρετήσει τα οικονομικά συμφεροντα που λυμαίνονται το χώρο της ενέργειας ή ακόμα χειρότερα στη λύση της πυρηνικής ενέργειας σαν να μην εχει διδαχτεί τίποτα από τις μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές του 20ου αιώνα. Οι καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού έδειξαν ότι παρα τις επανειλημμένες εκλύσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων, δημοτικών αρχών πολιτικών κομμάτων για αποτελεσματική πρόληψη και προστασία του δάσους ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού, η κυβέρνηση το έβλεπε και το βλέπει σαν κάτι που χρειάζεται πολύ χρήμα για να συντηρηθεί και δεν σου αποδίδει τίποτα (οικονομικά προφανώς).
Μοναδική δύναμη αντιπολίτευσης στην κεντρική πολιτική σκηνή
Σημαντικό ζήτημα για την αλλαγή του πολιτικού τοπίου στη χώρα έπαιξε και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολλές περιπτώσεις ήταν η μοναδική δύναμη αντιπολίτευσης στη ΝΔ με ξεκάθαρο και κρουστικό πολιτικό λόγο που έβαζε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν με βάση τις διαχωριστικές γραμμές που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βάλει.
Εδώ καθοριστικό ρόλο έπαιξε η αμφίσημη και θολή στάση του ΠΑΣΟΚ σε μια σειρά ζητημάτων, με πρωτο και καλύτερο το ζήτημα του Άρθρου 16, και εν συνεχεία το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της ολυμπιακής , της υποβάθμισης του ασφαλιστικού συστήματος (προτάσεις Γιαννίτση, νόμος Ρέππα, αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο) και αλλά, έδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορει να τραβήξει ή καλύτερα δεν θέλει να τραβήξει διαχωριστική γραμμή με το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό δεν συνέβη τυχαία ή κατά λάθος, αφενός το ΠΑΣΟΚ είναι δέσμιο του κυβερνητικού παρελθόντος του που στην ουσία ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις που σήμερα ολοκληρώνει η ΝΔ αφετέρου η σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά δεν έχει διαχωρίσει τη στάση της σε πολλά ζητήματα και προς το παρόν φαίνεται να συγκλίνει με τη χριστιανοδημοκρατία..
Αλλάζουμε το τοπίο με τα κινήματα και με κρουστικές αντινεοφιλελεύθερες προτάσεις
Η απότομη αύξηση των δυνάμεων της αριστεράς δεν μπορει σε καμία περίπτωση να μας κάνει να εφησυχάζουμε ή να θεωρούμε ότι βρισκόμαστε κοντά στην λύση του προβλήματος, είναι πάντως στοιχείο ενθαρρυντικό και εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Ένα βασικό δίδαγμα που πρέπει να πάρουμε και από τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία είναι ότι ο δρόμος για μια πραγματική αλλαγή πορείας προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας και σε βάρος των δυνάμεων της αγοράς είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και περιπλοκή υπόθεση. Σίγουρα πάντως η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης περνά μέσα από την ένταση των κοινωνικών πολώσεων, από την ένταση των κοινωνικών κινημάτων και από τη συγκρότηση ενός κρουστικού προγράμματος, αντινεοφιλελεύθερου που θα «αλληλομολύνεται» με τα κοινωνικά κινήματα και με τις υποτελείς κοινωνικές ομάδες. Σήμερα είναι περισσότερη επίκαιρη από ποτέ η υπεράσπιση των αξιών της δημοκρατίας της κοινωνικής αλληλεγγύης και οικολογική εγρήγορση για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που μας πηγαίνει σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.
Δεν έχουμε χρόνο για ενδοαριστερό ξεκατίνιασμα
Την ώρα που ο κόσμος καίγεται (και κυριολεκτικά) μερικοί καταναλώνουν ενέργεια για να μετρήσουμε επαναστατικότητες, βγάζουν τα αριστερόμετρο, κανουν αναλύσεις επι αναλύσεων για το πόσο αφομοιώσιμη είναι η άλλη άποψη στην αριστερά και αλλά τέτοια. Εμείς τους καλούμε να φύγουν από το περιθώριο και να έρθουν να παλέψουμε μαζί εκεί που συμφωνούμε για να σταματήσουμε την επίθεση για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Οι ενδοαριστερές διενέξεις ήταν πάντα το βούτυρο στο ψωμί των δυνάμεων που υπονομεύουν συμφεροντα και κατακτήσεις των υποτελών κοινωνικών ομάδων. Όποιος μένει απ έξω ας πάρει την ευθύνη.
