Η τρέχουσα κρίση δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο για την Ελλάδα. Στη Γερμανία η κρίση είναι η ύφεση. Είναι ο περιορισμός των εξαγωγών και ό,τι αυτό συνεπάγεται λόγω πτώσης της ζήτησης. Αυτός ο κύκλος όμως θα κλείσει και η ισορροπία θα αποκατασταθεί. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αρκετά πιο πολύπλοκα. Να το πούμε με ιατρικούς όρους καλύτερα. Διαφορετικά αντιδρά ένας υγιής οργανισμός σε μια βαριάς μορφής γρίπη και διαφορετικά ένας άρρωστος οργανισμός που εξ αιτίας της κακής του υγείας μπορεί, από τις επιπτώσεις της γρίπης, να τα τεζάρει.

ΜΙΑ ΧΩΡΑ που σπατάλησε όλα τα προγράμματα σύγκλισης στην κατανάλωση και τη δανεική ευημερία, αδιαφορώντας για τον τρόπο της διαχείρισης από τις ελληνικές κυβερνήσεις, μηδέ των περιόδων του ΠΑΣΟΚ εξαιρουμένων, καταφέρνοντας (περί κατορθώματος πρόκειται) τελικά να μπει σε πορεία απόκλισης από όλους τους μετρήσιμους μέσους ευρωπαϊκούς όρους, δεν μπορεί να νομίζει, επειδή προεκλογικά έγιναν στρογγυλοποιήσεις, πως το πρόβλημα λύνεται με μια θεαματική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος ή πως η συνταγή του Κέινς για δημόσιες επενδύσεις, αρκεί και περισσεύει για να αντιμετωπίσει τη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα.

ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινά που θέτω τέτοια ζητήματα τα οποία, σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, είναι αυτονόητα. Εκπλήσσομαι όμως που αριστερές προοδευτικές δυνάμεις δεν αφήνουν το βλέμμα τους ελεύθερο. Που μένουν εγκλωβισμένες σε στερεότυπα. Που δεν τις απασχολεί το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Οικονομία δεν είναι μόνο ή κυρίως το κράτος. Δεν είναι μόνο οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις και οι αυτοαπασχολούμενοι ή οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, στις οποίες αναφέρονται κατά κανόνα τα στελέχη της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, φοβούμενα, μήπως αν αναφερθούν στον ιδιωτικό τομέα και στις μεγάλες επιχειρήσεις, τους κατακεραυνώσει η κ. Παπαρήγα για συνοδοιπόρους του δικομματισμού και του μεγάλου κεφαλαίου.

ΣΙΓΑ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ παραγωγικές βιομηχανικές μονάδες που έχουμε στην Ελλάδα. Η ΔΕΗ, δύο γαλατάδικα και δύο τσιμεντάδικα έχουν απομείνει να δουλεύουν. Οι μεγάλες επιχειρήσεις άλλωστε, δεν αποτελούνται μόνον από αφεντικά και μετόχους. Έχουν και χιλιάδες εργαζόμενους που δημιουργούν τον πλούτο ο οποίος πρέπει να διανεμηθεί με τρόπο που να εξασφαλίζει φορολογικά έσοδα στο κράτος, την ευημερία των εργαζομένων και την ανάπτυξη της επιχείρησης. Κινδυνεύουν και αυτές, ίσως και περισσότερο από τις μικρές, από τον διεθνή ανταγωνισμό. Ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα, ο ...μπάτλερ αγόρασε τον πύργο, δηλαδή ο Ινδός κ. Τάτα, τις ναυαρχίδες της βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, την Jaguar και την Rainge Rover και πάει λέγοντας. Απλά πράγματα, που στην Ελλάδα παραμένουν ανερμήνευτοι γρίφοι επιστημονικής φαντασίας!

ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ για την στάση της αριστεράς απέναντι στις μεγάλες επιχειρήσεις είχαν τεθεί στην Ιταλία από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 όταν ο ηγέτης του ΚΚΙ Ενρίκο Μπερλιγκουέρ εναντιώθηκε στις τυφλές απεργίες που απειλούσαν το βιομηχανικό μέλλον της χώρας. Τι πλούτο θα μοιράσεις στους εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων, αν σταματήσουν να είναι κερδοφόρες; Αν για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και των εξαγωγικών της δυνατοτήτων, απαιτείται πολιτική κινήτρων για συνενώσεις και δημιουργία ισχυρών ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, γιατί πρέπει να πούμε ένα ξερό όχι;

ΕΧΟΥΜΕ ένα διαρκώς διογκούμενο σε ελλείμματα εμπορικό ισοζύγιο που διορθώνεται κάπως από τις εισαγωγές πλούτου που φέρνει ο τουρισμός και η ναυτιλία. Οι δανειακές μας υποχρεώσεις απειλούν με ασφυξία το σύνολο της οικονομίας και των παρεχομένων από το κράτος υπηρεσιών. Και ενώ είναι εθνική ανάγκη να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο της μιζέριας και της καθήλωσης κάθε διαθέσιμης δημιουργικότητας, συζητάμε μόνο για το κράτος.

Για ένα κράτος υπερτροφικό, σαθρό και διεφθαρμένο, που δεν μπορεί να βρει πόρους για να συντηρηθεί. Ένα δεινόσαυρο, που καταπνίγει και καταβροχθίζει χρήματα που θα ήταν πολύτιμα, για την αναβάθμιση της παιδείας για παράδειγμα. Ουδόλως μας ενοχλεί πως η Φινλανδία, από... οικόπεδο στο οποίο πολεμούσαν οι Σουηδοί με τους Ρώσους και απέκτησε γλώσσα τον 16ο αιώνα, κατάφερε να δημιουργήσει το καλύτερο σύστημα παιδείας στην Ευρώπη και να ηγείται σε νέες τεχνολογίες παγκοσμίως έχοντας -παράλληλα- αξιοζήλευτες κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες.

ΟΣΟΙ δεν είδατε την βραβευμένη ταινία του Φίλιππου Τσίτου “Ακαδημία Πλάτωνος” δείτε την σας παρακαλώ. Όση υπερβολή, χάριν εμφάσεως και αν έχει το μήνυμά της, είναι ένα χρήσιμο χαστούκι στη νεοελληνική νιρβάνα.

d.xristou@avgi.gr