Ο φόβος και η ναρκισσιστική δυσπεψία

Το πιο πιθανό σενάριο για τον ΣΥΡΙΖΑ: Μένουν όλοι ακίνητοι μέσα στην αλληλεξάρτηση και το συντροφικό ενδομίσος.

Το λιγότερο πιθανό σενάριο: Η Ανανεωτική πτέρυγα, πιεσμένη από ηγεμονισμούς και αμετροέπειες, αποχωρεί αυτονομούμενη-όπως πρότεινε ο Λεωνίδας Κύρκος. Ενα μικρό μέρος του Αριστερού Ρεύματος, ίσως και κάποιες Συνιστώσες, ακολουθούν τον Αλέκο Αλαβάνο στη δική του αναχώρηση. Το υπόλοιπο και μεγαλύτερο, παραμένει στον Συνασπισμό και με τις εναπομείνασες Συνιστώσες ορίζουν τον διάδοχο ΣΥΡΙΖΑ.

Το απολύτως απίθανο σενάριο: Ο Αλέκος Αλαβάνος στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια ομιλία υψηλής πολιτικής θερμοκρασίας και αισθήματος. Νομίζω ότι η -έστω κακοτράχαλη- σύλληψή του είναι η εξής: Ο πολιτικός μεταμοντερνισμός και η θεμελιακή κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού οδηγούν αναπόφευκτα σε κοινωνικοπολιτικές και εργασιακές τερατογενέσεις. Ο εργατικός Δεκέμβρης θα εκραγεί. Η Αριστερά πρέπει να αναλύσει το φαινόμενο μακροσκοπικά, να βρεθεί σε θέση πολιτικής ετοιμότητας, δηλαδή να (ξανα) συνάψει σχέση με το όνειρο. Να ξαναβρεί, σε μια νέα ιστορική επικαιρότητα, τη σχέση της με τα προνομιακά ακροατήρια: τους κολασμένους και τους διανοούμενους. Αυτό απαιτεί αποκαθαρμένα και μη καθεστωτικά αριστερά κόμματα, χωρίς αυτοσυντηρητικούς μηχανισμούς και στελέχη, αλλά απαιτεί και ρήξη με τον ευρωπαϊσμό ως συγκεφαλαίωση μονοπωλιακών προτύπων. Η Ανανεωτική πτέρυγα, με σφιχτοδεμένη μεθοδολογία, προτείνει τη βελτιωτική επανάσταση της μικροκλίμακας: Εντάξει η έφοδος στον ουρανό και η επαναστατική τρέλα, αλλά ας δώσουμε, ως αριστεροί, συγκεκριμένη κριτική απάντηση στο πολιτικά έλασσον: Κάθε νομοσχέδιο, κάθε παράγραφος που τροποποιείς προς μια προοδευτική αριστερή κατεύθυνση είναι μια έφοδος στον ουρανό, που μάλιστα βελτιώνει τη ζωή του εργαζομένου πριν από την Δευτέρα Παρουσία της επανάστασης. Επίσης, αυτή η πολιτική πυκνότητα εγκαθιστά μια ισχυρή σχέση με ευρύτερα πολιτικά ακροατήρια. Σε εμπιστεύονται. Κύριο πεδίο πολιτικής ανάπτυξης αυτής της αντίληψης είναι ο αριστερός ευρωπαϊσμός ως πολιτική και πολιτιστική συνθήκη. Ανάμεσα σε αυτές τις κύριες ορίζουσες αναπτύσσεται ένα πλήθος από πολιτικά ημιτόνια συνιστωσών και συνισταμένων ρευμάτων που συχνά υπερκαθορίζουν την πολιτική του Αλέξη Τσίπρα. Ενας φυσιολογικά σκεπτόμενος (και ενσυνείδητα αφελής) θα έβλεπε στις παραπάνω παραλλαγές μια ενδιαφέρουσα παραπληρωματικότητα. Θα έβλεπε το αναγκαίο θεωρησιακό πλάτος που πρέπει να έχει η σύγχρονη Αριστερά. Η εξεγερτική εγρήγορση και η δομική κριτική στέφει τη δουλειά πολιτικού μυρμηγκιού που πρέπει κάθε μέρα να κάνει η επράγματη και έμπρακτη Αριστερά. Λογικές απλού «τρέιντγιουνισμού» δεν αποφέρουν εκλογικά ούτε πολιτικά. Τι εμποδίζει τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ να συνθέσουν ένα λόγο με τους όρους της ευρύτατης σύγχρονης αριστερής βιοποικιλότητας; Τι φοβίζει και αναζητά η κάθε πλευρά τη δική της «καθαρότητα»; Νομίζω ότι η Αριστερά γυρίζει την πλάτη στο λαϊκό θυμικό, χαυνωμένη μέσα στην αυτοαναφορικότητα και το απίστευτο συντροφικό ενδομίσος. Η Αριστερά σπαταλά μέσα σε έναν παραγοντικό και ναρκισσιστικό παροξυσμό κάθε επιείκεια προς το γέρικο πρόσωπό της. Η Αριστερά αδρανοποιεί κάθε ζωντανή διερώτηση ή την καταδικάζει στην αμετάφραστη και θνησιγενή προφορικότητα των Blogs. Αυτό, άραγε, περιμένει ο διαλυμένος πιτσιρικάς του διαρκούντος και υφέρποντος Δεκέμβρη; Αυτό αναπνέει ο εργαζόμενος; Αυτό εισηγείται η ρευστοποιούμενη και άνομη πραγματικότητα; Είναι ενδιαφέρον ότι η Νέα Δημοκρατία, το πιο σκελετωμένο και αποψιλωμένο από ποιότητες κόμμα, με τη στροφή προς το ανοικτό ποίμνιο απορροφά όλους τους κραδασμούς και τις νόσους των καθεστωτικών της χρόνων και της συντριβής. Αντίθετα η Αριστερά -κλειστή γριά και ανασφαλής- ησυχάζει στις αλληλοδολοφονίες. Τι θα κάνει λοιπόν; Θα περιμένει πολιτική ελεημοσύνη από τη φθορά του ΠΑΣΟΚ. Ή θα αναπαύεται αμυντικά στα «λέκια της», το 4-4,5%, που δεν αντέχει ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΚΚΕ και που σχεδόν επινοεί βρέξει-χιονίσει κάποιον ΣΥΡΙΖΑ; Σιγά σιγά απολακτίζοντας τα ευρύτερα πολιτικά ακροατήρια, η Αριστερά θα βλέπει το τέλος. Τίποτα δεν θα παίρνει αφού τίποτα δεν θα μπορεί να αφομοιώσει. Δεν θα βρίσκεται πάντα ένας Καρατζαφέρης ώστε να εξασφαλίζει άλλοθι για την πολιτική τυφλότητα που διαλύει συντροφικούς δεσμούς και παραγωγική κριτική. Η αυτοσυντήρηση και ο αμυντισμός αφυδατώνουν πολιτικά και δυστυχώς δεν εξασφαλίζουν τη διάρκεια του Αριστερού διαβήματος.