Έχουμε όρια για τον ΣΥΡΙΖΑ

Με την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης η Ελλάδα οδηγείται σε διαπιστωτική πράξη μειωμένης κυριαρχίας, υποστηρίζει ο Σπύρος Λυκούδης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, αναφέροντας ότι θέλει απύθμενο πολιτικό θράσος να χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση μονόδρομος η παραπάνω επιλογή. Το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ επιμένει ότι αποτελεί λάθος η επιλογή του συνεδρίου, θεωρώντας ότι μπορεί να μετατραπεί σε "συνέδριο ξεκαθαρίσματος". Ο Σπ. Λυκούδης θέτει και πάλι κόκκινες γραμμές για τον ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας ότι αποτελεί έναν στείρο πολιτικό οργανισμό.

* Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει μονόδρομο την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Υπήρχε κατά τη γνώμη σας άλλος δρόμος;

Με την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ η χώρα πέρασε σε μια νέα φάση υλοποίησης ενός μακροχρόνιου προγράμματος σκληρής λιτότητας υπό διεθνή έλεγχο και επιτήρηση. Για τη ζοφερή αυτή εξέλιξη οι ευθύνες των κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι τεράστιες. Οδήγησαν τη χώρα σε τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος. Σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών. Η δε τελευταία νεοδημοκρατική περίοδος υπήρξε «δολοφονική» για τη χώρα. Όταν ενέσκηψε η παγκόσμια κρίση, η χώρα μας βίωνε τη δική της εγγενή κρίση ως αποτέλεσμα της ανικανότητας των κυβερνήσεων να αξιοποιήσουν όλα τα προηγούμενα χρόνια τα πλεονεκτήματα του ευρώ, τα χαμηλά επιτόκια και τους κοινοτικούς πόρους, ενώ παράλληλα η ασυδοσία και η διαφθορά μεσουρανούσαν. Έτσι η Ελλάδα, έχοντας γίνει και στόχος της αμείλικτης κερδοσκοπίας, βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Να δηλώνονται λοιπόν η κυβερνητική επιλογή και τα άγρια μέτρα σήμερα ως μονόδρομος και να σου ζητούν να υποδείξεις επίσης σήμερα, όταν έχεις το μαχαίρι στον λαιμό, την άμεση άλλη λύση είναι απύθμενο πολιτικό θράσος. Το έχουμε ξαναπεί. Η απάντησή μας είναι, ναι, υπάρχει άλλος δρόμος: α) Η δίκαιη κατανομή των βαρών, β) Η αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της διοίκησης, γ) Ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, δ) Η πράσινη - οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

* Ποια πρέπει να είναι η απάντηση της κοινωνίας αλλά και των κομμάτων στα σκληρά μέτρα που ανακοινώθηκαν;

Πιστεύω -σε αντίθεση με τις διαβεβαιώσεις για τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και παρά τον αντισυστημικό αναχωρητισμό μεγάλου τμήματος της αριστεράς- πως υπάρχουν πολιτικές που ανοίγουν το δρόμο για δημοκρατική αριστερή διέξοδο από τη σημερινή κρίση. Πιο πάνω αναφέρθηκα σε ένα τετράπτυχο αγωνιστικού προσανατολισμού. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ευρύτατη δυνατή αγωνιστική συσπείρωση είναι η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, ο ρεαλισμός, η εγκατάλειψη άγονων αντιπαραθέσεων μέσα στο εργατικό κίνημα και η απόκρουση και απομόνωση της εγκληματικής δράσης των δολοφόνων με τις κουκούλες, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπονομεύουν το κίνημα. Αυτή η απομόνωση, βεβαίως, δεν μπορεί να γίνει μόνο με προσπάθειες περιφρούρησης των συγκεντρώσεων. Είναι αναγκαίες, αλλά δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Το εργατικό κίνημα, οι πολιτικές δυνάμεις και πάνω απ’ όλους η αριστερά οφείλουν να αποκρούσουν και όλες εκείνες τις λογικές που στο όνομα των λαϊκών αντιστάσεων απαξιώνουν την ίδια την πολιτική, τα κόμματα, τον πολιτικό κόσμο στο σύνολό του, το Κοινοβούλιο, εν τέλει την ίδια τη Δημοκρατία και δημιουργούν κλίμα επώασης του μηδενισμού και του «μπάχαλου». Όποιος δεν βλέπει τους προφανείς κινδύνους από αυτή την κατάσταση είναι τουλάχιστον ανιστόρητος.

* Μπορεί να λειτουργήσει ένα κόμμα όταν, για παράδειγμα, σε όλες τις κεντρικές επιλογές του η Ανανεωτική Πτέρυγα εκφράζει ουσιαστικές διαφωνίες;

Η Ανανεωτική Πτέρυγα έχει διατυπώσει ένα σύστημα απόψεων και το υποστηρίζει με συνέπεια αλλά και σοβαρότητα. Διαφωνεί με πολλές επιλογές του κόμματος, αλλά όχι με ισοπεδωτικό τρόπο. Για παράδειγμα, έχουμε συμφωνήσει και υποστηρίξει με όλες μας τις δυνάμεις την κεντρική επιλογή που έγινε από το κόμμα μας μετά τις εκλογές, ως γενική κατεύθυνση. Την Αριστερή Προγραμματική Αντιπολίτευση. Τη βλέπετε να υπάρχει τώρα πουθενά; Στην πολιτική μας πρακτική; Έχει εξαφανιστεί. Δεν κρίθηκε φαίνεται ως επαρκώς «ανατρεπτική» και την έφαγε το σκότος. Στην Ανανεωτική Πτέρυγα θα αναζητηθεί η ευθύνη; Αντιθέτως τώρα, είχαμε την προηγούμενη 3ετία διαφωνήσει με την κεντρική μας κατεύθυνση, τη λεγόμενη «αριστερή» στροφή. Την υποστήριξε η τεράστια πλειοψηφία του 70% του προηγούμενου συνεδρίου. Θα μας πει κάποιος αν απέδωσε και τι; Βρισκόμαστε σε συνεχή πτώση ή όχι; Ας αναζητηθούν λοιπόν τα σημερινά προβλήματα στα πολιτικά αδιέξοδα της πλειοψηφίας και του ΣΥΡΙΖΑ και όχι αλλού.

* Δεδομένης της εικόνας που παρουσιάζει ο χώρος το τελευταίο διάστημα, το συνέδριο δεν είναι “μονόδρομος”;

Ακριβώς επειδή ο χώρος παρουσιάζει τελευταία αυτή την εικόνα, η απόφαση περί εκτάκτου συνεδρίου αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ως το απόλυτο λάθος της περιόδου. Είχα υποστηρίξει κι εγώ και οι άλλοι σύντροφοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας και όχι μόνο ότι με έναν κατακερματισμένο ΣΥΝ -τώρα και το Αριστερό Ρεύμα βιώνει τα δικά του ρήγματα- και με έναν ουσιαστικά μισοδιαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι μισές του συνιστώσες, με επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο του κόμματος, τραβούν τον δικό τους δρόμο, το μόνο που δεν χρειαζόταν ήταν η επιβεβαίωση του «όλοι εναντίον όλων» μέσα από ένα έκτακτο συνέδριο. Οφείλαμε αντιθέτως να προσπαθήσουμε να λειάνουμε τις αντιθέσεις με συνθέσεις και συνεννοήσεις πολύ περισσότερο, επειδή διανύουμε περίοδο όπου η κοινωνία βράζει και αδυνατεί προφανώς να παρακολουθήσει την εσωκομματική μας παραφροσύνη. Η ηγεσία δεν μας άκουσε και το κόμμα οδηγείται σε συνέδριο «ξεκαθαρίσματος». Κρίμα. Όταν θα αποδειχτεί ότι το συνέδριο δεν θα λύσει προβλήματα, αλλά αντιθέτως θα δημιουργήσει περισσότερα, θα είναι δυστυχώς αργά.

* Τι σημαίνουν οι κόκκινες γραμμές που έχετε θέσει για τον ΣΥΡΙΖΑ και τι θα πράξετε αν αυτές ξεπεραστούν;

Εμείς θα πάμε στο συνέδριο του κόμματός μας με τις θέσεις και τις απόψεις μας. Είμαστε συνιδρυτικά μέλη του ΣΥΝ και αποδεχόμαστε με προσήλωση στις δημοκρατικές διαδικασίες τις αποφάσεις των κομματικών μας σωμάτων και τη θέση στην οποία η βάση του κόμματος μας κατατάσσει, στην πλειοψηφία δηλαδή ή στη μειοψηφία. Αναφέρομαι όμως στις αποφάσεις και τις επιταγές της βάσης όταν αφορούν το κόμμα μας, τον ΣΥΝ, τον πολιτικό οργανισμό που ιδρύσαμε πριν από 20 χρόνια. Είναι τελείως διαφορετικό το ζήτημα αν οι αποφάσεις του συνεδρίου οδηγούν στην αυτοδιάλυση του κόμματός μας και στη διάχυσή του στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει σημασία αν η αυτοδιάλυση του ΣΥΝ θα εκφωνηθεί και τυπικά, γιατί αυτό δεν πρόκειται βεβαίως να γίνει. Κανένας δεν μπορεί όμως να κοροϊδέψει κανέναν. Αν το συνέδριο αποφασίσει την υλοποίηση των επιλογών της Γ’ Πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ που προβλέπει ΟΛΑ όσα συνιστούν απολύτως τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο κόμμα, τότε όλοι θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις. Είναι απολύτως θεμιτό και σεβαστό κάποιοι να θεωρούν ότι το μέλλον χρειάζεται τον... ΣΥΡΙΖΑ και όχι τον ΣΥΝ ή να επιδιώκουν μετά το συνέδριο ο ΣΥΝ να συνεχίσει να υπάρχει ως οργανωτικός, παλαιάς κοπής μηχανισμός εκτός κοινωνίας, απλώς για να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως και απολύτως θεμιτό και πρέπει να είναι επίσης σεβαστό ότι και κάποιοι άλλοι έχουν όρια.

* Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ “δεν τσιμπάει” στις δημοσκοπήσεις; Μήπως φταίει η πολυφωνία;

Το ότι φταίει η «πολυφωνία» για την καθήλωση ή και υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια φάση μάλιστα όπου η αναξιοπιστία των κομμάτων εξουσίας είναι προφανής, δεν μπορεί ούτε καν να σχολιαστεί στα σοβαρά. Σήμερα οι πολίτες, οι δημοκράτες αριστεροί, οι κεντροαριστεροί που επένδυσαν με την ψήφο τους και τη στάση τους στο ΠΑΣΟΚ αναζητούν πολιτικές και κοινωνικές διεξόδους. Αισθάνονται απογοητευμένοι γιατί αισθάνονται διαψευσμένοι. Η σύγχρονη δημοκρατική αριστερά, η δική μας αριστερά θα μπορούσε να γίνει η λειτουργική υποδοχή αυτού του κόσμου. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια αριστερά; Μπορεί να χτίσει γέφυρες διαλόγου και κοινής πορείας μ’ αυτόν τον κόσμο; Όχι βεβαίως. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχημένος από τον αριστερισμό, επιδίδεται και επενδύει καθημερινά στην «αντισυστημική» φραστική καταγγελία, στην «αποκάλυψη» και στο «ξεσκέπασμα». Πολιτικά είναι ένας στείρος οργανισμός. Γιατί λοιπόν να μην εμφανίζει πτωτική τάση με τέτοια εικόνα;