Αριστερά χαμένη στη μετάφραση...

"Η κρίση που ζούμε και ειδικά η επίκαιρη μορφή της, η κρίση του χρέους καθημερινά γενικεύεται, διεθνοποιείται, παγκοσμιοποιείται. Η κρίση αυτή δεν θα επιλυθεί εύκολα. Επίδικό της είναι το κοινωνικό κράτος και οι μισθοί αλλά η σύγκρουση αυτή, πιστεύω τελικά, μπορεί να αποβεί νικηφόρα για την κοινωνία και για τον κόσμο της εργασίας. Αρκεί να μπορέσουμε, βεβαίως, να καλύψουμε το μεγάλο κενό το οποίο είναι το κενό μιας παγκόσμιας αριστεράς. Και από αυτή την άποψη, συζητήσεις σε ένα μικρόκοσμο, όπως είναι ο Συνασπισμός -θα έλεγε κανείς- είναι μεγαλεπήβολο να μιλάμε με όρους παγκόσμιας αριστεράς. Όμως μας συνδέουν πολλοί κρίκοι μέσα σε μια ολόκληρη αλυσίδα που ακριβώς αυτό που θα αποφασίσει ο Συνασπισμός, αυτό που θα αποφασίσει το αριστερό κόμμα της Γερμανίας, αυτό που θα αποφασίσει το “Μπλόκο” της Πορτογαλίας, αυτό που θα αποφασίσει η αριστερά της Λατινικής Αμερικής θα καθορίσει ή θα επηρεάσει, εν πάση περιπτώσει, τις εξελίξεις."

ΔΑΝΕΙΖΟΜΑΙ για πρόλογο το εισαγωγικό απόσπασμα από την εξαιρετική ομιλία του Γιάννη Δραγασάκη στο πρόσφατο Συνέδριο του Συνασπισμού. Όμως γιατί δεν αναφέρει, αναρωτήθηκα, άλλες αριστερές δυνάμεις ευρωπαϊκών χωρών και αρκείται μόνο στην Γερμανική αριστερά, στο Πορτογαλικό Μπλόκο και μετά, πηδάει στη Λατινική Αμερική; Διότι η αριστερά σε μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία, με μακρά παράδοση πολιτικών αγώνων και πανίσχυρα συνδικάτα, δεν έχει, σήμερα τουλάχιστον, δυνάμεις τέτοιες, που να συσπειρώνουν κοινωνικές κατηγορίες, να τις εκπροσωπούν και να έχουν βαρύνοντα λόγο στις εξελίξεις. Μεγαλειώδεις πράγματι οι κινητοποιήσεις των εργατικών συνδικάτων στην Ισπανία, μόνο που εκεί, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου αριστερά. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ είμαι σίγουρος πως δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου. Πως στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, ο λόγος και ρόλος της αριστεράς είναι πολύτιμος και ανάγκη των καιρών. Υπάρχει μεγάλο πολιτικό κενό από τη μετακίνηση και την αιχμαλωσία του ΠΑΣΟΚ στις νεοφιλελεύθερες επιλογές, αλλά όπως βλέπουμε, αυτός ο λόγος, αυτή η αναγκαιότητα, δεν αξιολογείται αναλόγως από τα στελέχη του χώρου της δημοκρατικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Δεν θεωρούν πως οι συνθήκες απαιτούν, αν δεν το επιβάλλουν, συνεννοήσεις και συσπειρώσεις με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Όλοι λένε πως κανείς δεν περισσεύει, αλλά φοβάμαι πως ελάχιστοι το εννοούν. Έχουν την άποψή τους και όσοι πιστοί προσέλθετε.

ΩΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ της αριστεράς και του Συνασπισμού, δικαιούμαι να αγωνιώ και να αναρωτιέμαι, γιατί εμείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τη μεγάλη αριστερά. Γιατί δεν μπορούμε να συγκινήσουμε και να συσπειρώσουμε μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Φταίνε οι πολίτες; Φταίμε εμείς; Δεν μπορεί πάντως να μην υπάρχει απάντηση. Δεν μπορεί να μην κατανοούμε σε ποια χώρα ζούμε και πολιτευόμαστε, ποια και πόση είναι η διαφθορά, ποιες παγιωμένες πελατειακές αντιλήψεις κυριαρχούν στο κοινωνικό σύνολο και πόσο ρεαλιστικές και φιλικές είναι οι δικές μας εναλλακτικές προτάσεις. Πως μια σύγχρονη μαχόμενη αριστερά δεν μπορεί να παραπέμπει την επίλυση όλων των προβλημάτων στο αόριστο μέλλον, όπως κάνει το ΚΚΕ και ξεμπερδεύει με όλους και όλα, επενδύοντας συστηματικά στην κρίση, σε περισσότερη κρίση.

ΕΧΩ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙ και δεν θα βαρεθώ να το υπογραμμίζω, πως όποιο πολιτικό κόμμα δεν έχει απαντήσεις για την ανάπτυξη της χώρας, για τη δημιουργία δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, δεν θα βρει σοβαρή επαφή με την κοινωνία και κυρίως με το δυναμικότερο τμήμα της, τους νέους. Ειδικά τα παιδιά με κατάρτιση και πλούσια επιστημονικά και επαγγελματικά προσόντα, έχουν αρχίσει να μεταναστεύουν, αναζητώντας την τύχη τους στο εξωτερικό, απογοητευμένα από εκτεταμένη κρίση και οπισθοδρόμηση που ζουν εδώ στην πατρίδα τους. Κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει και δεν ξέρω, αν ποτέ βρεθεί κάποιος να τους συγκινήσει και να δημιουργήσει τις συνθήκες για να επιστρέψουν. Ζήτησαν απαντήσεις, αλλά απαντήσεις δεν έλαβαν. Και όσοι νομίζουν πως έδωσαν, πως οι συστηματικές αρνήσεις και οι απλοποιήσεις, σύνθετων προβλημάτων, όπως της οικονομίας, της ανάπτυξης της δημόσιας διοίκησης και της παιδείας, αποτελούν προοδευτική εναλλακτική λύση, στην καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουν τον εαυτό τους.

Η ΕΛΛΑΔΑ όμως δεν είναι μια κανονική χώρα. Οι οικονομικοί και κοινωνικοί κανόνες, εδώ λειτουργούν διαφορετικά. Οι διαστροφές στο κοινωνικό και εκλογικό σώμα είναι μεγάλες και μακρόχρονες. Οι αλληλεξαρτήσεις παραλυτικές. Τα κόμματα της εξουσίας θέλουν να αλλάξουν, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν, ενώ οι εφεδρείες του συστήματος, σχεδόν όλες, είναι φθαρμένες. Οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη και ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα, παραχώρησαν μεγάλο μερίδιο της πολιτικής εξουσίας τους στο οικονομικό σύστημα, κυρίως στο πιο επιθετικό και άπληστο κομμάτι του και τώρα, τώρα που πρέπει να ανακτήσουν τα απολεσθέντα, δεν ξέρουν τι να κάνουν και καταλήγουν στην εύκολη λύση. Όλα τα βάρη στους εργαζόμενους.

d.xristou@avgi.gr