Διπλό χτύπημα στην πολυπολιτισμικότητα

Τούτη τη βδομάδα, η ιδέα της πολυπολιτισμικότητας, της αλληλοανοχής, της συμβίωσης δέχτηκε δυο συγκλονιστικά πλήγματα. Το ένα είναι το πογκρόμ στο Κόσοβο και το άλλο η δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς.



Το πογκρόμ στο Κόσοβο



Δυο τυχαία περιστατικά, ένα νεκρό Σερβάκι και δυο νεκρά Αλβανάκια, υπήρξαν αφορμή για εθνικιστική βία, την οξύτερη από την εποχή του Μιλόσεβιτς και των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, αν κρίνουμε από τις ανθρώπινες ψυχές, τις ορθόδοξες εκκλησίες και τα τζαμιά που έπεσαν θύματα του αμοιβαίου μίσους. Αυτή όμως είναι και η μόνη ομοιότητα των δυο εποχών. Τώρα δεν είναι οι Σέρβοι που διώκουν τους Αλβανούς, αλλά το αντίστροφο. Και οι Αλβανοί δεν αντιμετωπίζουν πλέον το ΝΑΤΟ ως σωτήρες, αλλά ως εχθρούς: δεν απόλαυσαν τον πακτωλό που νόμιζαν ότι έρχεται μαζί με τους ελευθερωτές και κυρίως η KFOR δεν είναι πρόθυμη ούτε να επιτρέψει την απόσχιση από τη Σερβία, ούτε να αφήσει τους ελάχιστους Σέρβους που απέμειναν, στο έλεος των Αλβανών.



Είναι γεγονός ότι οι Δυτικές δυνάμεις, δηλαδή η Ευρώπη -οι ΗΠΑ σύρθηκαν από αυτήν- δεν κατάφεραν πολλά πράγματα για τη διατήρηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Τι σημαίνει όμως αυτό; Μήπως πρέπει να καταδικάσουμε την επέμβαση της Δύσης ή μήπως πρέπει να δεχτούμε ότι οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι καταδικασμένες;



Αν δεχτούμε το δεύτερο, δεχόμαστε την παραφροσύνη των εθνοκαθάρσεων και των βίαιων ανταλλαγών πληθυσμών. Δεχόμαστε ότι μόνη λύση του Κυπριακού είναι η διχοτόμηση. Και στη συνέχεια αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν η πιο πολυπολιτισμική χώρα του κόσμου –οι ΗΠΑ- όχι μόνο να μην έχει καταρρεύσει, αλλά να είναι η παραγωγικότερη και η οικονομικά ισχυρότερη του κόσμου.



Αν δεχτούμε το πρώτο, δεχόμαστε ότι θα έπρεπε να αφεθούν οι διάφορες εθνικές κοινότητες να σφάζονται μεταξύ τους. Η αποτυχία της Δύσης δεν οφείλεται στο ότι επενέβη, αλλά στο ότι επενέβη αργά. Δέκα χρόνια γινόταν το πογκρόμ εναντίον των Αλβανών και η Δύση το παρακολουθούσε άπραγη. Αν εξ αρχής είχε επέμβει, προληπτικά, δεν θα καταναλώνονταν ούτε τόσες ανθρώπινες ζωές, ούτε τόσο μίσος, ούτε βέβαια τόσα χρήματα.



Η δολοφονία στη Γάζα



Δε χωράει αμφιβολία ότι η Παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς είναι τρομοκρατική. Ας δεχτούμε και ότι ο ηγέτης της, σεΐχης Γιασίν, ήταν το μεγαλύτερο κάθαρμα, ο μεγαλύτερος τρομοκράτης της υφηλίου. Ένα κράτος που διαθέτει Σύνταγμα για την προστασία των πολιτών του, οφείλει να τον συλλάβει και να τον προσαγάγει σε έντιμη δίκη. Αντί γι’ αυτό, η Πολιτεία του Ισραήλ προέβη σε φόνο εκ προμελέτης. Με τούτη την πράξη της, παραβίασε τη διεθνή νομοθεσία και περιφρόνησε την υπογραφή της κάτω από τις διεθνείς συμβάσεις. Εξομοιώθηκε με τραμπούκο. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, ο ισραηλινός στρατός έχει εκτελέσει εξωδικαστικά -έτσι ονομάζονται οι κρατικές δολοφονίες στη διεθνή νομοθεσία- 200 Παλαιστίνιους τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Και οι αξιωματούχοι του καθεστώτος υπαινίσσονται ότι θα εκτελέσουν και άλλους. Φαντάζεται κανείς την οργή και το μίσος των Παλαιστινίων. Πολύ περισσότερο που η Χαμάς επιτελούσε και κοινωνικό έργο: σχολεία, νοσοκομεία κλπ.



Ίσως η κυβέρνηση του Ισραήλ πιστεύει ότι το χάος την βολεύει. Ίσως πιστεύει ότι εξωθώντας τους Παλαιστίνιους σε περισσότερη βία, θα καταφέρει να θεωρηθούν διεθνώς συλλήβδην τρομοκράτες, να απαξιωθούν ως ειρηνευτικοί παράγοντες και να διευκολύνει το έργο της εξόντωσής τους. Ίσως ποντάρει στην ανάμιξη και άλλων τρομοκρατών στο παιχνίδι (Αλ Κάϊντα). Αυτοί οι κυνικοί σχεδιασμοί όμως είναι παιχνίδια με τη φωτιά. Είναι πιθανόν να εξελιχθούν αντίστροφα με τον σχεδιασμό τους. Είναι πιθανόν, αντί να εγερθεί θέμα αξιοπιστίας των Παλαιστινίων, να εγερθεί θέμα αξιοπιστίας και μέλλοντος του κράτους του Ισραήλ.