Χρειάστηκε η χώρα να βρεθεί λίγο πιό πέρα κι’ απ’ το χείλος του γκρεμού, να μεσολαβήσουν δύο εκλογικές αναμετρήσεις που επιδείνωσαν, σε κάθε επίπεδο, την κατάσταση της χώρας και η απαίτηση όλης της κοινωνίας αλλά και της διεθνούς κοινότητας για να αποκτήσουμε, έστω και τώρα, κυβέρνηση συνεργασίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τεράστια απειλή της καταστροφής της χώρας.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την βούληση συνεργασίας και το πνεύμα συνευθύνης των τριών ηγετών που συμμετέχουν σ’ αυτήν όπως και την, εν τέλει, τελεσφορία της προσπάθειας αυτής σαν δείγμα στοιχειώδους ωριμότητας και αποφασιστικότητάς τους, την ύστατη αυτή ώρα, έστω και τώρα, να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων ευθύνης. Με την έννοια αυτή, θα πρότεινα να σταθούμε απέναντι στην κυβέρνηση εθνικής ευθύνης με πνεύμα καλής πίστης και προαίρεσης αλλά και κριτικής ετοιμότητας.

Η σύγκλιση των τριών κομμάτων και η επιλογή των τριών ηγετών για την συγκρότηση ολιγομελούς κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, παρ’ ότι επιβεβλημένη από τα πράγματα και γι΄αυτό τόσο αυτονόητη όσο και αναπόφευκτη, δεν παύει να είναι αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη που μπορεί να λειτουργήσει ανάλογα για το μέλλον του τόπου. Και γι΄αυτόν τον λόγο συνιστά τον μοναδικό παράγοντα ελπίδας στο σκοτεινό και απαισιόδοξο πολιτικό μας ορίζοντα.

Αποτελεί τον καθυστερημένο ίσως αλλά απαραίτητο και αναγκαίο ιστορικό συμβιβασμό που, ταυτόχρονα, αποτελεί και την, κατά την γνώμη μου, βασική, ίσως και μοναδική προϋπόθεση διεξόδου μας από την δεινή, τραγική θέση στην οποία έχουμε περιέλθει.

Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούμε στον πρωταγωνιστικό και ιδιαίτερα δημιουργικό ρόλο της ΔΗΜ.ΑΡ. στην θετική έκβαση αυτής της προσπάθειας. Και είναι σημαντικό να τονιστεί το τεράστιο βάρος ευθύνης που συνιστά για το νεαρότατο αυτό κόμμα της Αριστεράς η συγκεκριμένη πρόκληση.

Ο Enrico Berlinguer ένας από τους πλέον σημαντικούς και φωτισμένους ηγέτες της ευρωπαϊκής Αριστεράς που συνδύαζε το όραμα με τον πραγματισμό, είχε πει: ‘δεν αρκεί η συνεργασία της Αριστεράς. Απαραίτητο είναι αυτή (η συνεργασία) να επιτευχθεί κυρίως με τους Χριστιανοδημοκράτες. Αυτή είναι η έννοια του συμβιβασμού που προκύπτει από την ιστορική αναγκαιότητα.’ Αυτή είναι η πραγματικά θαραλέα στάση και όχι αυτή που ο Α.Τσίπρας κομποριμονώντας με εφηβική αυταρέσκεια προσδίδει στο κόμμα του. Αλλα σ’ αυτό θα επανέλθουμε.

Η Δημοκρατική Αριστερά του Φ.Κουβέλη, έστω καθυστερημένα, έστω με δυσμενέστερους όρους από αυτούς της 6ης Μαϊου, ανέλαβε την ιστορική ευθύνη να συνεργαστεί με τους δύο βασικούς εκπροσώπους του φαύλου δικομματικού πολιτικού συστήματος και, συνάμα, τους κύριους υπεύθυνους που με την πολιτική τους έφεραν την χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα προκειμένου να ανταποκριθεί στο εθνικό χρέος της να σωθεί η χώρα. Άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Οποιαδήποτε καθυστέρηση ή αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης θα οδηγούσε μαθηματικά στην έξοδό μας από την ευρωζώνη και την επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, στην χρεωκοπία και στην κατάρρευση. Και είναι αφελές να πιστεύουμε τα περί μπλόφας των δανειστών και άλλες τέτοιες ανοησίες. Αυτόν, λοιπόν, τον τραχύ, δύσκολο δρόμο, η ΔΗΜ.ΑΡ. τον επέλεξε και τον ακολούθησε δημιουργικά. Καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις που λειτούργησαν σαν όροι για την συμμετοχή της. Οι όροι αυτοί, τα λεγόμενα ‘επτά σημεία’ των προτάσεών της για την άμεση διακυβέρνηση και η αποδοχή τους αποτελούν την καθοριστική παρέμβαση του κόμματος προκειμένου το κυβερνητικό πρόγραμμα να αποκτήσει συγκεκριμένο και δεσμευτικό χαρακτήρα με συγκεκριμένες επιλογές που αφορούν στην λήψη μέτρων για την προστασία των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων , την άμβλυνση και ανατροπή βασικών αντιλαϊκών πολιτικών, την ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και την επαναδιαπραγμάτευση ,με στόχο τον απεγκλωβισμό της χώρας από τις αρνητικές πτυχές του μνημονίου. Με αυτή την έννοια, οι επιδέξιοι και λεπτοί τακτικοί και διαπραγματευτικοί χειρισμοί της ΔΗΜ.ΑΡ. και του Φ.Κουβέλη, ήταν αυτοί που κατάφεραν να προσδώσουν στην κυβερνητική πολιτική ουσιαστικό προοδευτικό και, τηρουμένων των αναλογιών, όσο γίνεται, φιλολαϊκό χαρακτήρα.

Στον αντίποδα αυτής της υπεύθυνης πολιτικής και του δύσκολου δρόμου που αυτή συνεπάγεται, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επέλεξε για άλλη μία φορά τον εύκολο δρόμο της ανευθυνότητας και της δημαγωγίας. Με στρατηγική επιλογή να αποφύγει την έκθεση στους κινδύνους της κυβερνητικής ευθύνης την οποία και παραχωρεί σε άλλους προκειμένου αυτοί να ‘βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά’, ευελπιστεί, στις επόμενες εκλογές, μετερχόμενος τα χυδαία δημαγωγικά και φτηνά λαϊκίστικα μέσα που τόσο καλά γνωρίζει, από την μία να βρει λυμένα ή, έστω, λιγότερα προβλήματα και, απ’ την άλλη, προσφέροντας όλο το επόμενο διάστημα, όχι έργο αλλά λόγια, υποσχέσεις και ταξίματα, να κατακτήσει την αυτοδυναμία. Με λυμένα, επαναλαμβάνω, τα μεγάλα προβλήματα από άλλους. Ο Α.Τσίπρας, ήδη από το βράδυ των εκλογών, ασχημόνησε, για άλλη μία φορά, επιδεικνύοντας το γνωστό θράσος, την έπαρση και την αυθάδεια που τον χαρακτηρίζουν, μιλώντας για δυσαρμονία μεταξύ μιας διαφορετικής απ’ την δική τους πολιτική και της επιλογής του εκλογικού σώματος.

Στην αυτοκαταστροφική πορεία της χώρας κατά τα τελευταία 35 χρόνια, η Αριστερά έχει και αυτή τεράστια ευθύνη. Όχι βεβαίως εφάμιλλη των κομμάτων της δικομματικής εξουσίας που, κυριολεκτικά, κατέστρεψαν τον τόπο και αλλοτρίωσαν και εκφύλισαν τόσο αισχρά την κοινωνία, όμως σημαντική. Για τους εξής βασικά λόγους:

1. Ενσωμάτωσε στην κουλτούρα της την κρατικοδίαιτη αντίληψη περί κοινωνίας.

2. Καλλιέργησε και αυτή και στήριξε την συντεχνιακή λογική που εκφύλισε το γνήσιο και αγνό συνδικαλιστικό κίνημα.

3. Προκειμένου να αποκτήσει ευρύτερα κοινωνικά ερείσματα, υιοθέτησε ένα δημαγωγικό και λαϊκίστικο πολλές φορές λόγο.

4. Δεν μπόρεσε εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις κυρίως στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς να συγκροτήσει έναν αυτόνομο, συγκροτημένο και τεκμηριωμένο πραγματιστικό και γι’ αυτό ελκυστικό πολιτικό λόγο, μένοντας εγκλωβισμένη σε υψιπετή, ασαφή και εκτός τόπου, χρόνου και πραγματικότητας οράματα, ιδεολογήματα, δοξασίες και δόγματα που την εμπόδισαν να ξεπεράσει τα πατροπαράδοτα εκλογικά ποσοστά της.

5. Επί της ουσίας, είτε η παραδοσιακή, είτε η ανανεωτική αριστερά, ελάχιστες φορές μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις κοινότυπες και από αναμενόμενες έως ανιαρές διαμορφώσουν μία σύγχρονη, στέρεη και υπεύθυνη πολιτική πρακτική μένοντας προσδεμένη σε στερεότυπες προσεγγίσεις και τακτικές ενίοτε αφόρητα αφελείς έως ανόητες.

Εκτός από το 1989, οπότε θεωρώ πως χάθηκε μία κολοσσιαία ευκαιρία για την αριστερά να ανανεωθεί και να εκσυγχρονιστεί εκ βάθρων, να τιμωρήσει τους υπεύθυνους της σήψης ‘ και, στην συνέχεια, να κυριαρχήσει ανανεώνοντας και εκσυγχρονίζοντας σε βάθος όλο το πολιτικό και διοικητικό σύστημα, δεν υπήρξε άλλη περίπτωση η Αριστερά να ξεφύγει από το παραδοσιακό στερεότυπο που ανέκαθεν την χαρακτήριζε πολλές φορές, σε σημείο αφέλειας και γραφικότητας και να αναλάβει πρωταγωνιστικές πρωτοβουλίες, ούτε και από ένα αθροιστικό ποσοστό της τάξης του 10%. Και είναι η πρώτη φορά σήμερα, ένα κόμμα της μετριοπαθούς Αριστεράς, να έχει αποκτήσει τέτοιο και τόσο κύρος στην ελληνική κοινή γνώμη που, ξεπερνώντας το εκλογικό του ποσοστό, να έχει καταστεί ο εγγυητής της εφαρμογής του προγράμματος συγκυβέρνησης, της πλατφόρμας δηλαδή που αποτελεί το κοινό πεδίο συμφωνίας του κυβερνητικού προγράμματος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με αυτήν την έννοια, η Δημοκρατική Αριστερά αναλαμβάνει το τεράστιο βάρος ευθύνης να αποτελεί την μοναδική και κύρια ελπίδα επιτυχίας αυτής της κυβέρνησης. Πολύ δε μάλλον, όταν, ενδεχόμενη αποτυχία της, θα σημαίνει βέβαιη καταστροφή για τον τόπο.

Υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία σ’ αυτό το εγχείρημα συγκυβέρνησης. Είναι σημαντική η διάθεση συγκατάβασης που επιδείχθηκε από τους τρείς συνεργαζόμενους ηγέτες. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε μία χώρα που η συλλογική κουλτούρα δεν προσφέρει όρους και προϋποθέσεις συνεργασιών και συναινέσεω ούτε και τις ευνοεί. Και είναι πολλές οι προσδοκίες που προκαλεί. Και εδώ συνίσταται η ιδιαίτερη συνεισφορά της ‘Δημοκρατικής Αριστεράς’ που υπερβαίνει ως δευτερεύον στοιχείο την συμφωνία στην βάση της συμμετοχής προσώπων αλλά την προσδιορίζει βάσει minimum προγραμματικής συμφωνίας δεσμευτικού και ενυπόγραφου χαρακτήρα.

Όπως προαναφέρθηκε, η επιτυχία αυτής της προσπάθειας είναι αναπόφευκτος μονόδρομος. Δεν αφορά μόνο στην σωτηρία της χώρας. Ούτε στην αποκατάσταση των αδικιών που προκάλεσαν οι πολιτικές των κυβερνήσεων Παπανδρέου και την εξασφάλιση όρων δίκαιης και ισομερούς συμμετοχής όλων στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ταυτόχρονα, αφορά και στην εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και της αλλαγής του πολιτικού, διοικητικού και φορολογικού συστήματος της χώρας. Όση αντίδραση και άν υπάρξει από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., την αυτιστική Αριστερά και το τερατώδες σύστημα των συντεχνιών που λυσσαλέα μάχονται για την συντήρηση των σκανδαλωδών προνομίων που καταχρηστικά απέκτησαν τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια με την συνεπικουρία του φαύλου και διεφθαρμένου δικομματικού πολιτικού συστήματος που οδήγησε την χώρα στο σημερινό της χάλι. Και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως, για πρώτη φορά, το αίτημα για την άρδην μεταρρύθμιση και τον πραγματικό εκσυγχρονισμό του πολιτικού και διοικητικού συστήματος της χώρας προβάλει σαν όρος και προϋπόθεση για την σωτηρία και επιβίωση της χώρας. Το βέβαιο όμως είναι πως όλα όσα πρέπει να γίνουν άμεσα, ενώ θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν είναι δυνατόν να είναι δημοφιλή. Όμως μπορεί να είναι δίκαια. Και πάντως πρέπει να γίνουν.

Η συγκεκριμένη, κατά πάσα πιθανότητα, τελευταία προσπάθεια για την σωτηρία της χώρας θα επιτύχει μόνο άν κάθε ένας από τους συμμέτοχούς της αλλά και κάθε ένας από εμάς υπερβαίνουμε καθημερινά τους εαυτούς μας, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μας. Ήδη διαφαίνεται η δυσκολία της προσπάθειας καθώς εμφανίζεται όλο και πιο καθαρά η εικόνα της αναξιοπιστίας και ανυποληψίας που έχει χαρακτηρίσει το πολιτικό σύστημα που χειρίστηκε την κατάσταση έως σήμερα αλλά και η ραγδαία επιδείνωση του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος. ‘Οι καιροί, λοιπόν, ου μενετοί’. Δεν υπάρχει το ελάχιστο πια περιθώριο για τις ανοησίες του παρελθόντος. Θα πρέπει να αποφασίσουν όλοι πως θα αγνοήσουν το πολιτικό κόστος που αναπόφευκτα ενέχει κάθε προσπάθεια σύγκρουσης με κατεστημένα συμφέροντα, αντιλήψεις και νοοτροπίες, κάθε προσπάθεια ριζικής ανασυγκρότησης του κράτους. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως, φερ’ ειπείν, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε κάποιους να κερδοσκοπούν σε βάρος μας (για παράδειγμα, γιατί θα πρέπει να συνεχίζεται αυτή η απαράδεκτη κουλτούρα ασυλίας της φοροαποφυγής με την άρνηση έκδοσης αποδείξεων από τους κάθε λογής ελεύθερους πολίτες και όλοι οι άλλοι εμείς να μην το διεκδικούμε και να μην το καταγγέλλουμε; Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω..). Ούτως ή άλλως, το βάρος ευθύνης όλων είναι τεράστιο για όλους καθώς για πρώτη φορά ταυτίζεται με το ‘αύριο’ και την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας.

Όσον αφορά στην ‘Δημοκρατική Αριστερά’, θεωρώ πως το τόλμημά της θα πρέπει να εκτιμηθεί, να επιδοκιμαστεί και να υποστηριχθεί στον μέγιστο βαθμό από την κοινωνία. Αυτό θα σημάνει τη γέννηση της απαραίτητης από εδώ και πέρα σχετικής κουλτούρας και την αναπαραγωγή άλλου ήθους και ωριμότητας προσεγγίσεων στα πολιτικά πράγματα. Αλλά, κυρίως, θα της δώσει την δύναμη να διευρύνει τον ρόλο της όλο και πιο πρωταγωνιστικά και να συνεχίσει έτσι την προσπάθεια εγγύησης της εφαρμογής του προγράμματος για μια άλλη πορεία της χώρας και, κυρίως, της τολμηρής αντιμετώπισης των παθογενειών που μας οδήγησαν στο σημείο αυτό. Όπως επίσης και του τοποτηρητή για την ύπαρξη ενός άλλου πνεύματος εξουσίας, ενός άλλου δείγματος γραφής, ενός άλλου ήθους. Ταυτόχρονα, θα την βοηθήσει να αποβάλλει το άγχος αποδοχής της από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό για την εξωστρεφή, τολμηρή, υπεύθυνη και δυναμική αυτόνομη πορεία της. Και πρέπει να το πούμε. Υπάρχει ένας πόλεμος. Και ο πόλεμος δεν διεξάγεται με κανέναν ‘κακό’ ξένο, καμία δύναμη που επιβουλεύεται την κυριαρχία μας. Διεξάγεται όμως σαφώς ανάμεσα στις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και τις δυνάμεις της συντήρησης. Με την έννοια αυτή προοδευτική πρόταση σήμερα αναδεικνύεται η επιλογή των μεταρρυθμίσεων και των τομών που θα εξορθολογικοποιήσουν και θα εκσυγχρονίσουν το κράτος με πρόταγμα το δημόσιο συμφέρον. Με άλλα λόγια, η επανάσταση του αυτονόητου και της κοινής λογικής. Αντίθετα, κακά τα ψέματα, οι δυνάμεις της συντήρησης, προεξάρχοντος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αμέσως ή εμμέσως, είναι αυτές που, επί της ουσίας, δεν θέλουν να γίνει τίποτα, δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Και, έτσι, ταυτίζονται σήμερα με το lobby της δραχμής. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πιστεύω πως ούτε μία μέρα δεν θα πρέπει να περνάει χωρίς να καταγγέλλεται με ανηλεές και τεκμηριωμένο σφυροκόπημα ο ανεύθυνος και υπονομευτικός ρόλος του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα, η πρακτική και η τακτική του, το πόσο μεγάλο κίνδυνο συνιστά για το αύριο αυτού του τόπου..

Ταυτόχρονα, όλοι εμείς, σαν υπεύθυνοι και συνειδητοί πολίτες, θα πρέπει να βρισκόμαστε σε συνεχή εγρήγορση, ετοιμότητα και καλή πίστη να παρατηρούμε, να ενημερωνόμαστε, να εντοπίζουμε λάθη και παραλείψεις, να κρίνουμε συμπεριφορές, να ασκούμε ουσιαστική κριτική προκειμένου να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος και να αποφύγουμε την αλλοτρίωση, την ενσωμάτωση και τον εκφυλισμό μας.

Ζητάμε μίαν άλλη Ελλάδα, σοβαρή, σύγχρονη και ανθρώπινη. Μία Ελλάδα για την οποία θα είμαστε υπερήφανοι. Αυτό όμως προϋποθέτει την ανατρεπτική υπέρβαση όλων μας χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις. Διότι, αν το πολιτικό σύστημα δεν αυτοαναιρεθεί και δεν επαναδιαμορφωθεί σε άλλη βάση, αν δεν αλλάξει δηλαδή συντεταγμένα, όπως ζητάει η ‘Δημοκρατική Αριστερά’, θα καταργηθεί βίαια υπό το βάρος των ανομημάτων και της αδράνειάς του. Μία τέτοια κατάσταση πιθανά να καταστεί ανεξέλεγκτη απελευθερώνοντας ακραίες δυνάμεις συμπαρασύροντας πολλά στο διάβα του και οδηγώντας ίσως την χώρα σε μία νέα τραγωδία.

Το σημερινό πολιτικό σύστημα, δεν επρόκειτο να αναλάβει την παραμικρή διορθωτική πρωτοβουλία αν δεν μεσολαβούσε μία κρίση τέτοιου βάθους και τόσο μεγάλης έντασης. Και είναι ιστορική η ανάγκη να καταστήσουμε την κρίση αυτή αφετηρία μίας άλλης πορείας. Τα ζητούμενα είναι:

• Η κατάλυση του πελατειακού πολιτικού συστήματος με την καταστροφή των διαύλων που ευνοούν την φαυλοκρατία και κομματοκρατία στην χώρα μας και την αντικατάστασή του με ένα άλλο. Σύγχρονο, ορθολογικό και φερέγγυο . Αυτό σημαίνει με την ολοκληρωτική αλλαγή των υφιστάμενων θεσμικών και άλλων δομών του πολιτικού συστήματος.

• Τον δραματικό περιορισμό του λειτουργικού κόστους του ελληνικού πολιτικού σσυτήματος που είναι το ακριβότερο στην Ευρώπη.

• Η εξαφάνιση των παραγόντων που επιτρέπουν την διαφθορά και αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα. Αυτό θα γίνει με την εκ βάθρων (ακόμα και αξιοποιώντας την εμπειρίας άλλων ανεπτυγμένων χωρών) μεταρρύθμιση και επανασχεδιασμό του διοικητικού συστήματος προκειμένου αυτό να ανταποκριθεί στο ελεγκτικό και λειτουργικό του ρόλο.

• Ο δραστικός περιορισμός της σπατάλης στον δημόσιο τομέα με την εφαρμογή νέων τεχνολογικών μεθόδων και απροσπέλαστων διαδικασιών διαφάνειας.

• Η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα στα πραγματικά αναγκαία μεγέθη του με την κατάργηση ή συγχώνευση οργανισμών και ενός σύγχρονου, αποτελεσματικού, διαφανούς και λειτουργικού κρατικού μηχανισμού.

• Η αξιοποίηση (και όχι η εκποίηση) της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

• Ο οριστικός διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους.

• Η εξασφάλιση της αυστηρής και απαρέγκλιτης εφαρμογής του νόμου, της διαφάνειας, της ισονομίας και της τιμωρίας όλων όσων παρανομήσει ή βλάψει το δημόσιο συμφέρον.

• Ο περιορισμός της παραοικονομίας στο ελάχιστο δυνατό βαθμό.

• Η δίκαιη κατανομή του εθνικού προϊόντος με την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φορο-εισφορο αποφυγής. ‘Γιατί η πραγματική φορολογική αλλαγή απαιτεί απηνή διωγμό της φοροδιαφυγής κοινωνικών ομάδων της μεσαίας και, κυρίως, της ανώτερης (οικονομικά) τάξης. Απαιτεί την κατάργηση ευκαιριών πλουτισμού διεφθαρμένων εφοριακών, φοροτεχνικών και άλλων που ενεργούν σαν γκαουλάϊτερ κλειστών επαγγελμάτων.’ Στα πλαίσια αυτά, ο έλεγχος και ο περιορισμός των off shore και άλλων ‘παράθυρων’ που αφήνει ο νόμος, το άνοιγμα των λογαριασμών εξωτερικού ανεξάρτητα των κραδασμών που η αποκαλύψεις θα προκαλέσουν για να γνωρίσουμε τους πάμπλουτους έλληνες με τις πτωχευμένες εταιρίες, η φυλάκιση και η δήμευση των περιουσιών, είτε των ιδίων όσων έχουν παρανομήσει, είτε και άλλων, είναι μέτρα επιβεβλημένα και απαραίτητα.

• Η δημιουργία όρων θετικού επενδυτικού κλίματος με την κατάργηση της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας και την ενθάρρυνση των επενδύσεων.

• Η υιοθέτηση πολιτικών που θα εξασφαλίσουν όρους ανταγωνιστικότητας και ισόρροπης, αειφόρου και ποιοτικής ανάπτυξης με έμφαση στους τομείς του τουρισμού, του εμπορίου, της αγροτικής παραγωγής, της ναυτιλίας , της ενέργειας και της βιομηχανίας. Ανταγωνισμός σημαίνει τρία πράγματα: χαμηλό κόστος και, κατ’ επέκταση, τιμές, υψηλή ποιότητα, ευνοϊκό περιβάλλον. Πώς είναι δυνατόν να συζητάμε για ελληνικό τουρισμό όταν προσφέρουμε πανάκριβο και, αμφίβολής ή έστω ισοδύναμης ποιότητας προϊόν;

• Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της ακρίβειας και του κόστους ζωής. Το παράδειγμα και η εμπειρία της Αυστραλίας και του αποτελέσματος που εκεί πέτυχαν αποτελούν σημαντική βοήθεια.

• Η δημιουργία ενός ορθολογικού, σύγχρονου και ανθρώπινου συστήματος κοινωνικής μέριμνας και παιδείας.

• Η μεταρρύθμιση του δικονομικού συστήματος αλλά και, ευρύτερα, η αλλαγή του όλου συστήματος λειτουργίας της δικαιοσύνης. Και δικαιοσύνη σημαίνει ανεξαίρετη εφαρμογή του νόμου, σημαίνει ισονομία.

• Η φροντίδα για την προστασία του περιβάλλοντος με την διαμόρφωση αυστηρής νομοθεσίας και τον συστηματικό και άτεγκτο έλεγχο της εφαρμογής της από όλους και σε κάθε επίπεδο.

Η Ε.Ε. βρίσκεται σε διαδικασία επαναπροσδιορισμού. Ένας σημαντικός λόγος της τεράστιας κρίσης που διέρχεται η ευρωπαϊκή κοινωνία και οικονομία είναι πως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση άρχισε ανάποδα. Υπακούοντας σε συγκεκριμένα συμφέροντα, προκρίθηκε και προηγήθηκε η νομισματική της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Ενώπιον της τεράστιας απειλής, η όλη κατάσταση επαναξιολογείται και είναι μεγάλη και βάσιμη η πιθανότητα επαναπροσδιορισμού των ιδρυτικών συνθηκών στην παραπάνω κατεύθυνση. Απ’ αυτήν την εξόχως σημαντική και ενδιαφέρουσα πρόκληση που, ενδεχομένως, να έχει και χαρακτηριστικά κοσμογονίας η Ελλάδα δεν πρέπει να λείπει. Και αυτό το στοίχημα αποκτά υπαρξιακή σημασία για το μέλλον της πατρίδας μας. Ας εντοπίσουμε με ειλικρίνεια τις αιτίες που συνέβαλαν στο να βρισκόμαστε στο σημερινό μας χάλι και ας κάνουμε τις απαραίτητες ανατροπές παραμερίζοντας όλα και όλους που συναποτελούν την Ελλάδα της αρπαχτής, της λαμογιάς, της μιζέριας και της κακομοιριάς και ας παλέψουμε για μια πατρίδα σύγχρονη, προκομμένη, σοβαρή και ανθρώπινη.

Παναγής Καλαντζής

Κηφισιά 26-6-12

Υ.Γ.1: Ήδη η κυβέρνηση έχει σχηματιστεί. Φαίνεται και ποιοτικά και αριθμητικά πως ο κ.Σαμαράς προέκρινε να τακτοποιήσει ανθρώπους και, ενδεχομένως, να εξοφλήσει γραμμάτια παρά να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες δίνοντας και το απαραίτητο στην κοινωνία ‘δείγμα γραφής’. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν τα σημαντικά και θετικά στοιχεία που αφορούν, κυρίως, στο κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα για το οποίο η συμβολή της ‘Δημοκρατικής Αριστεράς’ είναι δεδομένη και καθοριστική. Και αυτό δεν πρέπει ούτε να το αγνοήσουμε, ούτε να το παραβλέψουμε…

Υ.Γ.2: Έχει ήδη πραγματοποιηθεί η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. Κατά την γνώμη μου άνθρακες ο θησαυρός.. Τα σχέδια για ‘περισσότερη Ευρώπη’ και σχεδιασμού της νέας Ομοσπονδιακής Ευρώπης που κατά την γνώμη μου αποτελούν την μόνη και οριστική λύση αντιμετώπισης του προβλήματος μάλλον παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες.Αντίθετα, επελέγη η λύση των ...ενέσεων, με την χρηματοδότηση των τραπεζών. Εμένα πάντως μάλλον προετοιμασία για την απορρόφηση των κραδασμών εξ αιτίας της μελλούμενης εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μου μυρίζει ...

Υ.Γ.3: Βρισκόμαστε ενώπιον της ψηφοφορίας σχετικά με τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης και της ψήφου εμπιστοσύνης πρός αυτήν. Τώρα φαίνονται οι δυσκολίες που έχουν προκληθεί από την συσσωρευμένη αναξιοπιστία και η αφερεγγυότητα που χαρακτηρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και πόσο επηρρεάζονται εξ αυτού οι σχέσεις μας με τους εταίρους και δανειστές μας. Τώρα γίνεται ορατό το κόστος που προκάλεσαν στην εφαρμογή του προγράμματος οι δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Ακριβώς αυτές οι συνέπειες είναι που καθιστούν ανέφικτη την διαπραγμάτευση του μνημονίου. Θεωρώ πως για κάθεστοιχειωδώς νοήμονα άνθρωπο, όταν από μέρους μας δεν έχει εκπληρωθεί τίποτα απολύτως από τα συμφωνηθέντα, είναι απολύτως δικαιολογημένη αυτή η σε βάρος μας επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Πιστεύω λοιπόν πως η αντιπρόταση των ισοδύναμων μέτρων, που αποτελεί και την βασική θέση της ‘Δημοκρατικής Αριστεράς’, μπορεί πολύ πιό εύκολα να διεκδικηθεί εφ’ όσον έχουν γίνει πράξη κάποιες απ’ τις δεσμεύσεις μας, εφ’ όσον έχουν εφαρμοστεί κάποιες από τις βασικές μεταρρυθμίσεις που παραμένουν στα χαρτιά, είτε εξ αιτίας της απροθυμίας εφαρμογής τους είτε λόγω του πολιτικού κόστους που αυτές συνεπάγονται, είτε λόγω της αδράνειας και της συντεχνιακής και ‘συνδικαλιστικής’ αντίδρασης σ’ αυτές.

Υ.Γ.4: Μόλις έμαθα για την δήλωση του Υπουργού Οικονομικών με την οποία ανέφερε το αυτονόητο το οποίο ισχυρίζομαι με σιγουριά. Πως ‘δεν είναι το μνημόνιο αυτό που προκάλεσε την κρίση΄και πως αυτή προϋπήρξε του μνημονίου κατά πολύ. Και έπεσε να τον φάει σύμπασα η πλεονάζουσα στην χώρα μας ηλιθιότητα. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Η συστηματική παραποίηση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της αλήθειας που συστηματικά καλλιεργείται από το κατεστημένο που μάχεται λυσσαλέα οτιδήποτε θα αμφισβητούσε τα προνόμια και την ανεξέλεγκτη νομή του συστήματος.

Υ.Γ.5: Τώρα είναι΄, περισσότερο από ποτέ, η ώρα που η ΔΗΜ.ΑΡ. επιβάλλεται να παραμείνει σταθερή στον δρόμο της εθνικής συνευθύνης. Τώρα είναι που πρέπει όλοι εμείς να σταθούμε μαχητικοί και αποφασιστικοί υπερασπιστές της επιλογής αυτής και καταγγελτικοί της υποκρισίας, του ψέμματος, της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των άλλων εκ του ασφαλούς τιμητών και εραστών της δραχμής. Τώρα είναι που πρέπει, με την αυτοπεποίθηση της ιδεολογικής και πολιτικής συντριπτικής μας υπεροχής, εμείς να είμαστε αυτοί που δεν θα τους αφήσουν σε χλωρό κλαδί.

Υ.Γ.6: Και με την ευκαιρία: Είναι προφανής και διαυγής η θέση μου για την σωτηρία της πατρίδας. Πιστεύω: 1. στην αναγκαιότητα πιστής και αυστηρής εφαρμογής του μνημονίου, 2. στην επαναδιαπραγμάτευση κάποιων διατάξεών του και την αντικατάσταση τους με αντίστοιχα ισοδύναμα από θέση αξιοπιστίας και εφ’ όσον έχουμε να επιδείξουμε συγκεκριμένο έργο, 3. στην διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης βάσει του οποίου από τώρα και ύστερα θα εφαρμοστεί ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Κατά συνέπεια, είναι δεδομένη η αντίθεσή μου με όσους διαφώνησαν με την επιλογή του κόμματος της ΔΗΜ.ΑΡ. να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Πραγματικά, η αντίθεσή μου μαζί τους είναι κάθετη και απόλυτη, χώρια που αδυνατώ να παρακολουθήσω την σκέψη τους. Δεν μπορώ όμως παρά να εκφράσω την εκτίμησή μου για την θαρραλέα και αντρίκεια στάση του Σ.Μπαγιώργου να παραιτηθεί από μέλος του κόμματος. Έκρινε με αξιοπρέπεια πως δεν θα μπορούσε συμμετέχει στα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος ενώ, ταυτόχρονα, διαφωνούσε σε ένα τόσο βασικό θέμα στρατηγικού χαρακτήρα.

---

Ο Π. Καλαντζής είναιγραμμάτέας Κηφισιάς της ΔΗΜΑΡ