Εμείς και αυτοί

Η «θεωρία των δύο άκρων» ήταν από την αρχή μια επικίνδυνη μπαρούφα. Κάτι αντίστοιχο με την προσπάθεια που γίνεται κατά καιρούς να εξισωθεί ο φασισμός και ο κομμουνισμός. Πράγματι, πρέπει να καταδικαστούν και οι δύο ιδεολογίες, επειδή η προσπάθεια επιβολής τους τον περασμένο αιώνα συνοδεύτηκε από εκατομμύρια νεκρούς. Πράγματι, πρέπει να καταδικαστούν και οι δύο βίες, η δεξιά και η αριστερή, αυτή που στρέφεται εναντίον των μεταναστών και εκείνη που στρέφεται εναντίον των μνημονιακών, επειδή στη δημοκρατία τα προβλήματα δεν λύνονται με τη βία, αλλά με θεσμικά μέσα (και η καταστολή, όταν είναι αναγκαία, αποτελεί μονοπώλιο του κράτους). Από εκεί και πέρα, όμως, οι συγκρίσεις ανάμεσα στα δύο άκρα είναι άτοπες. Αφελείς. Και παραπλανητικές.

Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τα μάτια, αν δεν έχει επιδοκιμάσει και ενθαρρύνει ανοιχτά πράξεις βίας στην Κερατέα, στις Σκουριές ή και στο κέντρο της Αθήνας. Είναι επίσης αλήθεια ότι η ανακοίνωσή του για την περιβόητη δήλωση του Πάνου Καμμένου για το λιντσάρισμα ήταν επαίσχυντη. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να συγκρίνεται από έναν στενό συνεργάτη του Πρωθυπουργού η Χρυσή Αυγή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Οι δηλώσεις του Χρύσανθου Λαζαρίδη για «αντιμαχόμενες ομάδες κρούσης» λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι πολιτικά χυδαίες. Καλύτερα να είχε πάει ο βουλευτής Επικρατείας στα μπουζούκια, όπως έκανε ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου. Θα προκαλούσε έτσι μόνο με τη σιωπή του, και όχι με την «ανάλυσή» του.

Οσο επικίνδυνη είναι η θεωρία της εξίσωσης των δύο άκρων, άλλο τόσο πολύτιμη είναι η θεωρία του συνταγματικού ή δημοκρατικού τόξου. Δεν χρειαζόταν η χθεσινή δολοφονία για να διαπιστωθεί ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένας πολιτικός σχηματισμός σαν τους άλλους. Οι ξένοι το έχουν επισημάνει επανειλημμένα: λάβετε μέτρα, σταματήστε τους, απαγορεύστε τους, κάντε τέλος πάντων κάτι! Αλλά εδώ περί άλλα τυρβάζαμε - μέχρι τώρα τουλάχιστον. Αλλοι θεωρούσαν ότι οι νεοναζί μπορούν να απορροφηθούν από την Κεντροδεξιά (ή και να συνεργαστεί το «σοβαρό» τους κομμάτι μαζί της!), άλλοι πίστευαν ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο, οι δυνάμεις της τάξης έδειχναν μια προκλητική ανοχή, ενώ εμείς στα μέσα ενημέρωσης αναρωτιόμασταν αν πρέπει να ασχολούμαστε σοβαρά και μεθοδικά με τις προκλήσεις των νεοναζί ή είναι καλύτερα να τους αγνοούμε. Τα χθεσινά τραγικά γεγονότα έδωσαν την απάντηση. Στο εξής, δεν έχει δικαιολογία κανείς. Ούτε αυτοί που υποστηρίζουν και ψηφίζουν το κόμμα των τραμπούκων και των δολοφόνων ούτε εκείνοι που θέτουν τις μικροκομματικές τους διαφορές πάνω από την ανάγκη για κοινή αντιφασιστική δράση.

Εδώ, ναι, η διάκριση ανάμεσα σε «εμάς» και «αυτούς» λαμβάνει την πραγματική της διάσταση.