Το δράμα της Ολυμπιακής καθρέφτης της πολιτικής μας παθογένειας

Ιδού, λοιπόν, ότι το δράμα της Ολυμπιακής αποκαλύπτει θεαματικά την παθογένεια του πολιτικού συστήματος της χώρας. Τουλάχιστον κατά τη δικομματική του εκδοχή. Καθρέφτης η Ολυμπιακή, πεντακάθαρος καθρέφτης της συμπεριφοράς των κομμάτων εξουσίας απέναντι σ’ ένα δημόσιο αγαθό υψηλής ευαισθησίας. Τώρα μπορούμε όλοι να θρηνούμε. Άνευ πρακτικού αντικρύσματος, βέβαια. Τώρα μπορούν ακόμη και οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι να παριστάνουν τους τιμητές. Πείθοντάς μας ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτε, ότι δεν έχουν μετανιώσει για τίποτα. Ότι αν γύριζε το ρολόι τριάντα χρόνια πίσω, τα ίδια ακριβώς θα διέπρατταν.

Τώρα μπορούμε όλοι να θρηνούμε. Τα δάκρυα ως γνωστόν δεν φέρνουν κανέναν πίσω. Ούτε βέβαια την Ολυμπιακή...

Του Βασίλη ΠΑΪΚΟΥ

Η παθογένεια του πολιτικού συστήματος της χώρας. Τουλάχιστον κατά τη δικομματική του εκδοχή. Όπως εντυπωσιακά αποκαλύπτεται από την εξέλιξη του δράματος της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ενός δράματος που ξεκίνησε κάπου τριάντα χρόνια πριν. Όταν ο Ωνάσης αποφάσισε να ξεφορτωθεί την ήδη προβληματική εταιρεία του. Και το δημόσιο αποφάσισε να φορτωθεί την εταιρεία και τα προβλήματά της, πανηγυρίζοντας μάλιστα. Για το μακρύ χέρι του κράτους που όλα μπορεί να τα σφάξει και να τα μαχαιρώσει. Κυριολεκτικά. Ήταν η εποχή της "σοσιαλμανίας", πολύ πριν, μάλιστα, φέρουμε "στις 18 τον σοσιαλισμό". Ε, από ’κει και πέρα άρχισε το μεγάλο πάρτι.

Όπου οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρθηκαν στην Ολυμπιακή όσο χειρότερα μπορούσαν.

Η κακομεταχείριση του "εθνικού αερομεταφορέα" δεν έχει προηγούμενο (ούτε "επόμενο") σε καμιά από τις άλλες εταιρείες δημόσιας ευθύνης. Η εταιρεία υπερφορτώθηκε κατά κύματα με προσωπικό και με -κατά περίπτωση- υπερπρονόμια. (Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να ψάξει να βρει κανείς τον τόπο καταγωγής των κατά καιρούς προσληφθέντων στην εταιρεία σε συνάρτηση με την εκλογική περιφέρεια του εκάστοτε υπουργού Μεταφορών). Οι διοικήσεις άλλαζαν με ρυθμούς ασύλληπτους. Όσο για την καταλληλότητά τους, επρόκειτο συνηθέστατα για εξ αρχής καμένες περιπτώσεις.

Επί 30 χρόνια το κράτος φέσωνε κατ’ εξακολούθησιν την Ολυμπιακή και από την άλλη επέτρεπε στην Ολυμπιακή να φεσώνει τα Ταμεία.

Όσο για τα αλλεπάλληλα "προγράμματα εξυγίανσης", ε εκεί έγινε το μεγάλο κακό. Με τα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού να πέφτουν στη μαύρη τρύπα του απόλυτου διαχειριστικού χάους. Τα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού τα οποία -ομολογημένα σχεδόν- θυσιάστηκαν κι αυτά στον βωμό μικροκομματικών (και μεγαλο-κομματικών) διευθετήσεων...

Τα δύο κόμματα που κυβερνούν τη χώρα από τη μεταπολίτευση ασέλγησαν επί της Ολυμπιακής κατά τρόπο σκαιό και κυριολεκτικά αναίσχυντο. Συμβάλλοντας στην απαξίωσή της όσο και όπως μπορούσαν. Τόσο ώστε η συμβολή κάποιων κατηγοριών εργαζομένων στην απαξίωση διά της γνωστής "ολυμπιακής ταλαιπωρίας", μοιάζει και είναι σχεδόν ασήμαντη. Και βέβαια η διαδικασία απαξίωσης κορυφώθηκε με τους χειρισμούς των ίδιων των υπεύθυνων, που τα τελευταία χρόνια συμπεριφέρονταν σαν να μην ξέρουν τι θέλουν να την κάνουν. Υπερπροβάλλοντας μόνο -ως άλλοθι- το δυσβάστακτο κόστος της...

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ επωμίζονται, φυσικά, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Έστω κι επειδή διαχειρίστηκαν την "αμαρτία" κατά πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Άσε που έχουν χρεωθεί στο σύνολό τους και τα ατυχέστατα "προγράμματα εξυγίανσης".

Ε, λοιπόν, αυτό το ίδιο ΠΑΣΟΚ αισθάνεται σήμερα ότι ξεμπερδεύει με τις ευθύνες του αν λέει κάπου - κάπου ότι "ναι, κάναμε κι εμείς κάποια λάθη". Έτσι απαλά και ανώδυνα. Τόσο απλά. Εκεί που θα περίμενες από ένα κόμμα, που επιχειρεί μάλιστα να δείξει καινούργιο πρόσωπο και να κάνει νέα αρχή, να εμφανίζεται κυριολεκτικά συντετριμμένο. Υπό το βάρος των συντριπτικών ευθυνών του. Ε από ’κεί και πέρα, θα μπορούσε -σεμνά και ταπεινά πάντως- να αιτιάται, να εγκαλεί, να διαμαρτύρεται, να προτείνει. Μόνον τότε. Μόνον έτσι. Διαφορετικά, όπως συμπεριφέρεται σήμερα, προκαλεί απλώς τη θυμηδία. Και την οργή φυσικά...

Και το κερασάκι. Οι πάντες σχεδόν (προπάντων οι υπεύθυνοι του κακού) επιχειρούν να φορτώσουν την ευθύνη στην Ευρώπη. Στην κακή Ευρώπη που μας μαλώνει, που μας δικάζει, που μας χρεώνει, που δεν μας επιτρέπει να διατηρήσουμε τον εθνικό μας αερομεταφορέα. Πρόκειται για πάγια πρακτική φυσικά. Το ίδιο κάνουν ή αφήνουν να εννοηθεί αμέσως ή εμμεσότερα οι πάντες επί παντός. Για τα αγροτικά μας, για τη διαπλοκή, για τους συμβασιούχους μας, για τα κυπριακά και τα μακεδονικά μας, για τα πάντα. Εννοώντας κατ’ ουσίαν τι; Ότι πρέπει να παραβιάσει η Ευρώπη για χάρη μας τους όρους, τους κανόνες και τους θεσμούς που κι εμείς μαζί της συνομολογήσαμε. Η κακή Ευρώπη.

Πρόκειται για την πάγια, την προσφιλή, την εύκολη λύση πολιτικής συμπεριφοράς ημών των μόνων υπευθύνων. Πρόκειται για την άλλη εκδήλωση της εθνικής μας παθογένειας.

Πρόκειται περί της πολιτικής μας απρέπειας και της πολιτικής μας ανανδρίας...