Ο δημόσιος λόγος ενός πολιτικού χωρίζεται σε αυτά που λέει, σε αυτά που αποφεύγει να πει και σε αυτά που προτείνει. Ας αξιολογήσουμε με αυτή τη μέθοδο την τελευταία ομιλία του προέδρου το ΠαΣοΚ Βαγγέλη Βενιζέλου - σε κομματικό ακροατήριο την Τετάρτη. Είπε τα συνήθη: δεν προβλέπονται νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα - εμείς κρατάμε ζωντανή τη χώρα και τη Δημοκρατική Παράταξη - το χρέος είναι βιώσιμο. Δεν είπε τίποτε για τη Γάζα, παρότι είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός και αρχηγός κόμματος με παραδοσιακά στενές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους που σφαγιάζονται εκεί. Και από τις προτάσεις ξεχώριζε μια επανάληψη: «Εμείς μιλάμε και πάλι για την ανάγκη μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης»

Πράγματι, η ιδέα μιας τέτοιας ομάδας τού ανήκει, αλλά ποτέ δεν δόθηκαν διευκρινίσεις για τη χρησιμότητά της. Οι δανειστές και τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν διαπραγματεύονται με ομάδες και επιτροπές αλλά με κυβερνήσεις χωρών. Συνεπώς, αν έχει νόημα μια τέτοια ομάδα αυτό αφορά το εσωτερικό. Δεν συνιστά διαπραγματευτικό εργαλείο για τους ξένους, αλλά συμβουλευτικό όργανο για την κυβέρνηση. Γιατί να μη συγκροτηθεί μία ομάδα από τα κόμματα - με ενδεχόμενη επιστημονική υποστήριξη από ειδικούς; Θα μπορούσε να επεξεργαστεί επιχειρήματα στα οποία θα στηρίξει την πολιτική της η κυβέρνηση στα θέματα που άπτονται του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, με πρώτο το χρέος, που απειλεί πάντα να καταπιεί τη χώρα.

Αν αυτή την έννοια έχει η υπενθύμιση της πρότασης Βενιζέλου, ο πρώτος στον οποίο πρέπει να την απευθύνει είναι ο Σαμαράς. Είναι λογικό ότι μια τέτοια «εθνική ομάδα» δεν νοείται χωρίς την παρουσία του δεύτερου κόμματος στη Βουλή. Πώς θα συγκροτηθεί όμως όταν ο Πρωθυπουργός δεν έχει συναντήσει ούτε μία φορά κατ’ ιδίαν τον Αλέξη Τσίπρα; Οταν δεν έχει ενημερώσει ποτέ τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα εθνικά θέματα, επί των οποίων απαιτείται η διαπραγμάτευση; Με ποιους θα συγκροτηθεί αυτή η ομάδα όταν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ όχι ως πολιτικό τους αντίπαλο αλλά περίπου ως εχθρό του έθνους ή ως μείζονα αντιπολίτευση με περιορισμένα δικαιώματα; Για να υπάρξει «εθνική ομάδα» πρέπει να πεισθούν πρώτα τα κυβερνητικά κόμματα γι’ αυτό που έλεγε ο αμερικανός συγγραφέας Νταν Σάιμονς: «Μου έχει περάσει από το μυαλό ότι η επιβίωσή μας ίσως να εξαρτάται από το να μιλάμε μεταξύ μας».