Στο δημόσιο διάλογο ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό ένα είδος αναλυτών και πολιτικών που διδάσκουν… ακινησία και διακονούν το αμετάβλητο. Λαμπρό παράδειγμα τα πονήματά τους περί ανανεωτικής Αριστεράς και κεντροαριστεράς, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν εκπονηθεί προ δεκαετίας, αφού αντιλαμβάνονται το κοινωνικό υπόστρωμα αυτών των χώρων ως να μην είχε υπάρξει η κρίση και οι τεκτονικές αλλαγές που τη συνόδευσαν.

Κάπως έτσι, η μεσαία τάξη, ο εκλογικός αιμοδότης της κεντροαριστεράς μέχρι το 2010, αντιμετωπίζεται με τα αναλυτικά εργαλεία της περιόδου Σημίτη, λες και δεν είναι αυτή που πλήρωσε το μάρμαρο της ύφεσης και μετανάστευσε σε άλλα πολιτικά λιμάνια. Με τον ίδιο τρόπο, το πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς απαιτείται να λειτουργεί ως κλαμπ … πολιτικού πολιτισμού που χορηγεί άλλους χώρους και όχι ως δύναμη που καλείται να συμβάλει στην ανάσχεση των επιπτώσεων της κρίσης.

Με εικόνες και αναλύσεις, λοιπόν, που έρχονται από άλλες εποχές και που εμφανίζουν τον περίφημο λαό της κεντροαριστεράς ανέπαφο και κοινωνικά αμετάβλητο , επιχειρείται να τεκμηριωθεί η άποψη που θέλει τη Δημοκρατική Αριστερά να διαλύεται ή να διαχέεται σε άλλους κομματικούς χώρους. Και πώς επιχειρείται; Μα, με τη διακίνηση βεβαιοτήτων του τύπου «οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στη ΔΗΜΑΡ επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στο διάλογο για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» ή με ισχυρισμούς που προεξοφλούν ότι η ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα είναι πλέον τμήμα της πολιτικής Ιστορίας.

Υποστηρίζω το ακριβώς αντίθετο και για τα δύο: η εκλογική βύθιση της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές δεν αποτελεί συνέπεια της άρνησής της να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, αλλά συνδέεται, εκτός άλλων ενδογενών ή εξωγενών παραγόντων, με τους δισταγμούς της να τοποθετηθεί με ευκρίνεια στον πολιτικό άξονα, εμπλεκόμενη πολλές φορές σε συζητήσεις που μετέδιδαν θολά και συγκεχυμένα μηνύματα, όπως ήταν αυτές περί της κεντροαριστεράς και των συναφών εκλογικών συμπράξεων.

Ομοίως και παρά τις προεξοφλήσεις διαφόρων, στο ακραία διπολικό σκηνικό που διαμορφώνεται, η ανανεωτική Αριστερά και ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού όχι μόνο δεν πρέπει να αποτελέσει παρελθόν, αλλά η επιστροφή του στο προσκήνιο αποτελεί ανάγκη για τον τόπο, την ισορροπία του πολιτικού συστήματος και την ανασύσταση του προοδευτικού τόξου.

Το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς που ξεκινά την ερχόμενη Πέμπτη θα απαντήσει σε όσους βιάστηκαν να εκδώσουν πιστοποιητικά πολιτικού θανάτου. Και θα απαντήσει με τρόπο που θα δώσει ξανά στον κόσμο της ανανεωτικής Αριστεράς πολιτική αυτοπεποίθηση και πολιτική αξιοπρέπεια.