Η μεγάλη μας περιπέτεια μόλις αρχίζει. Θα είναι ένα κολασμένο τετράμηνο που καμία επικοινωνιακή αλχημεία δεν μπορεί να το μετατρέψει στην παραδείσια χώρα των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι είπαν ψέμματα μετά γνώσεως, άλλοι μέσα από την ιδεολογική εμμονή μιας συγκεκριμένης Αριστεράς, που ενώ παγκοσμίως ηττήθηκε στην Ελλάδα νομίζει ότι μπορεί να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα. Υπέγραψαν grosso modo αυτά που ο Χαρδούβελης στο περίφημο mail του απλώς απαριθμούσε, έγιναν διεθνώς περίγελος παίζοντας με τις λέξεις, υπέγραψαν ότι θα αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική κρίση «χωρίς δημοσιονομική επιβάρυνση», ότι θα πληρώσουν το χρέος, ότι θα αξιολογηθούν όπως ορίζει το τρέχον πρόγραμμα του οποίου ζήτησαν παράταση, ότι θα συνεχίσουν τις ιδιωτικοποιήσεις και άλλα πολλά. Δεν εξασφάλισαν τίποτε εκτός από κάποιο χρόνο για να εφαρμόσουν όλα αυτά για τα οποία κουνούσαν το δάκτυλο στους προηγούμενους. Έχουν πλέον μνημόνιο χωρίς χρήματα, δεν έχουν την ασπίδα της προληπτικής γραμμής στήριξης, έχουν μπροστά τους διευρυνόμενο δημοσιονομικό κενό και τη βέβαιη προοπτική ενός τρίτου μνημονίου. Και όλα αυτά τα έχουμε και εμείς.

Και το λέω αυτό γιατί είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον ψεύτη που συνειδητοποιεί ότι τα ψέματα τέλειωσαν και τον φανατικό που νομίζει οτι κτυπώντας στον τοίχο θα ραγίσει ο τοίχος. Γιατί ο ψεύτης -που συνεχίζει δυστυχώς να λεει ψέματα- έχει δύο μόνο επιλογές. Να πάει σε σύγκρουση με την ΕΕ και τους δανειστές που θα του επιβάλουν το μαρτύριο της σταγόνας, απαιτώντας εξειδίκευση των άπειρων γκρίζων σημείων της συμφωνίας (ετοιμαστείτε για νέους Τζαμτζήδες και Κασήδες στα πρωινάδικα, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου απτόητη θα ετοιμάζει εξεταστικές επιτροπές), και να έχουμε νέες εκλογές ή δημοψήφισμα. Η χώρα με μαθηματική ακρίβεια θα βρεθεί εκτός ΕΕ και ευρώ. Η άλλη λύση είναι να πάψει να λέει ψέματα, να αλλάξει πολιτική, να αλλάξει συμμάχους εντός ΣΥΡΙΖΑ, εντός κυβέρνησης και Βουλής, να συγκροτήσει πανεθνικό μέτωπο των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου ώστε να κρατηθεί η χώρα από την ευρωπαϊκή χειρολαβή. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα ούτε η δεύτερη λύση είναι εύκολη και θα έχει τεράστιο κόστος. Ήδη έχει οικονομικό και θα έχει και πολιτικό πρόβλημα, μόλις οι πολίτες συνειδητοποιήσουν τα επιπλέον δεινά που τους επιφυλάσσει η περήφανη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ και αρχίσει να εξανεμίζεται η μετεκλογική μέθη που εμφανίστηκε ως συναίνεση. Και αν η δημοκρατική αντιπολίτευση δεν συνέλθει πάραυτα, θα ενισχυθούν τα άκρα και κυρίως το δήθεν αντισυστημικό ακροδεξιό.

Σε κάθε περίπτωση και με το όποιο κόστος, η δεύτερη λύση είναι καλύτερη από την καταστροφή που συνεπάγεται η πρώτη. Χειρότερη και από την πρώτη θα είναι μια ενδιάμεση, στην οποία μέχρι στιγμής φαίνεται να προσανατολίζεται η κυβέρνηση. Να υπογράφει δηλαδή και να μην υλοποιεί, άλλα να λέει ο Βαρουφάκης στους έξω και άλλα σε ένα Υπουργικό Συμβούλιο που κατά τα δύο τρίτα ήδη μηχανεύεται τρόπους να μην εφαρμόσει τα υπεσχημένα. Και σε μια κοινοβουλευτική ομάδα που θα πρεπει να ψηφίζει αυτά που θεωρεί ότι υποδουλώνουν τη χώρα, ενώ νομίζει ότι εκλέχθηκε για να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις και τη διαγραφή του επονείδιστου χρέους.

Δεν θα είναι εύκολο για τον ψεύτη. Ούτε για εμάς. Όσοι δε γνωρίζουμε πρόσωπα και διαδρομές ανθρώπων θα σας πούμε κατά πάσα πιθανότητα (εγώ πάντως το λέω) ότι σε ανθρώπινο επίπεδο ανάμεσα στον ψεύτη και τον νάρκισσο από τη μια μεριά και τον φανατικό ιδεολόγο από την άλλη προτιμώ τον ευθύ τύπο. Όμως επειδή δεν αποφασίζουμε για την παρέα μας αλλά για τον τόπο πρέπει και εμείς να πράξουμε με μοναδικό γνώμονα το κοινό καλό.