Οι φετινές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο κλείνουν με συμβολικό και άδοξο τρόπο, τον κύκλο των μεταπολιτευτικών εορτασμών της μεγάλης επετείου. Κι αυτό όχι γιατί η ηρωική εκείνη εξέγερση έχασε κάτι από τη σημασία και τον ρόλο της στην ανατροπή της φασιστικής χούντας και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, αλλά γιατί αποδείχτηκε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, ότι ο χαρακτήρας των εκδηλώσεων τις τελευταίες δεκαετίες δεν εξυπηρετούσε παρά δήθεν επαναστατικές «αριστερές» πολιτικές σκοπιμότητες.

Εκείνοι που κατηγορούσαν τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα ότι εξαργύρωσαν την προσφορά τους με δημόσια αξιώματα, έσπευσαν να την εξαργυρώσουν πανηγυρικά οι ίδιοι με τις κυβερνητικές καρέκλες μιας εξουσίας που δεν θυμίζει σε τίποτα τις αξίες του Πολυτεχνείου. Όσοι εμφανίστηκαν ως οι «αυθεντικοί» διάδοχοι της εξέγερσης και των συνθημάτων της επέλεξαν να ανταλλάξουν τις ταξικές τους ιδεοληψίες με τοξικές κραυγές λαϊκισμού. Η εικόνα του ακροδεξιού κυβερνητικού εκπροσώπου που υποδέχεται τον Πρόεδρο της Αμερικής Ομπάμα δεν ήταν παρά η επίσημη ταφόπλακα των οραμάτων της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Η εικόνα αυτή δεν άλλαξε δυστυχώς ούτε στη συνέχεια της επίσκεψης. Μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που συγκινήθηκε από τα λόγια του ποιητή όσο δεν είχε συγκινηθεί από την φλεγόμενη Αθήνα που τον οδήγησε στο προεδρικό μέγαρο και στον Πρωθυπουργό που θυσίασε την μεγάλη αυτή ευκαιρία παγκόσμιας προβολής της χώρας στο βωμό των εκκλήσεων για την ελάφρυνση του χρέους, ο Αμερικανός Πρόεδρος έδωσε μαθήματα οραματικού πολιτικού λόγου.

Την ώρα που ένας επικίνδυνος και απρόβλεπτος άνθρωπος παίρνει στα χέρια του το τιμόνι – και το κουμπί – της υπερδύναμης, την ώρα που ένας ακροδεξιός ρατσιστικός άνεμος απειλεί να σαρώσει θεμελιώδεις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο Μπαράκ Ομπάμα καταδίκασε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον λαϊκισμό και μας κάλεσε «να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στον εθνικισμό, τον φυλετισμό, τις ακρότητες, το εμείς κι εκείνοι», τονίζοντας ότι «το μέλλον του κόσμου θα οριστεί από αυτά που έχουμε κοινά και όχι από τις διαφορές μας». Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι σαραντατρία χρόνια μετά, ένας Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα καταδίκαζε τόσο απερίφραστα τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό, υπερασπιζόμενος της δημοκρατικές αξίες του πολιτισμού μας.

Η Ελλάδα έχει σήμερα ανάγκη από ένα νέο «Πολυτεχνείο». Ένα Πολυτεχνείο αποφασισμένο να συντρίψει το τέρας του λαϊκισμού αλλάζοντας όλα όσα μας βύθισαν στον πάτο. Ένα Πολυτεχνείο ικανό να εμπνεύσει και να δώσει την αναγεννητική πνοή που χρειάζεται η χώρα για να βγει από την κρίση και να προχωρήσει μπροστά.