Δεν είναι καινούργιο ότι ζούμε σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, πολλές φορές μάλιστα απρόβλεπτα και επικίνδυνα. Μόνο που τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό έχουν ξεπεράσει κάθε όριο λογικής και κινούνται πλέον στα όρια του παραλόγου. Στροφές, μεταμορφώσεις και παλινωδίες ηγετών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ηγεμονεύουσες δυνάμεις του κόσμου είναι πια καθημερινή ρουτίνα ανατρέποντας ισορροπίες και συμμαχίες, στηριγμένες πολλές φορές σε ποταμούς αίματος.

Η μακρόχρονη κρίση και το πλήθος των μέτρων, μνημονιακών και άλλων, που τη συνόδευσαν, άφησαν πίσω τους πάμπολλες στρεβλώσεις και απίθανα βάρη σε πολίτες και επιχειρήσεις. Το φορολογικό βάρος και εκείνο των ασφαλιστικών εισφορών είναι υπέρμετρο, αφαιρώντας την όποια ικμάδα από νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Η επέμβαση στη Συρία δημιούργησε προς στιγμή την εντύπωση ότι η Τουρκία μπορεί να χαλαρώσει την πίεση στην Κυπριακή ΑΟΖ. Δεν πρόκειται. Η Τουρκία παρανομεί βάναυσα επιχειρώντας γεωτρήσεις στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και μάλιστα μέσα στο οικόπεδο επτά που έχει ήδη αδειοδοτηθεί. Αλλά είναι εμφανές ότι, παρά τις αντιδράσεις τόσο από Κύπρο και Ελλάδα αλλά και κυρίως από διεθνείς συντελεστές (ΗΠΑ , Ευρωπαϊκή Ένωση-ΕΕ), η Τουρκία δεν ακούει και δεν υποχωρεί . Συνεχίζει ακάθεκτη τις έκνομες ενέργειές της.

Αυτή η ιστορική αντίφαση δεν έχει προηγούμενο: ποικίλες κινήσεις ενώνουν δυνάμεις με στόχο να εγκαταλείψουν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία εν ονόματι του μίσους που τρέφουν προς αυτήν! Από το Κρανς Μοντάνα και μετά, αυτή η αντίφαση πήρε πιο επιθετική μορφή. Πρωταγωνιστής της πολιτικής αυτής ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης (λ.χ. ρεσιτάλ παραπλάνησης στην ομιλία του στους Μορφίτες, 13/10). Κινήσεις, με από παλιά διαμορφωμένες θέσεις υπέρ της λύσης «δίπλα – δίπλα», αφού κατανόησαν «πού το πάει ο πρόεδρος», βρήκαν την ευκαιρία να εργαστούν στη γραμμή «τώρα είναι η ώρα για να τελειώσουμε μια και καλή με την υπόθεση «διακοινοτικές συνομιλίες».

Γνωρίζετε τι κάνει κάποιος που δεν θέλει να ζυμώσει; Λέω ότι ίσως οδύρεται για τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα…

Εχουμε κάνει όλα όσα μπορούσαμε (έστω, τα πιο σημαντικά...) για την αναπτυξιακή εκκίνηση της χώρας και, άραγε, αυτό που μας εμποδίζει είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα 7 δισ. ευρώ, 3,5% του ΑΕΠ; Θα άλλαζε τροχιά η ελληνική οικονομία αν τα πλεονάσματα μειώνονταν στο 2,5% του ΑΕΠ, ήτοι κατά 2 δισ. ευρώ στα επόμενα τρία χρόνια; Λοιπόν, αν είχαν βάση οι κορώνες της αντιπολίτευσης και ειδικά της ελάσσονος (όσον αφορά την οποία, φευ, η επίκληση των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι το μοναδικό στοιχείο της «άλλης πολιτικής» που υποτίθεται ότι επεξεργάστηκε…), τότε με αυτά τα 2 δισ. επιπλέον, το κράτος θα άλλαζε τις τύχες της χώρας. Εχουν;

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν είναι ακόμη γνωστό το κυβερνητικό σχέδιο που ανέλαβε ο Υπουργός Εσωτερικών να παραδώσει στα μέλη της διακομματικής επιτροπής εν όψει της δεύτερης και τελικής(;) συνάντησής τους την προσεχή Δευτέρα.

Θα ήθελα να καταθέσω στο δημόσιο διάλογο τρείς καίριες, κατά την άποψή
μου, επισημάνσεις και να καταλήξω με μια υπόμνηση για το δικαίωμα της εξ αποστάσεως ψήφου των εκτός ελληνικής επικράτειας συμπατριωτών.

Μετά από μια μεγάλη περίοδο αδικαιολόγητης αδράνειας, ο δημόσιος διάλογος για την ψήφο των εκτός επικρατείας Ελλήνων πολιτών έχει αναζωπυρωθεί και ήδη βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αν όμως επιχειρήσουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση της έως τώρα πορείας του, είναι φανερό ότι, ακόμα και σήμερα, ένα μεγάλο μέρος αυτού του διαλόγου είτε εκκινεί από εσφαλμένες προϋποθέσεις είτε κινείται φανερά εκτός των ορίων του ισχύοντος Συντάγματος.

Συχνά-πυκνά τελευταία δημοσιεύονται στην Αγγλία αναλύσεις επί αναλύσεων από αριστερή σκοπιά με θέμα τον εθνικιστικό λαϊκισμό που ξεφύτρωσε με το Brexit κι απʼ ό,τι φαίνεται προχωρεί ακάθεκτος.

Μία από αυτές ήταν άρθρο στην «Γκάρντιαν» γραμμένο από τη Σαντάλ Μουφ. Συνοψίζω την άποψή της: Το πρόβλημα είναι η γενικευμένη ανασφάλεια και το άγχος που δημιουργήθηκαν από την υπονόμευση του κράτους πρόνοιας και της «ταξικής ισορροπίας», δηλαδή του πολιτικού κοινού εδάφους, από τον πόλεμο και μετά.

Το ποσοστό 31,53% των εκλογών ήταν ουσιαστικά μια απόφαση του ελληνικού λαού ότι στον προοδευτικό χώρο ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και η αριστερή προοδευτική παράταξη είναι που θα συσπειρώσει τον προοδευτικό κόσμο απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και το πρώτο βήμα έγινε στις 7 Ιουλίου σημείωσε μιλώντας Στο Κόκκινο ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Θανάσης Θεοχαρόπουλος.

Τα τελευταία 40 χρόνια, από την εποχή που εφαρμόστηκε η μεταρρύθμιση του Προγράμματος «Καποδίστριας», κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο που αφορά την Αποκέντρωση του Κράτους το σύνθημα «χρειάζεται μεταφορά αρμοδιοτήτων και πόρων».