Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις (εξαγγελθέν νομοσχέδιο) για το θέμα των δανείων ιδιωτών και επιχειρήσεων δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Αντίθετα το επιτείνουν στο μέλλον, χωρίς καμιά δυνατότητα ο δανειολήπτης να μπορέσει να το εξυπηρετήσει.
• Το πρόβλημα δεν είναι απλά ότι οι ρυθμίσεις αφορούν ένα μικρό τμήμα των δανειοληπτών (όσοι μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν ετήσιο εισόδημα έως 25.000 € και έχουν υποστεί απώλειες άνω του 35%, αφορά μόνο την 1η κατοικία αξίας 180.000€)
• Το σοβαρότερο είναι ότι με την παράταση των 4-5 ετών δεν λύνεται το πρόβλημα, απλά μετατίθεται κατά 4-5 χρόνια το χρέος και μάλιστα επιβαρύνεται και με τόκους υπερημερίας 1,5%
Το κλειδί για την πραγματική ελάφρυνση των δανειοληπτών είναι το πολύ υψηλό επιτόκιο και η ανάγκη μείωσής του και αυτό το θέμα το νομοσχέδιο δεν το αγγίζει καν. Για παράδειγμα μια μείωση του επιτοκίου κατά 50% θα ανακούφιζε πραγματικά το δανειολήπτη.

Όχι βέβαια, δεν σωθήκαμε. Κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει ή να μας αλλάξει, αν οι ίδιοι δεν θέλουμε να σωθούμε ή να αλλάξουμε. Η τελευταία συμφωνία στο Eurogroup ασφαλώς έχει πολλά θετικά στοιχεία για την Ελλάδα. Έδωσε μια μεγάλη ανάσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Όχι, δεν μας έλυσε ριζικά και αμετάκλητα το πρόβλημα του χρέους της χώρας. Ποιος όμως μπορεί να αρνηθεί, όσο κακοπροαίρετος και αν είναι, ότι η μείωση των επιτοκίων των δανείων μας και μάλιστα από χώρες που δανείζονται με μεγαλύτερα επιτόκια από αυτά που μας δανείζουν, η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής,

Κάποιες πολιτικές δυνάμεις θεωρούν ότι το δίλημμα των εκλογών του Ιουνίου είναι μνημόνιο – αντιμνημόνιο και σε μια αλαζονική εκδοχή του, Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ. (Ομιλία Τσίπρα κατά την παρουσίαση του προγράμματος, http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=27218). Δηλαδή το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε ως πολίτες και ανάλογα να ψηφίσουμε, είναι μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο; Αυτή η προσέγγιση κατά την γνώμη μου, δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό νόημα ούτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά. Κατ’αρχήν η έκφραση αντι-μνημονιακός είναι μια «απολίτικη» και χωρίς σαφές περιεχόμενο έννοια.

Ο τόπος μας περνάει μια δύσκολη περίοδο. Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο βιώνει μια πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, κρίση. Μια κρίση που δεν αφορά μόνο την οικονομία. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι η κρίση αυτή, αφορά όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αλλά και όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Θα λέγαμε χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε όσες προσπάθειες και πρόοδοι έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ότι έτσι όπως εξελίσσεται και εκδηλώνεται η κρίση αυτή τα τελευταία δύο χρόνια, εκφράζει μια καθολική κρίση αξιών που υπόβοσκε όμως όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Οι μεν μας λένε ευρωπαϊστές και οι δε αντι-ευρωπαϊστές. Περίπου έτσι περιέγραψε ο πρόεδρος του ΣΥΝ στην ομιλία του στη Χαλκίδα, την αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ εκ μέρους του ΚΚΕ και της Δημοκρατικής Αριστεράς αντίστοιχα, δείχνοντας με έναν απλό και ενδεικτικό τρόπο το αδιέξοδο, αλλά και το ανέφικτο της συνεργασίας ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Δημοκρατικής Αριστεράς, δηλαδή της αριστεράς.

Εδώ και περίπου εννέα μήνες πολίτες από όλη τη Στερεά Ελλάδα έχουν συγκροτήσει μια κίνηση πολιτών, το ‘Αυτοδιοικητικό Κίνημα Περιφέρειας Στερεάς’, στην αρχή με αφορμή την οργάνωση μιας παρέμβασης για τον ‘ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ’ την οποία έκανε με συζητήσεις, εκδηλώσεις και με δημοσιοποίηση και με κατάθεση και στη δημόσια διαβούλευση συγκεκριμένης κριτικής και προτάσεων. Οι πολίτες αυτοί βέβαια που συγκρότησαν το αυτοδιοικητικό κίνημα δεν γνωρίστηκαν για πρώτη φορά. Εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια έχουν συναντηθεί σε μικρούς και μεγάλους αγώνες για τον Ασωπό, την Μεσσαπία, τον Κορινθιακό και τον Ευβοϊκό Κόλπο, την Γκιώνα, στον αγώνα κατά του λιθάνθρακα και σε πολλούς άλλους μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες στην περιφέρεια της Στερεάς.

Σε πολλές πόλεις αλλά και σε ευρύτερες γεωγραφικές ενότητες ακόμη και σε πανελλαδικό επίπεδο έχουν συγκροτηθεί κινήσεις πολιτών για ένα φλέγον θέμα της περιοχής τους ή γενικότερα. Οι κινήσεις αυτές είναι ένα σχετικά νέο δημιούργημα και μάλιστα σε μια εποχή μιας γενικότερης κρίσης της κοινωνικής και πολιτικής συγκρότησης. Δημιουργούνται με απλό τρόπο άμεσης δημοκρατίας και οι συνελεύσεις των πολιτών αποτελούν το μοναδικό ίσως επίπεδο στο οποίο παίρνονται οι αποφάσεις με πνεύμα συναίνεσης, σύνθεσης και υπέρβασης των διαφορών.

Μετά από την ολοκλήρωση των διαδικασιών για τον ʽΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗʼ οδηγούμαστε τελικά τον Νοέμβριο του 2010 σε εκλογές στους δύο νέους βαθμούς της αυτοδιοίκησης. Στους νέους δήμους που προέκυψαν από τις συνενώσεις και στις περιφέρειες που μέχρι εχθές είχαν διορισμένο περιφερειάρχη από την εκάστοτε Κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτό από μόνο του όπως και μια σειρά άλλες μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν ήταν θετικές και οι νέοι Δήμοι και Περιφέρειες, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορούν να αναδειχθούν σε επιτελικά όργανα καθορισμού μιας πραγματικής αυτό-διοικητικής πολιτικής, προς όφελος των τοπικών κοινωνιών.

Μπροστά σε μια εικόνα γενικής πολιτικής απαξίωσης σε θεσμούς, κόμματα και πολιτικό προσωπικό. Τα δύο μεγάλα κόμματα – παρατάξεις που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αποδεικνύονται ανίκανα, να δώσουν άμεσες δημοκρατικές λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα της δημοκρατίας μας. Παρότι κάποια κυβερνητικά μέτρα είναι στην σωστή κατεύθυνση, η Κυβέρνηση συνολικά δεν πείθει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη κρίση και να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της, γιατί κυρίως δεν εμπνέει και ως σύνολο δεν αποτελούν μια ολοκληρωμένη πολιτική.

Έχουν περάσει πάνω από τρία χρόνια, που συγκροτημένα το περιβαλλοντικό κίνημα της Εύβοιας, διεκδίκησε με πολλούς τρόπους λύσεις και απαντήσεις στα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα του Νομού. Προβλήματα που δημιούργησαν, πρακτικές ανεξέλεγκτης και ασύδοτης δράσης και πολιτικές που εφαρμόστηκαν και που δεν άγγιξαν τις αιτίες των προβλημάτων και τους βασικούς ρυπαντές οι οποίοι συνεχίζουν μέχρι σήμερα, ανενόχλητα τη δράση τους.

Όλοι μιλάνε για ανάπτυξη. Σύμφωνα με τις καθιερωμένες οικονομικές σχολές, ένας βασικός δείκτης της ανθρώπινης ανάπτυξης μιας χώρας, σύμφωνα και με τον τρόπο που την αποτιμά και ο ΟΗΕ, είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ). Δηλαδή η αξία όλων τα παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών κατά την διάρκεια μιας χρονικής περιόδου (π.χ. ενός έτους). Διαφορετικά, το ΑΕΠ είναι το σύνολο των εισοδημάτων που αποκτούν οι πολίτες μιας χώρας, ανεξαρτήτως σε ποια χώρα δουλεύουν ή επενδύουν κατά την διάρκεια μιας περιόδου (π.χ. ενός έτους).

Το 2010 είναι η χρονιά που θα γίνουν οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Και όπως λένε τα δημοσιεύματα θα είναι για πρώτη φορά εκλογές για την περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Αν προλάβουμε βεβαίως γιατί ακόμη δεν έχουμε κανένα δεδομένο, αφού ακόμη και οι περιφέρειες υπολογίζονται από 10 έως 15 και οι δήμοι από 350 έως 500. σ’ αυτό το ασαφές τοπίο ας προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για το χαρακτήρα αυτών των εκλογών και πως θα μπορούσε η κοινωνία των πολιτών αντί για θεατής των εξελίξεων να έχει μια όσο γίνεται περισσότερο πιο έντονη παρουσία.